Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΜΕΡΑΣ

20.00   Κοίταξε τον ακίνητο, λευκό σαν άγαλμα άνθρωπο στα μάτια. Ενα παλιό παιχνίδι, όποιος γελάσει πρώτος χάνει. Ο άλλος τρόμαξε το βλέμμα του κι άρχισε να τρέχει, ανεμίζοντας ψηλά την άσπρη φορεσιά του.

21.30   Εριχνε όλα του τα κέρματα στα πλαστικά ποτηράκια των ζητιάνων. Του άρεσε ν΄ ακούει τον ήχο του νομίσματος πέφτοντας πάνω στ΄άλλα. Ενας ήχος ξεχωριστός για κάθε νόμισμα. Εκτός από κάποιον που έτρεμε το χέρι του και τα νομίσματα ανεβοκατέβαιναν κουδουνίζοντας σαν κρουστό όργανο.

23.00  Χόρευε ο κόσμος στην πλατεία με ζωντανή μουσική.  Μπήκε κι αυτός  σ΄ ένα κυκλωτικό χορό κρατώντας τις παλάμες των διπλανών του. Δεν ένοιωσε ζεστασιά να διαπερνά τα χέρια του και μπέρδευε τα βήματά του προσπαθώντας να συγχρονιστεί με τον μπροστινό και τον επόμενο. Αφέθηκε τελικά στο ρυθμό να τον παρασύρει και τον έβγαλαν από τον κύκλο.

23.30  "Κλείνουμε κύριε, να κάνουμε κι εμείς πρωτοχρονιά στα σπίτια μας.", του φώναξε ο σερβιτόρος σβήνοντας τα φώτα στο άδειο μαγαζί. Ηπιε μονορούφι το υπόλοιπο ποτό του και βγήκε στο πεζοδρόμιο. "Ελα χωρίς προφυλακτικό ", του φώναξε μια μαύρη γυναίκα στη γωνία. Της έδωσε το τελευταίο χαρτονόμισμα και κατέβασε το παντελόνι του. Ηταν γλυκά μεσα στο στόμα της και περισσότερο όταν κατάφερνε να φτάσει στο λαρύγκι της. Ετσι τελείωσε εκεί μέσα κι η μαύρη τον έφτυνε με το σπέρμα του κατάμουτρα.

 23.59  Εκατσε σ΄ενα παγκάκι να ξεκουραστεί. Εσφιξε τα δόντια και τις γροθιές κι εκλεισε τα μάτια του για πάντα ο Παλιός ο Χρόνος. ...

Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ

Γεια χαρά, στεριά κι αντίο, μαστέλο.
Γλίστρησε η ψυχή μας από κάτου,
έχει και στη κόλαση μπορντέλο.
 

Τι μπορεί να πει κανείς για τον Καββαδία παραπάνω από όσα έχουν ειπωθεί τα τελευταία χρόνια ? 
Μια παρατήρηση μόνο. Εγινε πολύ γνωστός μετά το θάνατό του. Δεν πρόλαβε να ζήσει την καταξίωση που κέρδισε το έργο του. Κυρίως από τη μελοποίηση των ποιημάτων του που τραγουδάμε τόσα χρόνια. Τόχε παράπονο που ο Μίκης ειδικά δε μελοποίησε κανένα, γιατί ασχολιόταν τότε μόνο με τα αγωνιστικά. Αλλά και η ζωή του δεν ήταν εύκολη. Δε μπορούσε ν΄αντιμετωπίσει τη ζωή έξω απ΄τη θάλασσα, λένε όσοι τον γνώρισαν. Η στεριά του προκαλούσε φοβερό άγχος. Με τις γυναίκες δείλιαζε, ήτανε και λίγο κοντός κι αυτό τον έκανε να δειλιάζει περισσότερο. Ετσι κατέφευγε στον πληρωμένο έρωτα, στη σιγουριά της αποδοχής. "Κόλια , γιατί δεν έγινες καπετάνιος εσύ" τον ρωτούσαν. "Κοντός καπετάνιος και βραδύγλωσσος δε γίνεται. Το μπόι μου θα κρυβόταν πίσω απ΄το τιμόνι". Δεν ξέρω πόση πίκρα κρύβεται σ΄αυτό το καλαμπούρι. Ισως να θεωρούσε ότι είχε γενικότερο πρόβλημα μεγέθους. Πόσο μεγάλος ήταν όσο ζούσε μάλλον δε το εισέπραξε ποτέ.
 Το αίσθημα του ακρωτηριασμού και της αδυναμίας καθρεφτίζεται στο προσωπείο του γέροντα ναύτη απέναντι στον ήρωα 

Γέροντας ναύτης με τα μούτρα πισσωμένα
βάρκα φορτώνει με την πιο φτηνή πραμάτεια.
Έχει τα χέρια από καιρό ψηλά κομμένα
Κι ήθελε τόσο να σου σφάλαγε τα μάτια.

 
Τα μάτια του Che Guevara ή του  Corto Maltese...

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

HAEMOGLOBIN 15-12-2010



I was hanging from a tree
Unaccustomed to such violence...

Ενα χαρακτηριστικό της χθεσινής διαδήλωσης ηταν η άμεση μετάδοση των γεγονότων. Σε πείσμα της απεργίας των δημοσιογράφων, υπήρχε συνεχής ροή ενημέρωσης. Είτε από τις κάμερες του Τριανταφυλλόπουλου, είτε από το μηνύματα στο Twitter. Ο περισσότερος κόσμος, με video, φωτογραφικές μηχανές αλλά και κινητά τηλέφωνα αποθανάτιζε τα πάντα. Για να τα προωθήσει κατευθείαν στο διαδίκτυο, όπου τα καταβρόχθιζαν αλύπητα τα τέρατα της ζούγκλας. Υπήρχαν στιγμές που έβλεπες εκατοντάδες κινητά υψωμένα, αντί για γροθιές, να καταγράφουν την εξέλιξη των επεισοδίων. Σκηνές που θα άρεσαν πολύ στo Φελλίνι, φαντάζομαι...
Το κυρίαρχο στοιχείο της χθεσινής συγκέντρωσης όμως, πέρα από τα θεαματικά, ήταν η γενικευμένη αγανάκτηση. Αγανάκτηση σε συνδιασμό με απελπισία, γι αυτό και λίγο τυφλή. Προς το παρόν στράφηκε στα ΜΑΤ και την αστυνομία. Δεν αναφέρομαι στους αναρχικούς που κατεβαίνουν σε κάθε διαδήλωση αναζητώντας και προκαλώντας συγκρούσεις. Ημουν αυτόπτης μάρτυρας σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις όπου απλοί διαδηλωτές έκαναν ντου σε διμοιρία των ΜΑΤ που είχε απομονωθεί στην Καραγεώργη Σερβίας, αφού εξάντλησαν αρχικά τις φραστικές επιθέσεις. Κόσμος που αντιμετωπίστηκε με χημικά για να διαλυθεί και να σταματήσει η σύγκρουση, αλλά χωρίς ξυλοδαρμούς. Εξω από το Πολυτεχνείο μάλιστα, η μοναδική διμοιρία των ΜΑΤ που στεκόταν στην Πατησίων μεταξύ Στουρνάρη και Σολωμού, αντιμετώπιζε μπροστά της τους αναρχικούς με πέτρες και μολότωφ, ενώ πίσω της μαζεύτηκαν ομάδες διαδηλωτών που τους παρενοχλούσαν συνέχεια με διάφορους τρόπους, τους αποσπούσαν την προσοχή ώστε να δέχονται βροχή τις πέτρες. Ουσιαστικά η διμοιρία ήταν κυκλωμένη και επέλεξε την εύκολη λύση. Απώθησε τους διαδηλωτές βίαια με χειροβομβίδες κρότου λάμψης και χημικά μέχρι την Τρίτη Σεπτεμβρίου έως ότου να έρθουν ενισχύσεις...
Και το Χατζιδάκη απλοί διαδηλωτές τον προπηλάκισαν κατά πάσα πιθανότητα, γιατί οι αναρχικοί έσπευσαν καθυστερημένα στη Βουκουρεστίου και ξέσπασαν στο αυτοκίνητό του, ενώ αυτός είχε καταφύγει στο εσωτερικό της στοάς προστατευόμενος. Το συγκεκριμένο επεισόδιο  ίσως να σηματοδοτεί αυτό που όλοι ψυχανεμίζονται, την κατάρρευση του πολιτικού σκηνικού. Οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι, τόσα χρόνια μας έλεγαν αυτά που θέλαμε ν΄ακούσουμε, μας κολάκευαν, μας χάιδευαν τ΄αυτιά. Με αντίτιμο την εξουσία και τη δόξα δίνοντας φτηνό αντάλλαγμα διορισμούς κι επιδοτήσεις. Τώρα που πατήσαμε στα πόδια μας και δεν πετάμε στα σύννεφα, δε μας αρέσει το πρόσωπό μας. Σπάζουμε τους καθρέφτες και ξεσπάμε στον εκπρόσωπο, πρόσωπο εκ του προσώπου μας και δημόσια εικόνα εύκολα αναγνωρίσιμη, για να γίνει αποδιοπομπαίος τράγος της καταστροφής. Μοιραία δικαιοσύνη...

