Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΜΟΥ

Απ΄ όλες τις γυναίκες των φίλων μου

Ποια είν΄ η πιο εμπνευστική;

Ποια βγάζει αστράκια απ΄ τη σκληρή τη μοναξιά;

Καi μελωδίες από τα χείλια τα σφιχτά;

Δεν τηνε ξέρουν στα περιοδικά

Δεν είναι καμιά πλατινέ ξανθιά

Ούτε κανένα κοκαλιάρικο μοντέλο

Ούτε φοιτήτρια μ΄ αρβύλες και γυαλιά

Δεν είναι η Όλιβ του Ποπάυ

Του Κωστόπουλου η γυναίκα

Δεν είναι σύζυγος Πασόκου

Σιωπηλή του Αγγελόπουλου

Δεν είναι θεωρία μέσα σ΄ άρρωστα μυαλά.

Αυτή η θεωρία στο άρρωστο μυαλό το δικό μου, μ΄έκανε να την αδικήσω. Επειδή πραγματικά δεν έμοιαζε με καμία από τις παραπάνω, κάποια στιγμή πίστεψα ότι δεν κάνει για το φίλο μου. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί μένει μαζί της, ούτε γιατί τελικά την παντρεύτηκε. Δεν έβλεπα τίποτα, είμουν τυφλός. Αυτή μου την πεποίθηση δεν την έκρυβα ιδιαίτερα και πρέπει να την πλήγωσα πολλές φορές με τον τρόπο μου.

Πριν από δύο χρόνια ξεκίνησα μια φάση αυτοανάλυσης μέσω μιας τεχνικής χοροθεραπείας. Σε αρκετά πράγματα άλλαξα μυαλά και μετανόησα, διαπιστώνοντας το προφανές. Ότι η αγάπη, εκεί που υπάρχει, είναι μια εσωτερική δύναμη που αγνοεί και παραμερίζει τις θεωρίες και τα άρρωστα μυαλά.

Δε μου έμενε παρά να το ομολογήσω δημόσια, μπροστά της, πόσο άδικα της φέρθηκα τόσα χρόνια. Δεν προσπάθησα να κρύψω τη συγκίνηση και τη συντριβή μου. Δεν κρατήθηκα κι έκλαψα...

Αφήνω το τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά να την περιγράψει χωρίς άλλα λόγια...

Απ΄ όλες τις γυναίκες των φίλων μου

Ποια είναι η πιο αγγελική;

Ποια του κρατάει το χέρι πάντα στην καρδιά;

Ποια τον ακούει απ΄ όλες πιο προσεκτικά;

Ποια όταν μαζί του διαφωνεί κάνει καλά

Και ρίχνει και σε μας καμιά ματιά;

Απ΄ όλες τις γυναίκες των φίλων μου

Ποια τον φροντίζει πιο καλά;

Ποια μαγειρεύει μόνο συνταγές κρυφές;

Ποια υφαίνει τις νυχτερινές του φορεσιές;

Ποια του χορεύει με παλιές μας μουσικές

Και ρίχνει και σε μας κλεφτές ματιές;

Είναι η γυναίκα του Διονύση...