Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2009

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ


Ξεκίνησα με αυτοκίνητο το πρωί της Δευτέρας για την επαρχία. Περνώντας τα διόδια στα Κιούρκα, συνάντησα το χιόνι. Μέχρι τη Μαλακάσα χάζευα γύρω μου τα χιονισμένα έλατα, χριστουγέννιάτικο τοπίο εντελώς. Σε λίγο μπήκα στη χιονοθύελλα και δεν ήξερα που θα μείνω. Στον επαρχιακό δρόμο για τη Θήβα, το χιόνι έφτανε τους δεκαπέντε πόντους. Ένα φορτηγό διανομής, κοτόπουλα Μιμίκος, πέρασε από μπροστά μου. Αποφάσισα να το ακολουθήσω, καθώς καθάριζε το δρόμο, περνώντας το αυτοκίνητό μου μέσα στ΄αυλάκια που άνοιγαν οι ρόδες του. Προχωρούσα πίσω του σιγά σιγά, εμείς οι δύο μόνοι μας στην ερημιά.

Ξαφνικά φάνηκε να πλησιάζει από το αντίθετο ρεύμα ένα άλλο φορτηγό. Κι αυτό καθαριζε το δρόμο στη λωρίδα του κινούμενο μπροστά. Ολοι σας έχετε την εμπειρία, να σας πετάξει κάποιο όχημα στο παρμπριζ πολύ νερό απότομα, και να μη βλέπεις τίποτα μπροστά σου. Οταν όμως σου πετάξει πηχτό χιόνι, είναι πολύ χειρότερα. Αυτό έκανε σε μένα το φορτηγό απέναντι. Το χιόνι πέφτει στο παρμπρίζ με πάταγο και νομίζεις ότι τώρα θα σπάσει το γυαλί σε θρύψαλλα. Ευτυχώς σπάζει μόνο το χιόνι και μόλις το μαζέψει ο καθαριστήρας, τρώς άλλη μία στο δόξα πατρί για να το εμπεδώσεις. Μοναδική εμπειρία...

Σταθερά με σαράντα πίσω από από το φορτηγό με τα κοτόπουλα , φτάνουμε επιτέλους στην Αλίαρτο, το φορτηγό σταματάει στο σουπερ-μάρκετ για να ξεφορτώσει και αποφασίζω να συνεχίσω μόνος μου. Κάτι πιτσιρίκια που παίζουν χιονοπόλεμο μου κάνουν νοήματα, το αυτοκίνητο πάει να φύγει από το δρόμο αλλά το ξαναφέρνω στα ίσα του. Είμαι τυχερός γιατί έξω από το χωριό έχουν περάσει τα εκχιονιστικά και ο δρόμος για τη Λειβαδιά δεν έχει πρόβλημα. Χιονίζει βέβαια συνέχεια μέχρι τη θάλασσα στα Αντίκυρα, κολλάει ο βοριάς στα βράχια τις νιφάδες...

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2009

ΠΛΟΥΣ ΑΕΡΟΣΤΑΤΟΥ

Έτρεμε τόσο που το πήρε ο άνεμος
έτρεμε τόσο πως να μην το πάρει ο άνεμος...
Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ

Με κάλεσε το athinovio σε φαραωνικό παιχνίδι, να εξηγήσω γιατί διάλεξα το συγκεκριμένο όνομα και το εικονίδιο του ιστολογίου. Θεώρησα υποχρέωση μου να παίξω...

Αποφάσισα να ανοίξω ιστολόγιο για να σημειώνω κάποιες σκόρπιες σκέψεις μου που αλλιώτικα θα ξεχνούσα, λόγια του αέρα δηλαδή, τα έπεα πτερόεντα του Ομήρου. Αυτή η ελαφρότητα έπρεπε να τονίζεται στο όνομα του ιστολογίου. Καθώς και η υπεροψία που με διακρίνει. Το αερόστατο, κάτι που βρίσκεται στον αέρα, σου επιτρέπει να βλέπεις τα πράγματα από ψηλά αλλά και μπορεί να ταξιδέψει στο χώρο, το χρόνο και τη μνήμη, μου φάνηκε ιδανική επιλογή. Είμαι και ζώδιο του αέρα, δίδυμος. Ευτυχώς δεν το είχε υιοθετήσει κάποιος άλλος πριν από μένα. Εικόνα με πολύ αέρα είναι και το κολάζ του τίτλου.

Για την ονομασία του προφίλ, διάλεξα το aerostatik, πιο λόγιο από το balloon. Με αιχμηρό k αντί για στρογγυλό c, για να θυμίζει την Amerika των χιππεις και το Magick του Aleister Crowley. Επρεπε να έχει και τον αέρα μέσα της η λέξη, όπως και τον έρωτα κρυμμένο, a-eros-tatik. Μου αρέσει να με αποκαλούν αεροστατικό, ενώ βγάζω σπυράκια με το "αερόστατος". Όλα φυσικά παραπέμπουν στο "Αργώ ή Πλους αεροστάτου" του Ανδρέα Εμπειρίκου με την εξαιρετική εικονογράφηση του πεζογράφου και ποιητή Δημήτρη Καλοκύρη, του οποίου σημειωτέον είμαι άθλιος μιμητής και αντιγραφέας.