As they dragged me to my feet
I was filled with incoherence
Theories of conspiracy
The whole world wants my disappearance
I'll go fighting nail and teeth
You've never seen such perseverance
Going to make you scared of me

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

ΛΕΠΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ

Διάβασα σήμερα στη LIFO το edito του Τσαγκαρουσιάνου. 
Αναφέρεται σε ένα κείμενο του Πρίμο Λέβι για το Αουσβιτς.

Όποιος είχε κάποιου είδους λεπτότητα ή ευαισθησία θερίστηκε αμέσως.

Για να επιβιώσουμε λοιπόν από την κρίση, πρέπει να γίνουμε φαύλοι, εγωιστές, βίαιοι, άσπλαχνοι, δωσίλογοι και σπιούνοι.
Η λεπτότητα και η ευαισθησία που κουβαλάμε μέσα μας, είναι ένα βάρος περιτό, μας οδηγεί κατευθείαν στον αφανισμό. 
Κάποιοι ετοιμάζονται να φύγουν σιγά σιγά... 

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Η ΤΕΛΕΙΑ ΑΠΟΠΛΑΝΗΣΗ

Οταν μπαίνεις μέσα καταλαβαίνεις αμέσως τη διαφορά. Χαμηλός φωτισμός παντού και μουσική χορευτική που δε σε ξεκουφαίνει αλλά σε παρασύρει. Οι πωλητές, νέα παιδιά διαλεγμένα ένα κι ένα. Παρ΄όλίγον μοντέλα όλοι τους. Τα κορίτσια, με μακριά πόδια που φαίνονται από τις κοντές φούστες που φοράνε, χορεύουν συνεχώς στο ρυθμό της μουσικής και τραγουδάνε χαμηλόφωνα. Πρόθυμα χαμογελάνε σε όλους, επίτηδες δημιουργώντας επιθυμίες και φαντασιώσεις. Πιο σοβαρά τ΄αγόρια εξυπηρετούν τον κόσμο και δουλεύουν στα ταμεία. Δεν πρόκειται για κλαμπ ή μπαρ και ξενυχτάδικο. Πουλάει ρούχα για τη νεολαία. Στη Νέα Υόρκη δημιουργούνται ουρές έξω από τις πόρτες του. Εγώ πήγα στο κατάστημα στο Μιλάνο και σας περιγράφω τις εντυπώσεις μου. Μετά απ΄ όλα αυτά πως είναι δυνατόν να μην ψωνίσεις ?

Πρόκειται βέβαια για τα Abercrombie & Fitch  ....

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

ΩΔΗ ΣΤΟ ΒΟΥΤΥΡΟ


Η καλή μας αγελάδα
βόσκει κάτω στη λιακάδα
μικρά χόρτα και μεγάλα 
για να κατεβάσει γάλα.

Να το κάνουνε τυράκι,
να το κάνουν βουτυράκι,
να το βάλουνε στο πιάτο,
να σου πουν *ορίστε, φάτο*!


Το βούτυρο κατεξοχήν λιπαρό τρόφιμο, καλή φυσική πηγή των βιταμινών Α και D, αλλά με πολλές θερμίδες, κορεσμένα λιπαρά οξέα, χοληστερόλη και, συνήθως, αρκετό επιπρόσθετο αλάτι,  Περιέχει περίπου 8,2 γραμμ. λίπους στα 10 γραμμ., εκ των οποίων 56-65% κορεσμένα λιπαρά οξέα, 26-30% μονοακόρεστα, 4,5-10% πολυακόρεστα και 0,5-4% trans λιπαρά οξέα (υπάρχουν φυσικά στο προϊόν και όχι εξαιτίας της επεξεργασίας του.

 Το βούτυρο έχει κατηγορηθεί για τη δημιουργία χοληστερόλης και φράξιμο των αγγείων. Θεωρήθηκε ο βασικότερος εχθρός του σύγχρονου life style. Οι κοινοτικές επιδοτήσεις στους ευρωπαίους κτηνοτρόφους δημιούργησαν τεράστια αποθέματα που δεν αγοράζει κανένας. Ορισμένες προσπάθειες για εναλλακτική χρήση που παρουσιάστηκαν στην ταινία  "Το τελευταίο ταγκό στο Παρίσι" δεν έφεραν πρακτικά αποτελέσματα. Μονη παρηγοριά οι κουραμπιέδες βουτύρου και τα petit-beurre Παπαδοπούλου στα κρυφά. Και το καλύτερο, μαύρο ψωμί με βούτυρο και μέλι.

Βούτυρο ή κανόνια ? Pωτούσαν ρητορικά στη Γερμανία  οι πολεμοκάπηλοι μιλιταριστές πριν από τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και ο Γκέμπελς πριν από τον Δεύτερο, για να εισπράξουν οι πρώτοι και να επιβάλει ο δεύτερος την απάντηση που επιθυμούσαν. Λεφτά για κοινωνικές δαπάνες ή για όπλα ?  
Το αιώνιο δίλημμα. Εκτός βέβαια από την Ελλάδα της τελευταίας τριακονταετίας που το είχε ξεπεράσει δημιουργικά. Το πράγμα ήταν απλούστατο. Και βούτυρο και κανόνια.  Με δανεικά λεφτά. Φτάσαμε λοιπόν να έχουμε τα πιο παχύσαρκα παιδιά στην Ευρώπη ( η Κρήτη προηγείται) και ένα τεράστιο στρατό τελείως αντιπαραγωγικό, που δεν έχει πολεμήσει κανένας, με κύρια απόστολή τη λούφα και παραλλαγή. 
Μετά το έμφραγμα, για να επιβιώσει ο άνθρωπος, χρειάζεται αυστηρή δίαιτα και γυμναστική, Κάποιοι λένε πως έχουμε αρκετό λίπος για να κάψουμε τις δύσκολες εποχές. Μακάρι...

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

ΠΑΡΤΥ ΧΟΛΗΣΤΕΡΙΝΗΣ

Φρέσκα λουκάνικα από τη Βατσουνιά Καρδίτσας, με πράσο και άλλα χόρτα του βουνού. Ψητά στα κάρβουνα. Να τα συνοδεύει κρασί κόκκινο, της περιοχής Μεσενικόλα, χωριό στη λίμνη Πλαστήρα. Μου τα έφερραν πεσκέσι ετεροδημότες που πήγαν να ψηφίσουν εκεί την περασμένη Κυριακή. Ελληνική απόλαυση !!!!
Μετά τα πρώτα ποτηράκια πιάσαμε το θέμα των εκλογών και αν πρέπει να ψηφίσει κάποιος στο δεύτερο γύρο, ή να ρίξει λευκό άκυρο και αποχή, όπως προτείνουνε οι περισσότεροι σχηματισμοί της αριστεράς. Μιας αριστεράς που χάνει σιγά σιγά όλους τους δήμους που κάποτε επικρατούσε από τον πρώτο γύρο.  Μιας αριστεράς που  στέκει αμήχανη κι ανίκανη να αρθρώσει μία σοβαρή πρόταση εναλλακτικής διακυβέρνησης της χώρας.
Όσο ανέβαινε το λίπος και το οινόπνευμα στην κυκλοφορία τόσο ανάβανε τα αίματα. Τι πρέπει να κάνει η Αριστερά λοιπόν για να μην ακούει την κριτική της tsaousa " ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥΣ" ?
Ακραίο και σέξυ κείμενο, με τόσα μπινελίκια. Κρατήθηκα και το σχολίασα  σκέτα ακραίο. Αξίζει να το διαβάσετε. Ερεθίζει.
Ας επανέλθουμε στην αυριανή ψηφοφορία. Κανένας δεν χρωστάει κανενός. Κυρίως οι αριστεροί. Ειδικότερα μετά το 89 (πτώση κομμουνισμού, κυβέρνηση Τζανετάκη). Σήμερα που στα κόμματα υπάρχουν πολλές οριζόντιες κοινές απόψεις πέρα από τους κάθετους διαχωρισμούς και ας μη το παραδέχονται φανερά. Αρα η σωστή γραμμή είναι ότι δεν υπάρχει σωστή γραμμή και ο καθένας θα κάνει του κεφαλιού του. Υπάρχουν και τα πρόσωπα. Οι διάφοροι υποψήφιοι . Που κάποιοι από αυτούς θα κρίνουνε την καθημερινότητα της πόλης μας για τέσσερα χρόνια. Δε μπορεί να είναι ιδιοι. 
Γράφω ασυνάρτητα με την επήρρεια του κρασιού και το στομάχι μου βαρύ από τα λουκάνικα. Διαφορετικά μπορεί και να μην το αποφάσιζα. 

