Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΜΕΡΑΣ

20.00   Κοίταξε τον ακίνητο, λευκό σαν άγαλμα άνθρωπο στα μάτια. Ενα παλιό παιχνίδι, όποιος γελάσει πρώτος χάνει. Ο άλλος τρόμαξε το βλέμμα του κι άρχισε να τρέχει, ανεμίζοντας ψηλά την άσπρη φορεσιά του.

21.30   Εριχνε όλα του τα κέρματα στα πλαστικά ποτηράκια των ζητιάνων. Του άρεσε ν΄ ακούει τον ήχο του νομίσματος πέφτοντας πάνω στ΄άλλα. Ενας ήχος ξεχωριστός για κάθε νόμισμα. Εκτός από κάποιον που έτρεμε το χέρι του και τα νομίσματα ανεβοκατέβαιναν κουδουνίζοντας σαν κρουστό όργανο.

23.00  Χόρευε ο κόσμος στην πλατεία με ζωντανή μουσική.  Μπήκε κι αυτός  σ΄ ένα κυκλωτικό χορό κρατώντας τις παλάμες των διπλανών του. Δεν ένοιωσε ζεστασιά να διαπερνά τα χέρια του και μπέρδευε τα βήματά του προσπαθώντας να συγχρονιστεί με τον μπροστινό και τον επόμενο. Αφέθηκε τελικά στο ρυθμό να τον παρασύρει και τον έβγαλαν από τον κύκλο.

23.30  "Κλείνουμε κύριε, να κάνουμε κι εμείς πρωτοχρονιά στα σπίτια μας.", του φώναξε ο σερβιτόρος σβήνοντας τα φώτα στο άδειο μαγαζί. Ηπιε μονορούφι το υπόλοιπο ποτό του και βγήκε στο πεζοδρόμιο. "Ελα χωρίς προφυλακτικό ", του φώναξε μια μαύρη γυναίκα στη γωνία. Της έδωσε το τελευταίο χαρτονόμισμα και κατέβασε το παντελόνι του. Ηταν γλυκά μεσα στο στόμα της και περισσότερο όταν κατάφερνε να φτάσει στο λαρύγκι της. Ετσι τελείωσε εκεί μέσα κι η μαύρη τον έφτυνε με το σπέρμα του κατάμουτρα.

 23.59  Εκατσε σ΄ενα παγκάκι να ξεκουραστεί. Εσφιξε τα δόντια και τις γροθιές κι εκλεισε τα μάτια του για πάντα ο Παλιός ο Χρόνος. ...

Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ

Γεια χαρά, στεριά κι αντίο, μαστέλο.
Γλίστρησε η ψυχή μας από κάτου,
έχει και στη κόλαση μπορντέλο.
 

Τι μπορεί να πει κανείς για τον Καββαδία παραπάνω από όσα έχουν ειπωθεί τα τελευταία χρόνια ? 
Μια παρατήρηση μόνο. Εγινε πολύ γνωστός μετά το θάνατό του. Δεν πρόλαβε να ζήσει την καταξίωση που κέρδισε το έργο του. Κυρίως από τη μελοποίηση των ποιημάτων του που τραγουδάμε τόσα χρόνια. Τόχε παράπονο που ο Μίκης ειδικά δε μελοποίησε κανένα, γιατί ασχολιόταν τότε μόνο με τα αγωνιστικά. Αλλά και η ζωή του δεν ήταν εύκολη. Δε μπορούσε ν΄αντιμετωπίσει τη ζωή έξω απ΄τη θάλασσα, λένε όσοι τον γνώρισαν. Η στεριά του προκαλούσε φοβερό άγχος. Με τις γυναίκες δείλιαζε, ήτανε και λίγο κοντός κι αυτό τον έκανε να δειλιάζει περισσότερο. Ετσι κατέφευγε στον πληρωμένο έρωτα, στη σιγουριά της αποδοχής. "Κόλια , γιατί δεν έγινες καπετάνιος εσύ" τον ρωτούσαν. "Κοντός καπετάνιος και βραδύγλωσσος δε γίνεται. Το μπόι μου θα κρυβόταν πίσω απ΄το τιμόνι". Δεν ξέρω πόση πίκρα κρύβεται σ΄αυτό το καλαμπούρι. Ισως να θεωρούσε ότι είχε γενικότερο πρόβλημα μεγέθους. Πόσο μεγάλος ήταν όσο ζούσε μάλλον δε το εισέπραξε ποτέ.
 Το αίσθημα του ακρωτηριασμού και της αδυναμίας καθρεφτίζεται στο προσωπείο του γέροντα ναύτη απέναντι στον ήρωα 

Γέροντας ναύτης με τα μούτρα πισσωμένα
βάρκα φορτώνει με την πιο φτηνή πραμάτεια.
Έχει τα χέρια από καιρό ψηλά κομμένα
Κι ήθελε τόσο να σου σφάλαγε τα μάτια.

 
Τα μάτια του Che Guevara ή του  Corto Maltese...

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

HAEMOGLOBIN 15-12-2010



I was hanging from a tree
Unaccustomed to such violence...