Η επιλογή του εικονιδίου ήταν προφανής. Θα έπρεπε να είναι κάποιο αερόστατο. Προτίμησα αυτό με το αρκουδάκι, πολύ καλύτερο από μια χρωματιστή φούσκα.

Όσο για την πρώτη φράση του προφίλ, πρόκειται για μια συντμηση των στίχων του Ελύτη

ο αφελής περιηγητής του αιώνος

ο αναίσθητος...

ο αντίχριστος και ανάλγητος δαιμονιστής του αιώνος

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2009

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ


Γεννήθηκε στην Ορτόνα Μάρε της Ιταλίας και είχε άλλους πέντε αδερφούς. Από την εφηβεία ανακάλυψε τα ασύνήθιστα προσόντα του. Το μέγεθος του έφτανε άνετα τους είκοσι πόντους και όταν μια γυναίκα του άρεσε ξεπερνούσε τους εικοσιδύο. Εκμεταλεύτηκε το χάρισμα του όσο καλύτερα μπορούσε. Δε δέχτηκε να κάνει περιτομή. Προσάρμοσε τη στύση του στην ανάγκη των περιστάσεων και φρόντιζε να εκσπερματώνει πάντοτε την κατάλληλη στιγμή. Παράλληλα διακρίθηκε στην ειδική τεχνική του analingus.Ο συνδιασμός φυσικών προσόντων και ιδιαίτερης τεχνικής τον έκανε διάσημο στα χείλη των γυναικών της εποχής του. Οι γυναίκες παραδίδονταν στα χέρια του και ζούσαν στιγμές μοναδικής ικανοποίησης. Καμμία δεν αντιστάθηκε στις ξαφνικές του επινοήσεις και τις απότομες εξάρσεις του. Η φήμη του ξεπέρασε την πατρίδα του κι έγινε πασίγνωστος στη Γαλλία, την Ουγγαρία και τη Ρωσία.

Όμως αυτός, αδιαφιλονικητος πρωταγωνιστής των ομαδικών συνευρέσεων, δεν αισθανόταν απολύτως τίποτα. Το προικισμένο του όργανο που έκανε τη διαφορά, δούλευε σαν έμβολο υδραυλικό, δεν του μετέφερε καμμιάν απόλαυση. Ολα τα αισθητήρια νεύρα του νεκρά.

Το μυστικό του που τον βασάνιζε, δεν τόπε σε κανέναν. Το κρυφό μαρτύριο που ζούσε το ήξερε μόνο ο πνευματικός του πατέρας και εξομολόγος. Η Καθολική εκκλησία αναγνώρισε στο προσωπό του τον τέλειο μάρτυρα της εποχής και τον ανακύρηξε Αγιο...

όνομα VALENTINO
επώνυμο SIFFREDI
Στην εκονογράφηση που παραθέτω, παρουσιάζεται μια τυπική σκηνή εξομολόγησης του Αγίου Βαλεντίνου με τον πνευματικό του.

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2009

ΤΟ ΚΛΟΥΒΙ ΜΕ ΤΙΣ ΤΡΕΛΕΣ

ΜΗΠΩΣ ΚΑΠΝΙΖΕΤΕ ?
ΣΤΟ ΚΛΟΥΒΙ ΣΑΣ ΓΡΗΓΟΡΑ !

Έτσι τουλάχιστον συμπεριφέρονται στους καπνιστές του free-smoke αεροδρομίου της Φρανκφούρτης. Μεγάλα γυάλινα δωμάτια αεροστεγώς κλειστά για τις ανάγκες τους. Πλήρως απομονωμένοι από τους υπόλοιπους καθαρούς επιβάτες. Με τη χορηγία της CAMEL φυσικά. Η φωτογραφία μιλάει μόνη της.

Το κυνήγι των καπνιστών στο εξωτερικό έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις. Απαγορεύεται σε όλους τους εσωτερικούς χώρους. Ετσι, βλέπεις τη νύχτα με θερμοκρασία πολύ κάτω από το μηδέν έξω από τα εστιατόρια και τα μπαρ ανθρώπους να τουρτουρίζουν για ένα τσιγαράκι στα γρήγορα. Στις ανοιχτές αποβάθρες των σταθμών ευκαιρία για ένα ακόμα, με την αγωνία στο βλέμμα τους μήπως χάσουνε το τρένο. Γενικά στις ευρωπαϊκές χώρες το κάπνισμα αντμετωπίζεται σαν αμάρτημα, σα βίτσιο και στην καλύτερη περίπτωση σαν εθιστική ασθένεια.


