Παρασκευή 14 Μαρτίου 2008

ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟ

Ο πηλός σωπαίνει
στο παγωμένο μάρμαρο
LLLLLLLLLKK
Φυτίλι στο φελλό
και το λάδι επιπλέοντας
στν επιφάνεια του νερού
το πίνει η φλόγα
KKKKKKK
Σάββατο των ψυχών
μνημόσυνο
λιβάνι πνέει
VIRNA ROGUE


Στα παιδικά μου χρόνια το ψυχοσάββατο ήταν μια ξεχωριστή μέρα. Βράζαμε στάρι για να φτιάξουμε κόλλυβα, που τα πηγαίναμε στο νεκροταφείο. Εγώ έγραφα τα ονόματα που δίναμε για να διαβαστούν στην εκκλησία, τέσσερα υπέρ υγείας και μια σελίδα υπέρ αναπαύσεως των ψυχών. Ο θάνατος του πατέρα μου δεν ήταν παρά ένας κρίκος στις οικογενειακές απώλειες, ακολούθησαν κι άλλοι. Για να μακραίνει ο κατάλογος. Το γενεαλογικό μας δέντρο σε δυό φύλλα χαρτί που το ένα ρουφαγε ονόματα από το άλλο...
Θυμάμαι τις τακτικές επισκεψεις στο νεκροταφείο, το άναμμα των καντηλιών, θυμιατό με λιβάνι και καρβουνάκι, τρισάγιο πάνω στο μνήμα. Υπάρχει μια κοινοκτημοσύνη στους νεκρούς, αν έλειπε κάτι, σπίρτα ή λάδι, παίρναμε από τους διπλανούς τάφους. Μια παγωμένη ισότητα στα στερνά των ανθρώπων...
Και αφού είχαν ετοιμαστεί όλα, μετά τη λειτουργία το ψυχοσάββατο, ρίχναμε τα πρώτα κόλλυβα πάνω στους τάφους. Όταν ρώτησα τη γιαγιά μου γιατί το κάνουμε αυτό μου απάντησε : "Τρώνε τα πουλάκια και χορταίνουν οι πεθαμένοι !".

10 σχόλια:

nelly είπε...

been there...

Ανώνυμος είπε...

Πόσα μου έφερες στο νου τώρα!
Τα έχουμε κόψει αυτά στην δική μου οικογένεια,θαρείς και φοβόμαστε να μιλίσουμε για τον θάνατο.Μεγαλώσαμε βλέπεις και μας φαντάζει κοντινός.

cynical είπε...

"Το γενεαλογικό μας δέντρο σε δυό φύλλα χαρτί που το ένα ρουφαγε ονόματα από το άλλο..."

Simply Superb!!!!

Μονόδρομος αγαπητέ μου, προς την ίδια πάντα φορά.

Spyros Vlahos είπε...

Η ζωή είναι ένα γύμνασμα θανάτου.

Μαρια Νικολαου είπε...

Tι ομορφα λογια που ελεγαν οι γιαγιαδες ε..;
Καλησπέρα Αεροστατε..

panoptis είπε...

πολύ επίκαιρο το ποστ σου φίλε...
τι έγινε τελευταία, μήπως μεγάλωσα απότομα;

θυμάμαι πάντως κι εγώ τον εαυτό μου να γίνομαι ο γραμματικός γιαγιάς και έπειτα μητέρας για τη συγγραφή των υπέρ ανάπαυσης χαρτάκια (αλλά με μεγάλα γράμματα, για να τα διαβάζει εύκολα ο παππαγιάννης, μη μας νευριάσει κι όλας).

καλημέρα και καλή εβδομάδα.

Xavier είπε...

Όλα αυτά τα τελετουργικά που γίνονται για να ικανοποιούνται οι πεθαμένοι, είναι απλά παραστάσεις για να θυμούνται οι ζωντανοί. Εσύ που είσαι και του Sandman, θυμάσαι κάτι σχετικό σε κάποιο τεύχος;

miamiam! είπε...

Ξεχασμένες μνήμες κ εικόνες...τι μου θύμισες...

aerostatik είπε...

@ nelly
me too...

@ μαραμένα σύκα
καλωσόρισες στο ιστολόγιο
η μάνα μου συνεχίζει...

@cynical
πάντα στα καίρια...

@ spyros vlahos
μας γυμνάζουν οι θάνατοι των άλλων

@ μαρία νικολάου
καλωσόρισες, και αμέσως επεσήμανες το ποιητικό στοιχείο των γιαγιάδων...

@ panoptis
χαίρομαι που έχουμε κοινές μνήμες

@ xavier
νομίζω ότι το καλλίτερο είναι ο δέκατος τόμος THE WAKE τεύχη 70-75, όπου γίνεται το ξόδι του νεκρού SANDMAN

@ miamiam
τα πέρασες και σύ ?

zekia είπε...

στα νεκροταφεία αισθάνεσαι μια περίεργη ηρεμία...όπως άκουσα χθες ένα σοφό να λέει, ο βαθύς πόνος δεν έχει πόνο