Ενα χαρακτηριστικό της χθεσινής διαδήλωσης ηταν η άμεση μετάδοση των γεγονότων. Σε πείσμα της απεργίας των δημοσιογράφων, υπήρχε συνεχής ροή ενημέρωσης. Είτε από τις κάμερες του Τριανταφυλλόπουλου, είτε από το μηνύματα στο Twitter. Ο περισσότερος κόσμος, με video, φωτογραφικές μηχανές αλλά και κινητά τηλέφωνα αποθανάτιζε τα πάντα. Για να τα προωθήσει κατευθείαν στο διαδίκτυο, όπου τα καταβρόχθιζαν αλύπητα τα τέρατα της ζούγκλας. Υπήρχαν στιγμές που έβλεπες εκατοντάδες κινητά υψωμένα, αντί για γροθιές, να καταγράφουν την εξέλιξη των επεισοδίων. Σκηνές που θα άρεσαν πολύ στo Φελλίνι, φαντάζομαι...
Το κυρίαρχο στοιχείο της χθεσινής συγκέντρωσης όμως, πέρα από τα θεαματικά, ήταν η γενικευμένη αγανάκτηση. Αγανάκτηση σε συνδιασμό με απελπισία, γι αυτό και λίγο τυφλή. Προς το παρόν στράφηκε στα ΜΑΤ και την αστυνομία. Δεν αναφέρομαι στους αναρχικούς που κατεβαίνουν σε κάθε διαδήλωση αναζητώντας και προκαλώντας συγκρούσεις. Ημουν αυτόπτης μάρτυρας σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις όπου απλοί διαδηλωτές έκαναν ντου σε διμοιρία των ΜΑΤ που είχε απομονωθεί στην Καραγεώργη Σερβίας, αφού εξάντλησαν αρχικά τις φραστικές επιθέσεις. Κόσμος που αντιμετωπίστηκε με χημικά για να διαλυθεί και να σταματήσει η σύγκρουση, αλλά χωρίς ξυλοδαρμούς. Εξω από το Πολυτεχνείο μάλιστα, η μοναδική διμοιρία των ΜΑΤ που στεκόταν στην Πατησίων μεταξύ Στουρνάρη και Σολωμού, αντιμετώπιζε μπροστά της τους αναρχικούς με πέτρες και μολότωφ, ενώ πίσω της μαζεύτηκαν ομάδες διαδηλωτών που τους παρενοχλούσαν συνέχεια με διάφορους τρόπους, τους αποσπούσαν την προσοχή ώστε να δέχονται βροχή τις πέτρες. Ουσιαστικά η διμοιρία ήταν κυκλωμένη και επέλεξε την εύκολη λύση. Απώθησε τους διαδηλωτές βίαια με χειροβομβίδες κρότου λάμψης και χημικά μέχρι την Τρίτη Σεπτεμβρίου έως ότου να έρθουν ενισχύσεις...
Και το Χατζιδάκη απλοί διαδηλωτές τον προπηλάκισαν κατά πάσα πιθανότητα, γιατί οι αναρχικοί έσπευσαν καθυστερημένα στη Βουκουρεστίου και ξέσπασαν στο αυτοκίνητό του, ενώ αυτός είχε καταφύγει στο εσωτερικό της στοάς προστατευόμενος. Το συγκεκριμένο επεισόδιο  ίσως να σηματοδοτεί αυτό που όλοι ψυχανεμίζονται, την κατάρρευση του πολιτικού σκηνικού. Οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι, τόσα χρόνια μας έλεγαν αυτά που θέλαμε ν΄ακούσουμε, μας κολάκευαν, μας χάιδευαν τ΄αυτιά. Με αντίτιμο την εξουσία και τη δόξα δίνοντας φτηνό αντάλλαγμα διορισμούς κι επιδοτήσεις. Τώρα που πατήσαμε στα πόδια μας και δεν πετάμε στα σύννεφα, δε μας αρέσει το πρόσωπό μας. Σπάζουμε τους καθρέφτες και ξεσπάμε στον εκπρόσωπο, πρόσωπο εκ του προσώπου μας και δημόσια εικόνα εύκολα αναγνωρίσιμη, για να γίνει αποδιοπομπαίος τράγος της καταστροφής. Μοιραία δικαιοσύνη...

As they dragged me to my feet
I was filled with incoherence
Theories of conspiracy
The whole world wants my disappearance
I'll go fighting nail and teeth
You've never seen such perseverance
Going to make you scared of me

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

ΛΕΠΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ

Διάβασα σήμερα στη LIFO το edito του Τσαγκαρουσιάνου. 
Αναφέρεται σε ένα κείμενο του Πρίμο Λέβι για το Αουσβιτς.

Όποιος είχε κάποιου είδους λεπτότητα ή ευαισθησία θερίστηκε αμέσως.

Για να επιβιώσουμε λοιπόν από την κρίση, πρέπει να γίνουμε φαύλοι, εγωιστές, βίαιοι, άσπλαχνοι, δωσίλογοι και σπιούνοι.
Η λεπτότητα και η ευαισθησία που κουβαλάμε μέσα μας, είναι ένα βάρος περιτό, μας οδηγεί κατευθείαν στον αφανισμό. 
Κάποιοι ετοιμάζονται να φύγουν σιγά σιγά...