Πολιτικολογία με νηφαλιότητα, τι πληκτικό Θεέ μου...

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

ΕΦΟΡΕΥΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ


Εκεί λοιπόν που γύριζα την περασμένη Παρασκευή, κουρασμένος και άρρωστος ακόμα από τη δουλειά, βλέπω την κλήση θυροκολλημένη. Επιλέχτηκα για αναπληρωματικό μέλος της εφορευτικής επιτροπής στις εκλογές. Διπλό καπέλο, γιατί όπως ξέρετε θα γίνουνε σε δύο γύρους. Εκείνο που με προβλημάτισε περισσότερο ήταν ότι το αντιμετωπισα με θετική διάθεση, αποφάσισα δηλαδή να πάω κανονικά.
Νάμαι λοιπόν πρωί πρωί, λίγο πριν τις 7 δηλαδή, στο συγκρότημα του Μαρασλείου, στο εκλογικό τμήμα 1937. Η δικαστική αντιπρόσωπος με υποδέχτηκε σα θεό, γιατί είμουνα ο μοναδικός που εμφανίστηκε. Σε άλλα εννιά δεν εμφανίστηκε ούτε ένας. Να σημειώσω ότι εκτός από αυτήν, υπήρχανε στο εκλογικό τμήμα και δύο γραμματείς, ενώ συνήθως διορίζεται μία. Να σας τονίσω ότι και οι τρεις αμείβονται πλουσιοπάροχα για τις υπηρεσίες τους από το ελληνικό Δημόσιο ενώ εγώ συμμετείχα για τη δόξα της Δημοκρατίας. Επίσης οι γραμματείς επιλέγονται αποκλειστικά από τη δικαστική αντιπρόσωπο μεταξύ των συγγενών και φίλων, διαπλοκή της συντεχνίας των δικηγόρων κι εδώ. Τέλως πάντων.
Εγώ λοιπόν ανέλαβα να μοιράζω ψηφοδέλτια και να εξηγώ τον τρόπο σταυροδοσίας. Οχτώ ψηφοδέλτια για το δήμο Αθηναίων και δέκα παρακαλώ για την περιφέρεια Αττικής, δεν είταν εύκολη δουλειά. Το παράξενο της ιστορίας όμως ήταν που χτυπούσαμε πελάτη, συγγνώμη ψηφοφόρο ήθελα να πω, με το τουφέκι. Η αποχή κέρδιζε την πλειοψηφία. Πήρα και τον Περαστικό μερικά τηλέφωνα, για να μάθω τι γίνεται στον Αγιο Παντελεήμονα μήπως και  περάσει λίγο η ώρα.
Ευτυχώς που περνούσαν και κάποιοι εκλογικοί αντιπρόσωποι μερικές φορές, για να δει το μάτι μας άνθρωπο. Μια μητέρα με το παιδάκι της έψαχνε στην τάξη που έγινε εκλογικό τμήμα να βρει το βιβλίο του κανακάρη της που το είχε ξεχάσει, για να διαβάσει το μάθημα της ημέρας. Η μοναδική που μας έκανε παρέα συνέχεια, ήταν μια κυρία τουλάχιστον εβδομήντα χρονών, από τη Λαϊκή Συσπείρωση, λέγε με ΚΚΕ. Είχε δεμένο με επίδεσμο το αριστερό της πόδι και περπατούσε με δυσκολία. Παρ΄όλα αυτά, εκεί, μπάστακας. Μερικές φορές αποκοιμιόταν στην καρέκλα από την κούραση. Αν δε τη λυπόμουνα την κακομοίρα, θα της άρχιζα ιστορίες για  αντικομμουνιστική συνομωσία των υπολοίπων, όταν αυτή έκλεινε τα μάτια. Οι πιο ψαρωμένοι πάντως ήτανε οι νεολαίοι της Χρυσής Αυγής, νόμιμη παράταξη στο δήμο, που μόνον αυτοί, δείχνανε ταυτότητα και διαπίστευση για να μην τους κράξουμε τελείως.
Με τα έτσι και τα αλλιώς και παρά τις προσπάθειές μου να μαζέψω κόσμο, "άλλος στον καλό το δήμαχο εδώ", κλείσαμε τις κάλπες με 122 ψηφοφόρους σε σύνολο 417 εγγεγραμένων. Υπολογίστε μόνοι σας τη συμμετοχή. Βέβαια στους εκλογικούς καταλόγους υπήρχαν κάποιοι γεννηθέντες πριν το 1930, που αν δεν έχουν ήδη αποδημήσει εις Κύριον, δύσκολα θα βγαιναν να ψηφίσουν. Παρέλειψα να σας πω ότι τσιμπήσαμε και μια καλή κοπέλλα που ήρθε να ψηφίσει, είχε οριστεί εφορευτική επιτροπή και μας υποσχέθηκε ότι θα ερχόταν μετά τις εφτά στην καταμέτρηση. Κράτησε το λόγο της για να δικαιωθεί η εκλογική αντιπρόσωπος που επέλεξε την πειθώ, ενώ εγώ επέμενα από την αρχή στην τακτική των απειλών. Εκατσα στην καταμέτρηση των περιφερειακών όπου με πρώτη δύναμη το Σγουρό και δεύτερο τον Κικίλια κατάλαβα πως πέρασε το δίλημμα του ΓΑΠ. Κατά τις εννέα και μετά από 14 συνεχείς ώρες στο καθήκον πήρα το κουρασμένο μου κορμί και τη μικρή μου κόρη που την είχα μαζί μου όλο το διάστημα και επιστρέψαμε σπίτι. Το παιδί στεναχωρήθηκε που φύγαμε νωρίς.
Ραντεβού την άλλη Κυριακή στις επαναληπτικές...

Να μην ξεχάσω, εκλέχτηκε από τον πρωτο γύρο για τέταρτη συνεχόμενη περίοδο δήμαρχος Αστυπάλαιας ο σεμνός και εργατικός Πανορμίτης Κονταράτος...
Γεια σου ΠΑΝΟΡΜΙΤΗ...

Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

ΑΡΡΩΣΤΗΣΑ

Με επισκεφθηκε από χτες, η γνωστή ίωση που ταλαιπωρεί πολύ κόσμο.
Περιμένω την επίσκεψη κατάλληλης νοσοκόμας για να γίνω καλά...

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

BE STUPID


Αισθανομαι πως είμαι βλάκας.
Τελείως μα τελείως βλάκας.

Κι όμως οι βλάκες,  έχουν κότσια, διακινδυνεύουν συνεχώς, είναι  γενναίοι και ζούνε τις  ιστορίες τους. Κουβαλάνε πάνω τους μια λάμψη ξεχωριστή, σε τελική ανάλυση.

Εγώ δεν είμαι σαν κι αυτούς.
Δεν έχω φορέσει ποτέ στη ζωή μου ρούχα της συλλογής  DIESEL.
 Γι αυτό είμαι ένας σκέτος βλάκας.
Ενας βλάκας και μισός...

Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

ΣΤΙΣ ΜΠΥΡΑΡΙΕΣ ΤΗΣ ΞΑΝΘΗΣ

Η Ξάνθη είναι μια πολύ ζωντανή πόλη. Μια πόλη που δε βολεύεται στην επαρχιακή της ακινησία και ψάχνεται συνέχεια. Ευχάριστη έκπληξη οι μπυραρίες της. Το ΑΠΕΝΑΝΤΙι στην Παλιά Πόλη και το BEER HOUSE, που άνοιξε πρόσφατα και δεύτερο αδερφάκι, τεράστιο, δίπλα στο ξενοδοχείο Ελισσώ-Ξενία. Τις επισκέφθηκα και τις δύο αυτή την εβδομάδα και εντυπωσιάστηκα. Ζεστή ατμόσφαιρα ξύλου, διακόσμηση σχετική με τις μπύρες και πάρα πολλές ετικέτες. Γνώρισα και δοκίμασα καπνιστή μπύρα weiss, την SCHLENKERLA, πραγματική αποκάλυψη. Αλλά και η VITUS single bock εξαιρετική. Και το κυριότερο, δεν τις βρίσκεις στο super-market.
Επινα μόνος μου . Δεν έρχεσαι μαζί μου πλέον. Αλλωστε ποτέ δεν προτιμούσες μπύρα... 

Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

LICK THE ASSHOLE, GET THE SNAPSHOT


Ηδη πρέπει να γίνεται. 
Συνωστισμός στη δάσημη πλέον φωτογραφία με την κωλοτρυπίδα. 
Οι φανατικοί φιλότεχνοι προτείνουν τη γλώσσα τους ωσάν να επρόκειτο να τη γλύψουν , και η αεικίνητος φωτογράφος τους αποθανατίζει αστραπιαία. Αυτόματα, δημιουργείται μια σειρά νέων διαδραστικών φωτογραφιών, κάτι σαν έκθεση μέσα στην έκθεση.

Υ.Γ. Το μαγαζί προσφέρει και πολύ νόστιμους μεζέδες, που αργούν λίγο, αφού μαγειρεύονται επιτόπου, ωστε  να βρείτε χρόνο να θαυμάσετε  την έκθεση...

Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΦΑΣΗΣ


Πολλοί άντρες είναι σκληροί, κάποιοι άλλοι είναι τρυφεροί κι ευάλωτοι. Οι γυναίκες γελάνε μαζί τους, όταν αυτοί καίγονται πραγματικά απ΄την αγάπη. Λένε τη λατρεία τους καψούρα, μιλάνε λαϊκά και πάντα, απέχουν μόνον ένα μόριο πριν απ΄το θάνατο. Πίνουν στα μπαρ χαμένοι στους απαγορευμένους έρωτες, που μένουν ανικανοποίητοι τις περισσότερες φορές . Εναν αλήτη ποιος τον μετράει...

Αυτός όμως,
Θα βρίσκεται για πάντα, 
στην αθωότητα 
της γειτονιάς
των παιδικών μας χρόνων.




Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

ΟΠΩΡΟΦΟΡΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ


Δεν ξέρω που βρέθηκαν τα άλλα φρούτα, όμως τα μανταρίνια που τρώει ο Καρπουζοκέφαλος είναι από τον κήπο μας. Αλήθεια λέω, παρακολούθησα το γύρισμα. Η αρχαία μανταρινιά που επιμένει να καρποφορεί ακόμα. Χρόνια ολόκληρα τα σνομπάριζα, γιατί έχουνε πολλά κουκούτσια. Είναι  γλυκά και χωρίς φυτοφάρμακα, θα τα έλεγα βιολογικά αν δε βρίσκονταν στο κέντρο της Αθήνας. Υπάρχουν ακόμα δύο λέμονιές και μία με γκρέηπ-φρούτ στο πίσω μέρος του σπιτιού, ομως δεν ασχολήθηκε μαζί τους ο Παναγιωτόπουλος.
Αναφέρομαι βέβαια στην ταινία  " Τα οπωροφόρα της Αθήνας " που παίζεται αυτές τις μέρες στους κινηματογράφους. Κατά περίεργο τρόπο την επαίνεσαν ομόφωνα όλοι οι κριτικοί. Την είδα χθες στο Αθήναιον και λυπάμαι που θα το πω, ήταν μια πλήρης απογοήτευση. Ακόμα και στις φωτογραφίες που δημοσιεύονται για διαφήμηση, φρούτα δεν υπάρχουν. Δεν θέλω να επηρεάσω περισσότερο οποιον καλοπροαίρετο  προγραμματίζει να τη δει, θα πω τη γνώμη μου με λεπτομέρειες στα σχόλια, αν κάποιος από σας ανοίξει το χορό. Αν ήμουνα στη θέση του Καρπουζοκέφαλου, θάπεφτα με τα μούτρα στα φρούτα στο γνωστό μανάβικο της πλατείας Κολωνακίου κι ας με πήγαιναν μετά στο τμήμα για τα περεταίρω...

Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010

ΤΑΞΙΔΙΑΡΑ ΨΥΧΗ


Με τον Γιάννη Αγγελάκα είμαστε συνομήλικοι. Για την ακρίβεια, γεννημένοι την ίδια χρονιά. Τον ανακάλυψα μεγάλος, από τις Τρύπες, τη δεκαετία του 90. Μόλις άκουσα την εισαγωγή και τους πρώτους στίχους από το τραγούδι "Εδώ δε φτάνουν οι κατάρες, δεν πιάνουν οι ευχές " , είπα μέσα μου, εδώ, κάτι γίνεται, κάτι σημαντικό. Από τότε παρακολουθώ την πορεία του, σχεδόν είκοσι χρόνια. Οι Τρύπες ήταν για μένα το απόλυτο ροκ συγκρότημα, καθαρά ελληνικό, που στις συναυλίες του συμμετείχα ολοκληρωτικά. Αισθάνομαι πολύ τυχερός για αυτό.
Ο Αγγελάκας βέβαια συνέχισε και μετά τη διάλυση του συγκροτήματος. Ενα δρόμο δύσκολο, απροσδόκητο και αντιεμπορικό. Δε θα ξεχάσω την πρώτη φορά που άκουσα τα νέα του τραγούδια με τους Επισκέπτες, πόσο αμήχανα αισθάνθηκα στο άκουσμα του νέου ήχου, ενώ περίμενα ν΄ ακούσω κάτι σαν Τρύπες. Αλλά και πριν από ένα μήνα στην Ελευσίνα, στη συναυλία με το Βελιώτη, παρότι προετοιμασμένος και εξοικειωμένος με τον ήχο τους, δε διασκέδασα. Ηταν όμως εμπειρία μοναδική. Ο Βελιώτης είναι μάγος στο βιολοντσέλλο. Βέβαια εκεί συνέβησαν αρκετά παρατράγουδα, το κοινό αιφνιδιάστηκε, δυσανασχέτησε, άρχισε να μουρμουρίζει δυνατά, σε μια καθαρά ακουστική συναυλία. Ο Αγγελάκας ψύχραιμος, στην αρχή τους πρότεινε να φύγουνε και να πάνε στην παραλία και μετά τους έστειλε κυριολεκτικά στο διάολο. Το πρόγραμμα τελείωσε μόνο με μας, τους φανατικούς ακροατές, ενώ λυπήθηκα πραγματικά όσους στέκονταν όρθιοι μπροστά στη σκηνή, γιατί δεν τους δόθηκε η ευκαιρία ούτε σε ένα τραγούδι, όχι να χορέψουν, αλλά ουτε απλά να κουνηθούν. Τελείως διαφορετικό πρόγραμμα από το Rock Wave στη Μαλακάσα, όπου είχε συνεπάρει τα πλήθη με τον Σαδίκη. Akanonisti, Ourbax, θυμάστε ?
Ετσι είναι ο Αγγελάκας. Ταξιδιάρα ψυχή, όπως τον περιγράφει η εξαιρετική ταινία  της Αγγελικής Αριστομενοπούλου που την είδα χτες και σας τη συστήνω ανεπιφύλακτα. Και δεν μπορώ να κρύψω τη συγκίνηση μου, όταν η μικρή μου κόρη ακούει στο i-pod και χτυπιέται

Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα
παντού περισσεύεις και παντού ξεψυχάς
Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα
δεν χωράς πουθενά δεν χωράς πουθενά
πουθενά
πουθενά
πουθενά
.......


Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΟΥΚΟΥΖΕΛΗΣ

Ητανε τόσο φτωχός που έτρωγε μόνο κουκιά και μπιζέλια.
Πήγε στην Κωνσταντινούπολη να σπουδάσει μουσική, όμως πολυ γρήγορα ο αυτοκράτορας τον διορίζει αρχιμουσικό των αυτοκρατορικών ψαλτών. Σα να μην έφτανε αυτό, ήθελε και να τον παντρέψει. Αυτός με τη δικαιολογία ότι πάει να πάρει την ευχή της μάνας του, τόσκασε μακριά και βρέθηκε μοναχός στο Αγιονόρος. Εκεί τον βάλανε να βόσκει τους τράγους, όμως οι τράγοι μέναν νηστικοί, γιατί όταν τον άκουγαν να τραγουδάει  ξέχναγαν την πείνα τους. Η ταυτοτητά του αποκαλύφθηκε, όταν άρχισε να ανησυχεί ο ηγούμενος που οι τράγοι είχαν αδυνατίσει.
Τον αποκαλούσαν αγγελόφωνο, καλλικέλαδο και Μαΐστωρα της μουσικής
Μια νύχτα μετά τον Άκάθιστο Υμνο αποκοιμηθηκε στο στασίδι και είδε όνειρα φοβερά και υπέροχα.

