Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ ΤΑΦΟΣ


Αναμεσα στο Μεγάλο και το Μικρό Στενό βρηκε τη σπηλιά. Δεν ηταν μεγάλη. Μονάχα ενα  ανοιγμα στο βράχο. Συνήθιζε να πηγαίνει εκεί για να ξεκουράζεται προσωρινά από το κολύμπι. Ξάπλωνε  ανάσκελα για να προφυλαχτεί από τον ήλιο του μεσημεριού κι ένοιωθε την πλάτη του να τρίβεται πάνω στα βότσαλα. Πολλές φορές έκλεινε τα μάτια κι άφηνε το σώμα του ελεύθερο να αιωρείται πάνω στο νερό με τις αρθρώσεις χαλαρωμένες στα χέρια και τα πόδια. Μόνο τα μικρά ψαράκια  που κολυμπούσαν δίπλα του τον δάγκωναν ελαφρά στο δέρμα, ταράζοντας προσωρινά τη ηρεμία  του. Δραπέτευε απ΄το χρόνο μέσα στη γαλήνη της θάλασσας...
...πέρασε το ταχύπλοο  δημιουργώντας ξαφνικά κύμα που τον έσπρωξε πιο βαθιά στη σπηλιά. Χτύπησε το κεφάλι του δυνατά σε μια μυτερή πέτρα που προεξείχε.  Φάνηκε το πρόσωπο του θανάτου πίσω από τον μαύρο ίσκιο και τον έπιασε από τα χέρι. Πάνω στην επιφάνεια του νερού,  αίμα ανακατωμένο με τα θολά υγρά του εγκεφάλου του, γλύφει τα βράχια...

Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΑΝΟΥΡΙΟΥ

Εφεραν δύο κυρίες φανουρόπιττα σήμερα στη  δουλεια, θυμίζοντας μου ότι είναι του Αγίου Φανουρίου. Μια από τις δύο μάλιστα διαβεβαίωνε ότι χτες το απόγευμα στην εκκλησία γινόταν το έλα να δεις. Δεν έφτανε ο χώρος από τις πολλές φανουρόπιττες που τις είχαν πάει για να τις ευλογήσει ο παπάς. Μεγάλο σουξέ έχει ο Αγιος...
Πρέπει να ομολογήσω ότι πρόκειται για τον μοναδικό άγιο στον οποίο πιστεύω ολοκληρωτικά και με πλήρη αφοσίωση, τον θεωρώ μάλιστα και κρυφό προστάτη του ιστολογίου.. Και ξέρετε γιατί ? Για τον απλούστατο λόγο ότι είναι ο μοναδικός άγιος που δεν υπαρχει. Δεν υπάρχει στην κυριολέξία. 
Πρόκειται για επινόηση του μητροπολίτη Νείλου της Ρόδου, γύρω στα 1400 με 1500. Μέχρι τότε ουδείς συγγραφέας, εκκλησιαστικός ή μη, δεν έκανε λόγο για οποιονδήποτε Φανούριο. Εως ότου σε κάτι ανασκαφές στη Ρόδο βρέθηκε εικόνα στρατιωτικού αγίου με παράπλευρες απεικονήσεις βίου και μαρτυρίων, που έμοιαζαν πολύ με αυτά του Αγίου Γεωργίου. Η επιγραφή όμως ήταν δυσανάγνωστη. Τότε ο μητροπολίτης, μόνος αυτός από όλους, με  φώτιση του αγίου πνεύματος φυσικά, δήλωσε πως διάβασε στην επιγραφή της εικόνας Φανούριος, αυτός που φανερώθηκε. Ολοι αποδέχτηκαν τη θεία αποκάλυψη και χτίστηκε ναός για να τοποθετηθεί η εικόνα. Η οποία απλά κάποια στιγμή εξαφανίστηκε ανεξήγητα και φυσικά σήμερα δεν υπάρχει. Σώζονται μόνο κάποιες περιγραφές της και αντίγραφα βασισμένα στις περιγραφές. 
Τη σκυτάλη αμέσως πήρε η λαϊκή φαντασία που επινόησε τη μάνα του αγίου, γυναίκα ελευθερίων ηθών με το Φανούριο νόθο. Παρά τις προσπάθειες του γιού της να τη φέρει στο δρόμο του θεού, παρέμεινε ως το τέλος αμετανόητη και λέγεται ότι πνίγηκε σ΄ένα πηγάδι. Εκτοτε βράζει στα καζάνια της κόλασης και ο Φανούριος δημιούργησε  μια πίττα για να την τρώνε οι περαστικοί και να λένε "Θεός σχωρέστη μάνα του Αγίου Φανουρίου", ξεχνώντας προσωρινά ότι στον Αδη δεν υπάρχει μετάνοια. 
Παράλληλα εξελίχθηκε το έθιμο να τάζεις μία πίττα στον Αγιο Φανούριο, τη φανουρόπιττα, για να σου φανερώσει κάτι που έχασες. Να σημειώθεί ότι είναι ο μόνος άγιος που ζητάει το τάμα του προκαταβολικά, προτού δεήσει να κάνει το θαύμα . Ο πωλών τοις μετρητοίς ή κάπως έτσι. Επίσης με αντίτιμο μια φανουρόπιττα, φανέρωνε στις ανύπαντρες τον άντρα που θα παντρευτούν. Μοναδική προϋπόθεση η πίττα να περιέχει εφτά ή εννέα υλικά. Οι κτηνοτρόφοι της Κρήτης τον θεωρούν προστάτη τους, πιστεύοντας ότι θα τους φανερώσει τα κλεμμένα τους αιγοπρόβατα. Στον τομέα αυτόν οι επιδόσεις του αγίου είναι πολύ χαμηλές, γιατί το αρνάκι το "κλέφτικο" θεωρείται νοστιμότερο από το νόμιμο μέχρι τις μέρες μας.
Κλείνοντας θέλω να αποτίσω φόρο τιμής στον μητροπολίτη Νείλο, ιδρυτή της επιστήμης της Ανυπαρκτολογίας, μεθοδολογία που καλλιεργεί στο έπακρο και το ταπεινό μου ιστολόγιο... 

Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010

ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑ 2010

Το κάστρο της Αστροπαλιάς 
έχει κλειδί, κλειδώνει...
Πρώτα χάθηκε το πρόσωπο και μετά το φουστάνι.
Το μαντίλι
στον άνεμο
χάθηκε
τελευταίο
σιγά
σιγά...

Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010

ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Σε πολλές εικόνες της Κοίμησης της Θεοτόκου βλέπουμε στο κάτω μέρος μια περίεργη σκηνή. Εναν άγγελο να κόβει με το σπαθί του και τα δύο χέρια ενός ανθρώπου. Στο δισδιάστατο σύμπαν της βυζαντινής ζωγραφικής, τα κομμένα χέρια μένουν στον αέρα χωρίς να πέφτουν, όπως τα καρβέλια του Θεόφιλου.
Τι συνέβη ακριβώς τότε ? Μετά το θάνατο της Παναγίας και την προετοιμασία για την ταφή της από τους μαθητές του Χριστού, ορισμένοι Ιουδαίοι αμφισβητώντας έντονα τη θεότητα της Μαρίας αλλά και την παρθενία της, προσπάθησαν να προσεγγίσουν το φέρετρο. Ενας μάλιστα από αυτούς, ο Ιεφωνίας,  πιο δυναμικός από όλους, προκάλεσε τους μαθητές να ψηλαφίσει το νεκρό κορμί για να αποδειχτεί αν όντως είχε παραμείνει παρθένα. Την ίδια στιγμή, άγγελος Κυρίου , ο άρχων Μιχαήλ, κατέβηκε απ΄τον ουρανό και του΄κοψε τα χέρια του Ιεφωνία, με μια σπαθιά. Η σκηνή αυτή εικονογραφείται για παραδειγματισμό των πιστών...

Η περιέργεια και η απόπειρα τεκμηρίωσης πάντοτε ήταν εχθρική ενέργεια προς τα μυστήρια του θεού. Το δόγμα της Αμμωμης Σύλληψης του Χριστού από την Παναγία (με τον κρίνο του αρχάγγελου Γαβριήλ), εξυπηρετεί ενδεχομένως τη θεία καταγωγή του Ιησού. Η επιμονή όμως ότι και μετά τη φυσιολογική γέννα του στη Βηθλεέμ η μητέρα του παρέμεινε παρθένα, μοιάζει τελείως ακατανόητη. Ορισμένοι μάλιστα φτάνουν στο σημείο να πιστεύουν ότι η Παναγία δεν πέρασε ούτε την κανονική λοχεία των 40 ημερών. Σε αμφισβήτηση θέτουν επίσης και τις αναφορές για τους αδελφούς του Ιησού, που θα πρέπει να τους συνέλαβε και να τους γέννησε με την αθρώπινη φυσιολογική διαδικασία.
Η αντίρρηση του Ιεφωνία συνεχίζεται... 

Τετάρτη 4 Αυγούστου 2010

ΔΙΑΚΟΠΕΣ 2010


Τώρα που με διαβάζετε ταξιδεύω. Ισως και να έχω φτάσει ήδη. Φέτος κάνω κάτι για πρώτη φορά στη ζωή μου. Διακοπές στο ίδιο μέρος με πέρυσι, την Αστυπάλαια , την ίδια εποχή με την ίδια ακριβώς παρέα. Θα μείνω και στο ίδιο  δωμάτιο όπως πέρυσι, Τυχαίο, δε νομίζω...
Είναι μια πρόκληση για μένα. Να δω πως θα κουμπώσουνε οι περσινές μου αναμνήσεις με το σήμερα. Ισως να βαρεθώ από τις πρώτες κι όλας μέρες. Ομως το διαφορετικό και το καινούργιο κρύβεται δίπλα μου και πρέπει να το αποκαλύψω...