Παρασκευή 29 Ιουλίου 2011

ΜΝΗΜΗ ΜΙΛΤΟΥ ΣΑΧΤΟΥΡΗ


Οι θεοί ζηλεύουν
Οι νεκροί χορεύουν
Και οι άνθρωποι λένε πάντα ψέμματα


Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011

JE T' AIME... MOIS NON PLUS

Αλήθεια, πως λέμε σε κάποιον ότι δεν τον αγαπάμε πια ?  Όταν ο έρωτας πλέον έχει στεγνώσει, και στο άλλοτε αγαπημένο πρόσωπο  βλέπουμε μόνο σημάδια κι ελατώματα ? Αφού δε μας δίδαξαν στο σχολείο τίποτε γι΄ αυτό, οι περισσότεροι το σκάνε χωρίς μια λέξη. Αν όμως θέλεις να το πεις, πέστο μ΄ ένα τραγούδι.
Ο Μάρκος Βαμβακάρης είναι ο πιο ξεκάθαρος.  Τα λέει ωμά, έξω απ΄τα δόντια και διακρίνει κανείς έντονα τη διάθεση να πληγώσει την παλιά του αγαπημένη, που σίγουρα τον είχε ταλαιπωρήσει. Βρήκα δύο τραγούδια σχετικά :

Δε σε θέλω πια δεν είσ' ωραία
γέρασες και πια δε σ' αγαπώ
αγάπησα καλύτερη και νέα
και με τ' αγνά της τα φιλιά βραδιές μεθώ.

και στο πολύ γνωστό, δίνει τα παπούτσια στο χέρι :

Δεν σε θέλω, δεν σε θέλω πια δεν σ' αγαπώ
δεν σε θέλω και πάρε και δρόμο και τράβα στο καλό

Στην αντίθετη όχθη οι Πυξ-Λαξ, με στίχους εξαιρετικής ευαισθησίας, καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα :

Το ξέρω πως δεν το διάλεξα
αν έπρεπε τη σκέψη μου να ορίζεις
μα ακόμα δεν κατάλαβα
γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις

Εγώ προτιμώ ένα παλιό τραγούδι της Laurie Anderson , το Sweaters, από το δίσκο της  Big Science του 1982. Δυστυχώς στο YOUTUBE βρήκα μόνο μια ζωντανή εκτέλεση από παράσταση. Παραθέτω και τους στίχους που είναι χαρακτηριστικοί.

 



I no longer love your mouth.
 I no longer love your eyes.
 I no longer love your eyes.
 I no longer love the color of your sweaters.
 I no longer love it.
I no longer love the color of your sweaters.
 I no longer love the way you hold your pens and pencils.
I no longer love it.
 Your mouth.
Your eyes.
The way you hold your pens and pencils.
I no longer love it.
I no longer love it.

Και μόνο από το γεγονός πως παρατηρούσε τρυφερά τον τρόπο που κρατούσε τα μολύβια του, κάποτε τον είχε αγαπήσει πολύ...

Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

ΣΧΟΛΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ

Δε μας δίδαξαν πως να ερωτευτούμε
Δε μας δίδαξαν πως να γίνουμε διάσημοι
Δε μας δίδαξαν πως να γίνουμε πλούσιοι, ή πως να μείνουμε φτωχοί
Δε μας δίδαξαν πως να το σκάσουμε από κάποιον που δεν αγαπάμε πλέον
Δε μας δίδαξαν πως να κατάλαβαίνουμε τι τρέχει στο μυαλό των άλλων
Δε μας δίδαξαν πως να μιλήσουμε σε κάποιον που πεθαίνει
Σε τελευταία ανάλυση δε μας δίδαξαν τίποτα απο αυτά που αξίζει να γνωρίζει κάποιος...

Εγραψε στο ημερολόγιό της η Rose Walker
Για την αντιγραφή  Neil Gaiman

Παρασκευή 15 Ιουλίου 2011

ΚΗΡΥΚΟΥ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΤΗΣ

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ εορτάζοντας τη μνήμη
των Αγίων Κηρύκου και Ιουλίτης
ένα θαύμα να καίει στους ουρανούς τ' αλώνια

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ



Προτείνω σήμερα να τα ξεχάσουμε όλα. Τα συρματοπλέγματα και τα δίχτυα που μας περιορίζουν. Να τα ξεχάσουμε και ν΄αφεθούμε. Στο φως και τη ζέστη που μας κυριεύει. Και πιο πολύ στην πανσέληνο που θ΄ανέβει το σούρουπο στον ουρανό.  Ας μας παρασύρει το καλοκαίρι, που βρίσκεται σήμερα στη μέση του. Να πάρουμε λίγο κουράγιο...
Εξάλλου οι ποιητές το ήξεραν από παλιά. Το θαύμα που καίει στους ουρανούς τ΄αλώνια, κυκλοφορεί στις φλέβες των ανθρώπων...