Το λεγόμενο Μέγα Ίσον της Παπαδικής, τον κυκλικό Μέγιστο Τροχό της μουσικής, ο οποίος έχει γύρω του άλλους τέσσερις μικρότερους Τροχούς, από τους οποίους οι  δύο, πάνω δεξιά και αριστερά, oι άλλοι δύο κάτω. Κάθε ένας κύκλος παριστάνει την πλαγίαν πτώσιν ενός εκάστου πλαγίου ήχου προς τον εαυτού κύριο ήχο. Παρασημαντική σε αλληλουάρια, πολυελέους, δοχές, καλοφωνικούς ειρμούς, πασαπνοάρια και πολλά άλλα.

Οταν ξύπνησε βρήκε στο χέρι του ένα χρυσό νόμισμα, δώρο της Παναγίας. Κράτησαν το μισό για ενθύμιο και το άλλο μισό το στείλανε στη Ρωσία, ποιος ξέρει γιατί.

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

ΠΕΡΙ ΝΕΚΡΟΝΑΥΤΩΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ...

Το μανιφέστο της Διεθνούς Νεκροναυτικής Εταιρείας IMS που δημοσίευσα στην προηγούμενη ανάρτηση, είναι φιλόδοξο, επεκτατικό και έντονα αισιόδοξο. Οπως θα έπρεπε να είναι κάθε μανιφέστο που σέβεται τον εαυτό του. Αντίθετα, ένα από τα εξέχοντα μέλη της εταιρείας, ο άγγλος φιλόσοφος Simon Critchley, είναι ιδιαίτερα συγκρατημένος. Γράφει λοιπόν μεταξύ των άλλων στον πρόλογο του βιβλίου του για τους νεκρούς φιλόσοφους :
Το ιδεώδες ωστόσο του φιλοσοφημένου θανάτου, επειδή αντίκειται στη μεθυσμένη επιθυμία μας να υπεκφεύγουμε και να δραπετεύουμε, είναι ικανό να μας επαναφέρει στη νηφαλιότητα και να μας προσδίδει ψυχραιμία. Οπως γράφει ο Κικέρωνας "το φιλοσοφείν δεν είναι παρά μελέτη θανάτου ". Κύριο μέλημα της φιλοσοφίας κατά την πεποίθηση αυτή, είναι να μας προετοιμάζει για το θάνατο, να μας καταρτίζει θα έλεγα, και να καλλιεργεί μέσα μας μια στάση προς το πεπερασμένο της ύπαρξης μας η οποία θα αντικρύζει κατάματα-και μάλιστα αφ΄υψηλού- τον τρόμο της εκμηδένισης, χωρίς να επαγγέλεται κάποιο επέκεινα, μια μετά θάνατον ζωή.
Φιλοσοφείν λοιπόν είναι το να μάθαίνεις να γεύεσαι διαρκώς το θάνατο, στα λόγια που λες, στην τροφή που τρώς, στο ποτό που σιγοπίνεις. Και μόνο έτσι ενδέχεται να γίνει μια αρχή, ώστε να μπορέσουμε κάποτε να αντισταθούμε στον τρόμο της εκμηδένισης. Γιατί τελικά ο φόβος του θανάτου μας υποδουλώνει και μας εξωθεί, άλλους στην προσωρινή λήθη και άλλους στη λαχτάρα της αθανασίας. Οπως γράφει ο Μονταίν : "Όποιος έμαθε να πεθαίνει, ξέμαθε να είναι δούλος". Πρόκειται για συγκλονιστικό συμπέρασμα. Σημαίνει ότι η προπαρασκευή για το θάνατο δεν είναι τίποτα λιγότερο από προμελέτη ελευθερίας. Οσοι δηλαδή επιζητούμε να αποφύγουμε το θάνατο, παραμένουμε ανελεύθεροι και τρέχουμε να ξεφύγουμε από τον εαυτό μας. Η απάρνηση του θανάτου είναι μίσος για τον εαυτό. 
Η φιλοσοφία λοιπόν προσφέρει τη σύνεση που χρειαζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε το θάνατο. 

Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

Ο ΝΕΚΡΟΝΑΥΤΗΣ

We, the First Committee of the International Necronautical Society, declare the following:- 

  
1.That death is a type of space, which we intend to map, enter, colonize and, eventually, inhabit.
2. That there is no beauty without death, its immanence. We shall sing death's beauty - that is, beauty.
3. That we shall take it upon us, as our task, to bring death out into the world. We will chart all its forms and media: in literature and art, where it is most apparent; also in science and culture, where it lurks submerged but no less potent for the obfuscation. We shall attempt to tap into its frequencies - by radio, the Internet and all sites where its processes and avatars are active. In the quotidian, to no smaller a degree, death moves: in traffic accidents both realized and narrowly avoided; in hearses and undertakers' shops, in florists' wreaths, in butchers' fridges and in dustbins of decaying produce. Death moves in our apartments, through our television screens, the wires and plumbing in our walls, our dreams. Our very bodies are no more than vehicles carrying us ineluctably towards death. We are all necronauts, always, already.
4. Our ultimate aim shall be the construction of a craft that will convey us into death in such a way that we may, if not live, then at least persist. With famine, war, disease and asteroid impact threatening to greatly speed up the universal passage towards oblivion, mankind's sole chance of survival lies in its ability, as yet unsynthesized, to die in new, imaginative ways. Let us deliver ourselves over utterly to death, not in desperation but rigorously, creatively, eyes and mouths wide open so that they may be filled from the deep wells of the Unknown.

Είμουνα τόσα χρόνια νεκροναύτης και δεν το είχα καταλάβει !
Σύντροφοι νεκροναύτες συνταξιδιώτες
η περιπέτεια έχει ήδη ξεκινήσει... 

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

DUDUK

Πατήστε click στο play, περιμένετε λίγο και μετά αφεθείτε στον ήχο του...


MusicPlaylistRingtones
Create a playlist at MixPod.com


Αφήστε το να σας ταξιδέψει στην Αρμενία, στα υψίπεδα ανάμεσα στα βουνά του Ταύρου και του Καύκασου. Είναι η έκφραση της ψυχής ενός λαού, που βίωσε σκληρά την απώλεια, τη θλίψη αλλά και την ελπίδα. Μοιάζει με φύσημα δροσερού αέρα, που χαλαρώνει το σώμα και το μυαλό και σε ανεβάζει στον ουρανό...

Το duduk είναι πνευστό όργανο, ένα είδος φλογέρας με χαρακτηριστικό ήχο. Κατασκευάζεται κυρίως από ξύλο βερυκοκιάς, δέντρο με μυθική  καταγωγή από το όρος Αραράτ. Εχει οχτώ τρύπες στο πλάι και δύο ακόμα στο πίσω μέρος. Κουρδίζεται με τη βοήθεια ενός κινητού δακτυλίου. Η κλίμακα του περιορίζεται σε μία μόνον οκτάβα. Ο Djivan Gasparyan είναι ο πιο διάσημος οργανοπαίκτης, που τον ακούτε ήδη να παίζει...


Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

ΧΑΘΗΚΑΜΕ ?

...μόνο λίγο
καιρό ξαποσταίνει
και ξανά 
μαλακία 
τραβά
τραβά 
στραβά
και ξανά 
μαλακία τραβά...

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

ΟΝΕΙΡΑ ΠΑΛΙ...