Δεν κάπνισα ποτέ στη ζωή μου. Παραμένω παθητικός καπνιστής, αναπνέοντας που και που στα κρυφά τον καπνό των άλλων. Πρέπει να παραδεχτώ ότι δε με δυσαρεστεί ιδιαίτερα αυτό, αντίθετα ίσως μ΄αρέσει κι όλας λιγουλάκι. Τώρα που πλησιάζει και η ώρα εφαρμογής των ίδιων μέτρων και στην Ελλάδα, περιμένω με αγωνία τις εξελίξεις. Από τη σκοπιά του καλοπροαίρετου παρατηρητή θα σχολιάζω τον ελληνικό τρόπο. Ο δρόμος θα είναι πολύ μακρύς, αλλά κλουβιά καπνιστών δεν πιστεύω ότι θα δούμε ποτέ...


Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2009

DET LILLE APOTEK

Τζίντζερ, που κοιτάς με το γυαλί,
το φανάρι του Άλμπορ δεν εφάνη.
Βλέπω στο Λονδίνο εγώ τη Fanny
στο κρεβάτι σου άλλον να φιλεί.
ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΑΔΙΑΣ


Μια πόλη είναι ένας ζωντανός οργανισμός, κάθε μία ξεχωριστά έχει τη δική της προσωπικότητα. Το Λος Αντζελες δε μοιάζει με τη Βιέννη, το Λονδίνο δε μοιάζει με τη Μόσχα, το Σικάγο δεν είναι ίδιο με το Παρίσι. Κάθε πόλη είναι ένα μοναδικό κράμα από κτίρια και ανθρώπινες ζωές. Αφού λοιπόν έχει προσωπικότητα, μπορεί να έχει και ψυχή. Μπορεί να ονειρεύεται κι όλας...

NEIL GAIMAN



Πως μπορεί κανείς να μπεί στο όνειρο μιας πόλης σαν την Κοπεγχάγη, όπου έμεινα τις τελευταίες μέρες ? Πάρα πολύ απλό. Πετάς στην άκρη τους τουριστικούς οδηγούς, τους χάρτες και τις συμβουλές των φίλων σου και αφήνεις κάποια να σε παρασύρει αντίθετα από κει που πάνε όλοι. Σε πέντε λεπτά έχεις χάσει το δρόμο. Γυρίζεις γύρω γύρω, ανάμεσα σε παγωμένα κανάλια και και παράξενα κτίρια, το κρύο σε τρυπάει στα κόκκαλα, δε βλέπεις ψυχή να περπατάει έξω, μόνο κάποιες στιγμές κινδυνεύω να πέσει πάνω μου ένα ποδήλατο που τρέχει. Η μικρή γοργόνα φεύγει από τη θέση της τη νύχτα και κάνει πεζοδρόμιο σ΄ενα ειδικά διαμορφωμένο ενυδρείο. Λόγω σωματικής διάπλασης προσφέρει μόνο blowjob και deepthroat, ενώ κάθε πρωί μαζεύει τα κομμάτια της πάνω σε μια παλέτα.


Κολώνες δωρικού ρυθμού στην είσοδο μιας εκκλησίας και στη μετώπη η επί του όρους ομιλία. Ξέφυγα γρήγορα και μπήκα στα στενάκια. Ενας ροδόκηπος κρυμμένος μες στα σκοτεινά με τις νεράιδες της Line Eskestad να κρύβονται πίσω από τα τριαντάφυλλα, να κάνουν κούνια ή απλά να στέκονται πάνω στ΄αστέρια.

Ώσπου παγωμένος και κατάκοπος κατεβαίνω τις σκάλες στο υπόγειο του μικρού φαρμακείου (lille apotek). Ήταν όντως φαρμακείο έως το 1720, όταν μετατράπηκε σε ταβέρνα της γειτονιάς. Δεν έχει αλλάξει και πολύ τα τελευταία εκατον πενήντα χρόνια. Χρωματιστά παράθυρα και λάμπες πετρελαίου, διακρίνω τη σκόνη του χρόνου και μιαν αράχνη που πλέκει αμέριμνη. Δίπλα μου τρώνε σε διαφορετικά τραπέζια ο H.C.Andersen, ο Ludvig Holberg και ο Peter Faber. Στοιχεία και στοιχιά του μύθου της Κοπεγχαγης...


Πως βγαίνεις από το όνειρο μιας πόλης ? Κάποιες σε πετάνε μόνες τους , άτσαλα κι απροσδόκητα χωρίς συμπόνια. Όταν ζητήσαμε γλυκό, μας είπε ο σερβιτόρος με ψυχρή τυπικότητα " Λυπάμαι πολύ, η κουζίνα έκλεισε πριν από πέντε λεπτά ".


Ηταν μόνο 22.05, τοπική ώρα...