Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2013

LYDIA LUNCH

Ακόμα και τώρα που γράφω την ανάρτηση, ακούω και βλέπω παράλληλα στο youtube, video από την παράσταση της Lydia Lunch, Putan Club, που θα παρουσιαστεί στο κοινό, αύριο Παρασκευή στο PassPort. Κραυγές, θόρυβος, εικαστικά και άλλα δρώμενα, τραγούδι και ομιλία, η μπάντα μαζί με το κοινό. Μυσταγωγία κι αμηχανία...
Τρεις μέρες περιπλανιέμαι στο διαδίκτυο, να καταλάβω τι τρέχει και να αποφασίσω αν τελικά θα πάω. Μόνος μου φυσικά και στα κρυφά.



Την είχα ακουστά από την εποχή του punk και του new-wave, αρχές της δεκαετίας του ογδόντα. Τότε φυσικά προτιμούσαμε τη Debbie Harry και τη Siouxsie Sioux, όμως η Lydia παραμένει αμετανόητη κι απαράλλαχτη μέχρι σήμερα. Πάτησε βέβαια τα πενήντα κι έχει μερικά κιλά παραπάνω, όπως όλοι μας. Στη ζωή της πρέπει να τα έχει κάνει όλα, sex drugs and rock 'n roll, oral fixation, big sexy noise, και συνεχίζει ακόμα.
Μία περσόνα  της αυτοβιογραφείται στο graphic novel "TOXIC GUMBO". Παραισθησιογόνα, βία, σεξουαλικότητα και μαγική τέχνη voodoo, συνδυασμένη με τοξική φυσιολογία. Αυτό το διάβασα στη ώρα του.



Βλέπω και τη φωτογραφία από τα νιάτα της, μοιάζει πολύ με ένα άλλο μεγάλο κόλλημα μου. Τη Death από το Sandman του Neil Gaiman. Λες από αυτήν να την εμπνεύστηκε... Όμως όλα τα κορίτσια τότε, έμοιαζαν ίδια, gothic look...


Έπαιξε και στον κινηματογράφο. Ήθελε να τα δοκιμάσει όλα. Χωρίς αναστολές. Για τη χαρά της εμπειρίας και το γκρέμισμα της συμβατικότητας. 

Αυτό θα προσπαθήσει και με τους Putan Club, μιαν ανατρεπτική ομάδα Γάλλων καλλιτεχνών ακτιβιστών. Bakuninian action of agit-prop το λένε οι ίδιοι. Ισως τους αξίζει μια ευκαιρία...