Το όνειρο της προηγούμενης ανάρτησης το σταμάτησα μόνος μου, όταν αναρωτήθηκα πως ήταν δυνατόν να το διαπεράσει μια μουσική απ΄την πραγματικότητα. Στην καθημερινότητα μου όμως ο δράστης είναι άλλος. Αυτός που κόβει τα όνειρα στη μέση. Αυτός που τα σταματάει αλύπητα πριν φτάσουν στο βαθύτερο τους μήκος. Ποιος είναι ? Πολύ απλά το ξυπνητήρι. Εχω μιλήσει για το πρωινό μου ξύπνημα, το καθημερινό. Εκτός απ΄όλα τ΄άλλα, μου αφήνει κι ένα μισοτελειωμένο όνειρο. Μοιάζουν με βρέφη που γεννήθηκαν πριν την ώρα τους, απότομα και κάτω από έντονη πίεση. Και τα βλέπεις μέσα στις θερμοκοιτίδες του μυαλού μου, παραμορφωμένα, μισά, με αλλοιωμένα μέλη να προσπαθουν να επιβιώσουν κάτω από τις λάμπες. Θυμίζουν έντονα τις ζωγραφιές του J.K.POTTER. Επειδή δεν έρχεται καμμία μητέρα να τα θηλάσει γίνονται επικίνδυνα. Ονειρα ενός κατώτερου κόσμου, παραμονεύουν για εκδίκηση. Μερικές φορές επιστρέφουν στον ύπνο μου για να βρουν χρόνο  να μεγαλώσουν και ν΄αναπτυχθούν. Ή για να εμποδίσουν τα νέα όνειρα να ολοκληρωθούν. Παλεύουν μεταξύ τους για λίγο χώρο κι εγώ στριφογυρίζω στο κρεββάτι μου. Μπαίνει το ένα στο όνειρο του άλλου για να το μολύνει, κάτι ανάλογο με την ταινία INCEPTION. Είναι τόσο πολύπλοκο ώστε να μην είμαι σίγουρος ποτέ αν έχω ξυπνήσει τελικά. Ωσπου να δώσει το ξυπνητήρι την τελική λύση...

Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου 2010

ΟΝΕΙΡΟ, ΙΣΩΣ...

Στο ραδιόφωνο έπαιζε μια μουσική που με χαλάρωνε. Δυσκολευόμουν να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά. Ανθρωποι που δε γνώριζα αρχισαν να μπαίνουν στο δωμάτιο. Γυναίκες, άντρες και παιδιά. Κανένας δε με πρόσεχε. Ολοι τους χόρευαν με το ρυθμό της μουσικής. Παρασυρμένοι. Που βρέθηκαν όλοι αυτοί, σκεφτόμουνα, τι θέλουν στο δωμάτιο μου. Εμεινα ακίνητος να τους κοιτάζω στο χορό τους. Αναρωτιώμουν από που ερχόταν η μουσική. Ξάφνου θυμήθηκα το ραδιόφωνο κι άρχισα να το ψάχνω. Αμέσως όλοι εξαφανίστηκαν κι εγώ άνοιξα τα μάτια μου. Ηταν όλα στη θέση τους και η ίδια μελωδία συνέχισε ν΄ακούγεται. Η ίδια ακριβώς που χόρευαν οι άνθρωποι στο όνειρο μου. Δεν έχω καταλάβει πώς, όμως η μουσική είχε περάσει μέσα, είχε περάσει απέναντι...

Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ ΤΑΦΟΣ


Αναμεσα στο Μεγάλο και το Μικρό Στενό βρηκε τη σπηλιά. Δεν ηταν μεγάλη. Μονάχα ενα  ανοιγμα στο βράχο. Συνήθιζε να πηγαίνει εκεί για να ξεκουράζεται προσωρινά από το κολύμπι. Ξάπλωνε  ανάσκελα για να προφυλαχτεί από τον ήλιο του μεσημεριού κι ένοιωθε την πλάτη του να τρίβεται πάνω στα βότσαλα. Πολλές φορές έκλεινε τα μάτια κι άφηνε το σώμα του ελεύθερο να αιωρείται πάνω στο νερό με τις αρθρώσεις χαλαρωμένες στα χέρια και τα πόδια. Μόνο τα μικρά ψαράκια  που κολυμπούσαν δίπλα του τον δάγκωναν ελαφρά στο δέρμα, ταράζοντας προσωρινά τη ηρεμία  του. Δραπέτευε απ΄το χρόνο μέσα στη γαλήνη της θάλασσας...
...πέρασε το ταχύπλοο  δημιουργώντας ξαφνικά κύμα που τον έσπρωξε πιο βαθιά στη σπηλιά. Χτύπησε το κεφάλι του δυνατά σε μια μυτερή πέτρα που προεξείχε.  Φάνηκε το πρόσωπο του θανάτου πίσω από τον μαύρο ίσκιο και τον έπιασε από τα χέρι. Πάνω στην επιφάνεια του νερού,  αίμα ανακατωμένο με τα θολά υγρά του εγκεφάλου του, γλύφει τα βράχια...

Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΑΝΟΥΡΙΟΥ

Εφεραν δύο κυρίες φανουρόπιττα σήμερα στη  δουλεια, θυμίζοντας μου ότι είναι του Αγίου Φανουρίου. Μια από τις δύο μάλιστα διαβεβαίωνε ότι χτες το απόγευμα στην εκκλησία γινόταν το έλα να δεις. Δεν έφτανε ο χώρος από τις πολλές φανουρόπιττες που τις είχαν πάει για να τις ευλογήσει ο παπάς. Μεγάλο σουξέ έχει ο Αγιος...
Πρέπει να ομολογήσω ότι πρόκειται για τον μοναδικό άγιο στον οποίο πιστεύω ολοκληρωτικά και με πλήρη αφοσίωση, τον θεωρώ μάλιστα και κρυφό προστάτη του ιστολογίου.. Και ξέρετε γιατί ? Για τον απλούστατο λόγο ότι είναι ο μοναδικός άγιος που δεν υπαρχει. Δεν υπάρχει στην κυριολέξία. 
Πρόκειται για επινόηση του μητροπολίτη Νείλου της Ρόδου, γύρω στα 1400 με 1500. Μέχρι τότε ουδείς συγγραφέας, εκκλησιαστικός ή μη, δεν έκανε λόγο για οποιονδήποτε Φανούριο. Εως ότου σε κάτι ανασκαφές στη Ρόδο βρέθηκε εικόνα στρατιωτικού αγίου με παράπλευρες απεικονήσεις βίου και μαρτυρίων, που έμοιαζαν πολύ με αυτά του Αγίου Γεωργίου. Η επιγραφή όμως ήταν δυσανάγνωστη. Τότε ο μητροπολίτης, μόνος αυτός από όλους, με  φώτιση του αγίου πνεύματος φυσικά, δήλωσε πως διάβασε στην επιγραφή της εικόνας Φανούριος, αυτός που φανερώθηκε. Ολοι αποδέχτηκαν τη θεία αποκάλυψη και χτίστηκε ναός για να τοποθετηθεί η εικόνα. Η οποία απλά κάποια στιγμή εξαφανίστηκε ανεξήγητα και φυσικά σήμερα δεν υπάρχει. Σώζονται μόνο κάποιες περιγραφές της και αντίγραφα βασισμένα στις περιγραφές. 
Τη σκυτάλη αμέσως πήρε η λαϊκή φαντασία που επινόησε τη μάνα του αγίου, γυναίκα ελευθερίων ηθών με το Φανούριο νόθο. Παρά τις προσπάθειες του γιού της να τη φέρει στο δρόμο του θεού, παρέμεινε ως το τέλος αμετανόητη και λέγεται ότι πνίγηκε σ΄ένα πηγάδι. Εκτοτε βράζει στα καζάνια της κόλασης και ο Φανούριος δημιούργησε  μια πίττα για να την τρώνε οι περαστικοί και να λένε "Θεός σχωρέστη μάνα του Αγίου Φανουρίου", ξεχνώντας προσωρινά ότι στον Αδη δεν υπάρχει μετάνοια. 
Παράλληλα εξελίχθηκε το έθιμο να τάζεις μία πίττα στον Αγιο Φανούριο, τη φανουρόπιττα, για να σου φανερώσει κάτι που έχασες. Να σημειώθεί ότι είναι ο μόνος άγιος που ζητάει το τάμα του προκαταβολικά, προτού δεήσει να κάνει το θαύμα . Ο πωλών τοις μετρητοίς ή κάπως έτσι. Επίσης με αντίτιμο μια φανουρόπιττα, φανέρωνε στις ανύπαντρες τον άντρα που θα παντρευτούν. Μοναδική προϋπόθεση η πίττα να περιέχει εφτά ή εννέα υλικά. Οι κτηνοτρόφοι της Κρήτης τον θεωρούν προστάτη τους, πιστεύοντας ότι θα τους φανερώσει τα κλεμμένα τους αιγοπρόβατα. Στον τομέα αυτόν οι επιδόσεις του αγίου είναι πολύ χαμηλές, γιατί το αρνάκι το "κλέφτικο" θεωρείται νοστιμότερο από το νόμιμο μέχρι τις μέρες μας.
Κλείνοντας θέλω να αποτίσω φόρο τιμής στον μητροπολίτη Νείλο, ιδρυτή της επιστήμης της Ανυπαρκτολογίας, μεθοδολογία που καλλιεργεί στο έπακρο και το ταπεινό μου ιστολόγιο... 

Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010

ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑ 2010

Το κάστρο της Αστροπαλιάς 
έχει κλειδί, κλειδώνει...
Πρώτα χάθηκε το πρόσωπο και μετά το φουστάνι.
Το μαντίλι
στον άνεμο
χάθηκε
τελευταίο
σιγά
σιγά...

Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010

ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Σε πολλές εικόνες της Κοίμησης της Θεοτόκου βλέπουμε στο κάτω μέρος μια περίεργη σκηνή. Εναν άγγελο να κόβει με το σπαθί του και τα δύο χέρια ενός ανθρώπου. Στο δισδιάστατο σύμπαν της βυζαντινής ζωγραφικής, τα κομμένα χέρια μένουν στον αέρα χωρίς να πέφτουν, όπως τα καρβέλια του Θεόφιλου.
Τι συνέβη ακριβώς τότε ? Μετά το θάνατο της Παναγίας και την προετοιμασία για την ταφή της από τους μαθητές του Χριστού, ορισμένοι Ιουδαίοι αμφισβητώντας έντονα τη θεότητα της Μαρίας αλλά και την παρθενία της, προσπάθησαν να προσεγγίσουν το φέρετρο. Ενας μάλιστα από αυτούς, ο Ιεφωνίας,  πιο δυναμικός από όλους, προκάλεσε τους μαθητές να ψηλαφίσει το νεκρό κορμί για να αποδειχτεί αν όντως είχε παραμείνει παρθένα. Την ίδια στιγμή, άγγελος Κυρίου , ο άρχων Μιχαήλ, κατέβηκε απ΄τον ουρανό και του΄κοψε τα χέρια του Ιεφωνία, με μια σπαθιά. Η σκηνή αυτή εικονογραφείται για παραδειγματισμό των πιστών...

Η περιέργεια και η απόπειρα τεκμηρίωσης πάντοτε ήταν εχθρική ενέργεια προς τα μυστήρια του θεού. Το δόγμα της Αμμωμης Σύλληψης του Χριστού από την Παναγία (με τον κρίνο του αρχάγγελου Γαβριήλ), εξυπηρετεί ενδεχομένως τη θεία καταγωγή του Ιησού. Η επιμονή όμως ότι και μετά τη φυσιολογική γέννα του στη Βηθλεέμ η μητέρα του παρέμεινε παρθένα, μοιάζει τελείως ακατανόητη. Ορισμένοι μάλιστα φτάνουν στο σημείο να πιστεύουν ότι η Παναγία δεν πέρασε ούτε την κανονική λοχεία των 40 ημερών. Σε αμφισβήτηση θέτουν επίσης και τις αναφορές για τους αδελφούς του Ιησού, που θα πρέπει να τους συνέλαβε και να τους γέννησε με την αθρώπινη φυσιολογική διαδικασία.
Η αντίρρηση του Ιεφωνία συνεχίζεται... 

Τετάρτη 4 Αυγούστου 2010

ΔΙΑΚΟΠΕΣ 2010


Τώρα που με διαβάζετε ταξιδεύω. Ισως και να έχω φτάσει ήδη. Φέτος κάνω κάτι για πρώτη φορά στη ζωή μου. Διακοπές στο ίδιο μέρος με πέρυσι, την Αστυπάλαια , την ίδια εποχή με την ίδια ακριβώς παρέα. Θα μείνω και στο ίδιο  δωμάτιο όπως πέρυσι, Τυχαίο, δε νομίζω...
Είναι μια πρόκληση για μένα. Να δω πως θα κουμπώσουνε οι περσινές μου αναμνήσεις με το σήμερα. Ισως να βαρεθώ από τις πρώτες κι όλας μέρες. Ομως το διαφορετικό και το καινούργιο κρύβεται δίπλα μου και πρέπει να το αποκαλύψω...

Σάββατο 31 Ιουλίου 2010

ΓΑΤΑ Η ΚΥΡΙΑ

Παρατηρούσα τη μικρή μου κόρη να γυρίζει τα νεογέννητα γατάκια ανάποδα, για να διαπιστώσει αν είναι αγόρια ή κορίτσια, όπως χαρακτηριστικά έλεγε.
Διαχρονικά όμως, η γάτα έχει ταυτιστεί με τη θηλυκότητα. Από τη Μπαστ, κόρη του Ρα, τη θεά-γάτα των Αιγυπτίων έως την Catwoman, όλες είναι γένους θηλυκού. Πιστός στην παράδοση και ο Νίκος Καρβέλας αλλά και για να πετύχει την ομοιοκαταληξία για το πολυπόθητο σουξέ, έγραψε " Είναι γάτα, είνα γάτα, ο κοντός με τη γραβάτα ", χωρίς αυτό να θεωρηθεί υπονοούμενο για τον αναμφισβήτητο ανδρισμό του κοντού. Την υπεράσπιση των αρσενικών γάτων που ετοιμάζονται για την ιστορική τους εξέγερση ενάντια στην γυναικογατία της ιστορίας, ανέλαβε εργολαβικά ο αγέραστος και δοκιμασμένος επαναστάτης Βασίλης Παπακωνσταντίνου με το τραγούδι του " Ο γάτος", ύμνος των συνεπών αρσενικών.
Δε θέλω να φλυαρήσω περισσότερο για τις γάτες στην τέχνη καλοκαιριάτικα. Ο υπομονετικός αναγνώστης όμως, με το laptop που δεν αποχωρίζεται ούτε στην παραλία, θα μπορούσε να ρίξει μια ματιά στην ιστορία του Gaiman " A dream of a thousand cats"

Κυριακή 25 Ιουλίου 2010

ΙΣΙΣ ΛΟΥΟΜΕΝΗ

 για τα πέπλα της μόνο

Την ξαναείδα πάλι σήμερα. Μέσα στην αφόρητη ζέστη του μεσημεριού. Με το ένα πόδι μπροστά, συνήθεια που την απέκτησε στην Ελλάδα, το σκέφτοταν ακόμα. Να δροσιστεί στα λουτρά του ναού της ή να ρίξει μια βουτιά στη θάλασσα εκεί δίπλα της, μάζι με χιλιάδες άλλους κολυμβητές ? Και οι θεοί διστάζουν μερικές φορές. Εψαχνε με το βλέμμα της κάπου ν΄αφήσει τα τριαντάφυλλα που κρατούσε, τρία σε κάθε χέρι. Δεν τα΄δωσε στον άνδρα που στεκόταν δίπλα της ...

Ο ναός των Αιγυπτίων θεών βρέθηκε στη Μπρέξιζα της Νέας Μάκρης το 2001. Ανακαλύφθηκαν αγάλματα της Ισιδας και του Οσιρη, ναός και βαλανείο. Πρέπει να χτίστηκε από τον Ηρώδη τον Αττικό μετά το ταξίδι του στην Αίγυπτο. Η τοποθεσία βρίσκεται ανάμεσα σε δύο μικρά ποτάμια, μίμηση προφανώς του δέλτα του Νείλου. Δίπλα ακριβώς από το εκλησάκι της Αγίας Κυριακής...

Τρίτη 20 Ιουλίου 2010

ΘΕΡΙΝΟ ΣΙΝΕΜΑ 2 ΕΡΓΑ ΣΕΞ ΙΙ

Με την πρώτη του ταινία το 1984, ο Νάσος Σπύρης (μετέπειτα Berto) παραλλάσσει το «Ο επιμένων ελλη-νικά», για να υπογραμμίσει την ανδρική απαίτηση για σεξουαλική επαφή «ειδικού τύπου». Ουσιαστικά χωρίς υπόθεση, το φιλμ αναλώνεται στην καταγραφή των ερωτικών δραστηριοτήτων μιας κοινότητας που κατοικείται από βοσκούς και βοσκοπούλες. Ολες οι σκηνές στο ύπαιθρο, δίπλα σε μαντριά, πάνω στο χορτάρι, μέσα στα χωράφια. Πεντακάθαρες φουστανέλες, ατσααλάκωτα ζιπούνια αλλά και ψηλοτάκουνα παπούτσια...