Τετάρτη 13 Ιουλίου 2011

Παρασκευή 8 Ιουλίου 2011

MINDFUCK

I'd like to turn you on
BEATLES


Θέλω να σε παρασύρω
να παραλύσω τις αντιστάσεις σου
ν΄αποσυντονίσω τη σιγουριά σου
ν΄αναποδογυρίσω τις σκέψεις σου

εν κατακλείδι
να διεισδύσω και να διαπεράσω τους νευρώνες σου
να ξεχυθώ στο μυαλό σου εκσπερματώνοντας
να σε διαποτίσω βαθια
και να με απορροφήσεις ολόκληρο
χωρίς να καταλάβεις τίποτα


για περισσότερες πληροφορίες εδώ


Σάββατο 2 Ιουλίου 2011

ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΑ ΙΣΟΔΥΝΑΜΑ

Πολλές φορές ζωντανεύει μέσα και δίπλα μας ο οργισμένος Βαλκάνιος και τότε ξεπηδάνε στην επιφάνεια τα αιώνια μοτίβα του Νίκου Νικολαϊδη "Ξύπνα ρε, αυτή η χώρα που ζούμε είναι το πιο ανώμαλο ρήμα του κόσμου. Εχει γεμίσει ο κόσμος κομπιναδόρους και Κρατικά δάνεια. Που τα βρίσκουνε ρε ? Για πες μου... Κομπίνα, λιγούρι, κι όλα τα άλλα είναι προπαγάνδες του κερατά "

Κι όταν τα πλήθη συγκεντρώνονται έξω από τη Βουλή αγανακτισμένα για να την πολιορκήσουν, με τις χιλιάδες δέσμες λέηζερ που πέφτουν στα παράθυρα σαν ηλεκτρονικά κοντάρια ή videogame, θυμάμαι ξαφνικά τον Ομηρο. Που για να περιγράψει πως φαίνονταν στους τρομοκρατημένους Τρώες η απόβαση του ελληνικού στρατού επιχειρεί μια σύγκριση : εκείνη η μάζα των ανθρώπων που τα  όπλα τους αντανακλούν το φως του ήλιου, είναι σαν τη φωτιά που απλώνεται σ΄ένα δάσος, είναι σα σμήνη από αμέτρητα πουλιά, χήνες ή γερανούς που όταν καθίσουν πλημμυρίζουν το λιβάδι, είναι...

Είναι ένα σύνολο ανθρώπων που η συνύπαρξη τους στην πλατεία είναι το μοναδικό κοινό στοιχείο τους. Δεν έχω τη βοήθεια των Μουσών όπως ο Όμηρος ή την ικανότητα του μεσαιωνικού Αρτσιμπόλντο για να μετατρέψω τα ανομοιογενή και άτακτα στοιχεία σε φόρμα ώστε να προχωρήσω σε θεωρητική ανάλυση. Στέκομαι μόνο σ΄ένα σημείο, το σύνθημα "Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ 73". Είναι απίστευτο πόσος κόσμος θεωρεί  ότι η χούντα έπεσε το ΄73΄ από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, ένας ακόμα βολικός μύθος. Ενώ η σκληρή πραγματικότητα που θέλουμε  να ξεχάσουμε είναι ότι η δικτατορία κατέρρευσε μετά την καταστροφή στην Κύπρο το ΄74, που η ίδια προκάλεσε.

 Αλλά και η αναδρομή στην ιστορία αποδεικνύει με γεγονότα, ότι η ελληνική κοινωνία εξελίσσεται και αλλάζει μόνο μετά από εθνικές καταστροφές. Μικρασία, εμφύλιος, χούντα, Κύπρος, για να παραμείνω στον εικοστό αιώνα. Παραμένει ανεξήγητο που σε κάθε κρίση, βρισκόμαστε απροετοίμαστοι, αμέριμνοι, αδύναμοι και διχασμένοι, μπροστα σε μια διαρκώς αυτοεκπληρούμενη προφητεία για το μέλλον. Εχουμε το θλιβερό προνόμιο να είμαστε πάντοτε τα πειραματόζωα όπου πάνω μας δοκιμάζονται οι διεθνείς συνταγές όταν δημιουργείται μια οικονομική κρίση ή ολοκληρώνεται ένας παγκόσμιος πόλεμος, θερμός ή ψυχρός. Απομονωμένοι στην εντατική, χωρίς αισθήσεις, με μηχανική υποστήριξη και συνεχείς πειραματισμούς στη δοσολογία των φαρμάκων, ίσα ίσα να μην πεθάνει ο ασθενής, με απαγορευμένη την επιλογή ευθανασίας.

Μήπως επειδή έχουν όλοι καταλάβει πλέον ότι είμαστε το πιο ανώμαλο ρήμα του κόσμου ?