ΑνεμοBLOGιά

Ένα φάντασμα πλανιέται στον αέρα. Το φάντασμα του ανώνυμου ιστολόγου. Που δεν είναι ένας πλέον, αλλά πάρα πολλοί, λεγεώνα, όπως τα ακάθαρτα δαιμόνια.
Η φαγούρα που προκαλούν, σαν εξανθήματα επιδημίας, έχει γίνει αισθητή στο δέρμα του κάθε μεγαλόσχημου που εμφανιζόταν σκληρόπετσος και άνετος. Δεν θα επαναλάβω τις απόψεις μου για το φαινόμενο των ιστολογίων, το έχω γράψει ήδη εδώ και εδώ.
Φαίνεται όμως ότι αυτή η απλή κίνηση, να βγει ο απλός κόσμος από το καβούκι του και να εκφράζεται, να συζητάει, να δημιουργεί περίεργα πράγματα με εικόνες, λέξεις και μουσική, και ταυτόχρονα αυτή η δραστηριότητα να είναι άμεσα προσβάσιμη στους υπόλοιπους, κάποιους ενοχλεί. Με πρόσχημα την ανωνυμία, θέλουν να βάλουν φραγμούς. Απλά δε θα το καταφέρουν, γιατί τα ιστολόγια δεν ελέγχονται ούτε τεχνικά ούτε ουσιαστικά. Ο επερχόμενος νόμος δε θα εφαρμοστεί, όπως πολλοί άλλοι.
Η αμηχανία που νοιώθουν μερικοί για το φαινόμενο, μου θύμησε ένα περιστατικό από τα φοιτητικά μου χρόνια. Στο πρώτο έτος του πολυτεχνείου, τριάντα χρόνια πίσω, πετύχαμε στους πίνακες ανακοινώσεων να γράφει ο κάθε φοιτητής ελεύθερα ότι ήθελε. Μέχρι τότε, υπήρχαν αναρτημένες μόνον οι ανακοινώσεις των παρατάξεων. Απορούσαν οι οργανωμένοι "Έτσι θα φέρουμε την αλλαγή, με τις ανοησίες και τα ποιηματάκια του κάθε ανεύθυνου ?" Η συνέχεια είναι γνωστή...
Δεν πιστεύω ότι οι bloggers είναι κίνημα, αλλά σιγουρα δεν είναι ανεμογκάστρι....