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΘΟΝΗΣ
ΜΕΡΟΣ 1 ΜΕΡΟΣ 2 ΜΕΡΟΣ 3 ΜΕΡΟΣ 4 ΜΕΡΟΣ 5



 
 Από την αγνή επαρχία του χθες στην Αθήνα του σήμερα,
Οι τρομερές και ανώμαλες περιπέτειες του Ζαφείρη του ΤΑΞΙΤΖΗ εξoργίζουν τον συνάδελφο του Κώστα...
Σε κάθε αλλαγή βάρδιας ακούει από τον συνάδελφο απίθανες ιστορίες για το πως πηδάει Ελληνίδες της διπλανής πόρτας μέχρι μοντέλα και τουρίστριες ενώ σ' αυτόν δεν συμβένει ΠΟΤΕ ΤΙΠΟΤΑ!!!
Βέβαια δεν τον πιστεύει μέχρι που...


 Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΘΟΝΗΣ 

 

Κυριακή 18 Ιουλίου 2010

ΚΟΥΝΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ

Διαβάζω αραγμένος στην ξαπλώστρα μου  μετά το μπάνιο. Για τις κατεστραμμένες φιλίες και την επώδυνη πληγή που δημιουργούν. Δεν υπάρχει πιο ηλίθιο πράγμα γράφει ο Κούντερα από το να θυσιάσεις μια φιλία στην πολιτική. Στην εποχή μας μάθαμε να υποτάσσουμε τη φιλία σ΄αυτό που αποκαλούμε πεποιθήσεις, και μάλιστα με την περηφάνεια μιας ηθικής ευθύτητας. Πεποίθηση ατελής και εφήμερη... Πατρίδα, θρησκεία, ιδεολογία, εσωτερισμός, οικολογία, ζωοφιλία... Αντίθετα με την παιδαριώδη πίστη σε μια πεποίθηση, η πίστη σ΄ένα φίλο είναι αρετή, ίσως η μοναδική, η ύστατη. Στο βιβλίο των αρχαίων Ελληνικών της εποχής μου η πρώτη φράση του πρώτου κειμένου ξεκινούσε ακριβώς έτσι "πιστεύω τω φίλω "...
Το μπαλάκι από τις ρακέτες που παίζουν οι κόρες μου πέφτει πάνω μου και μου κόβει τη συνέχεια. Γυρίζω τα μάτια μου στους λουόμενους και τα γυμνά τους σώματα...
Ως πιο βαθμό παραμόρφωσης εξακολουθεί να παραμένει ένα άτομο ο εαυτός του ?
Ως πιο βαθμό παραμόρφωσης παραμένει αγαπημένο πλάσμα ένα αγαπημένο πλάσμα ? 

 Πόσο καιρό παραμένει αναγνωρίσιμο ένα αγαπημένο πρόσωπο που απομακρύνεται μέσα στην αρρώστεια , μέσα στην τρέλα, μέσα στο μίσος, μέσα στο θάνατο ?

όλα τα έντονα από το βιβλίο του ΜΙΛΑΝ ΚΟΥΝΤΕΡΑ "ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ"

Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

ANIMAL INSTICT

Χαλάλι η αφόρητη ζέστη και η κουφόβραση στο θέατρο Βράχων του ΒΎΡΩΝΑ. Επικρατούσαν συνθήκες θερμοκηπίου. Ομως οι CRANBERRIES ήταν καταπληκτικοί. Η Dolores γέμιζε τη σκηνή, με θαυμάσια κίνηση στους γοφούς και το αριστερό χέρι, Στο δεξί κρατούσε το μικρόφωνο, Εχει κάνει και τέσσερα παιδιά μην το ξεχνάμε. Τα τραγούδια τους, επιτυχίες που αντεξαν στο χρόνο...

Κάποια στιγμή ξαφνικά στη συναυλία,  τη θυμήθηκα που μου τραγουδούσε...

So take my hands and come with me
We will change reality
So take my hands and we will pray
They won't take you away
They will never make me cry, no
They will never make me die

 Είχε και τα γενέθλια της πριν από δύο μέρες...
Ακατάσχετη νοσταλγία... 

Σάββατο 10 Ιουλίου 2010

ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΡΟΪΦ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ...


Ητανε το ιδανικό ξεκίνημα. Εκαναν οι Ολλανδοί τη σέντρα και ο Κρόιφ μπήκε γρήγορα στην περιοχή των Γερμανών. Ανατροπή από τον Φογκτς και πέναλτυ. Το εκτέλεσε ο Νέεσκενς με τον πιο ταπεινωτικό τρόπο.  Η μπάλα ψηλά στο κέντρο της εστίας και ο τερματοφύλακας ξεγελασμένος σε μια γωνία. Ενα - μηδέν με το καλημέρα, χωρίς οι Γερμανοί να έχουν ακουμπήσει καν τη μπάλα. Τελικός Παγκοσμίου Κυπέλου  1974...
Είχανε φτάσει σε ασύλληπτο ύψος απόδοσης και επιτυχίας. Ομως αυτό μπορεί να θεωρήθηκε και Υβρις. Αλαζονική συμπεριφορά. Θάμπωσαν τα μάτια τους από το φως και καταστράφηκαν τα φτερά τους .Μόνο σαν τιμωρία άνωθεν μπορεί να το εξηγήσει κανείς. Δέχονται δύο γκόλ στο ημίχρονο και χάνουνε στον τελικό με δύο - ένα, χωρίς να καταφέρουν ν΄αντιδράσουν. Παγιδευμένοι στην ίδια τους την τέχνη. Φύγανε από το γήπεδο νικημένοι, σαν πεπτωκότες άγγελοι, ωραίοι ακόμα μέσα στην συντριβή τους...

Από τότε μέχρι σήμερα, ένας γύπας έρχεται κρυφά κάθε νύχτα και ταράζει τον ύπνο του Γιόχαν Κρόιφ. Αμετανόητος ηγέτης αυτής της ομάδας και ικανός να μεταμορφώνει με τις κινήσεις του το απλό παιχνίδι σε ανάμνηση του ουρανού.
 Ισως αύριο να λήξει το μαρτύριο του...
Ισως και όχι...
Αλλά μέχρι πότε θα βασανίζεται για την ανατροπή της ισορροπίας ?

Τρίτη 6 Ιουλίου 2010

ZIZOU

Πως φαίνεται η απουσία του τέτοιες μέρες...
Μακάρι να΄παιζε ακόμα...

Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

ΠΟΙΟΣ ΕΚΛΕΨΕ ΤΟ ΚΥΠΕΛΛΟ ?

Είδα για πρώτη φορά Παγκόσμιο Κύπελλο το 1970 στο Μεξικό. Τους αγώνες Αγγλία-Γερμανία 2-3 στην παράταση, Ιταλία-Γερμανία 4-3 πάλι στην παράταση και φυσικά τον τελικό Βραζιλία-Ιταλία 4-1. Αλησμόνητα παιχνίδια στο καφενείο της γειτονιάς που είχε τη μοναδική τηλεόραση, ασπρόμαυρη τότε. Και την επόμενη μέρα στις αλάνες που παίζαμε μπάλλα, είχαμε όλοι βραζιλιάνικα παρατσούκλια, Ζαϊρζίνιο, Ριβελίνο, Τοστάο, Γκέρσον, Κάρλος Αλμπέρτο. Εκτός από Πελέ βεβαίως...
Το τρόπαιο για την τρίτη νίκη της Βραζιλίας ήταν η τιμή να κρατήσει το χρυσό κύπελλο Jules-Rimet για πάντα δικό της. 
Σιγά σιγά μεγαλώσαμε όλοι, το ποδόσφαιρο άλλαξε δραματικά, έγινε αθλητικό και δυνατό χάνοντας τη φαντασία του. Κάποιοι λέγανε πως η Βραζιλία του 70 θα έχανε από τον Απόλλωνα Καλαμαριάς, γιατί οι παίχτες του τρέχουνε περισσότερο και έχουνε φυσική κατάσταση. Και ξαφνικά το 1983 μάθαμε πως χάθηκε το κύπελλο Jules-Rimet από τα γραφεία της βραζιλιάνικης Ομοσπονδίας. Δεν ξαναβρέθηκε ποτέ από τότε, κάποιοι λένε πως οι κλέφτες το έλιωσαν για να πουλήσουν το χρυσάφι του. Δεν αποκλείεται βέβαια να βρίσκεται κρυμμένο στην προθήκη κάποιου πλούσιου συλλέκτη.
Ποιος έκλεψε το Κύπελλο ?
Αυτός που έκλεψε την παιδική μας ηλικία και τις αναμνήσεις μας, στιγμές ονείρου και μαγείας παδοσφαιρικής.
Ενας βραζιλιάνος το΄κανε, ο Εντσον Αράντες  ντο Νασιμέντο...