Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

ΣΤΟ ΧΑΡΕΜΙ

Ακόμα και στον ευνουχισμό υπήρχαν διακρίσεις, ανάλογα με το χρώμα του δέρματος. (δες εδώ και εδώ)
Στους μαύρους έκοβαν το σύνολο των γεννητικών οργάνων και καυτηρίαζαν την πληγή με λάδι ή πετρέλαιο. Στη συνέχεια έθαβαν τον άτυχο νέο στο χώμα ώς τη μέση για να επουλωθεί η πληγή. Αν σταματούσε η αιμορραγία και μπορούσε να ουρήσει, ήταν έτοιμος για το σκλαβοπάζαρο.. Από το μαρτύριο αυτό συνήθως επιβίωνε ένας στους δέκα.
Αντίθετα οι λευκοί σκλάβοι είχαν καλλίτερη μεταχείρηση. Γενικά τους αφαιρούσαν ή τους συνέθλιβαν μόνο τ΄αρχίδια, ενώ η ψωλή τους παρέμενε συνήθως ακέραια. Σε άλλους, πιο τυχερούς, απέκοβαν μόνο το σπερματικό πόρο. Ανάλογα με τη βιαιότητα της επέμβασης στο νευρικό σύστημα της περιοχής, ορισμένοι διατηρούσαν τη δυνατότητα στύσης, αλλά με μειωμένη την ερωτική επιθυμία και απόλαυση. Να σημειωθεί ότι το Κοράνιο απαγόρευε τον ευνουχισμό στους μουσουλμάνους, δεν απαγόρευε όμως τη χρήση ευνούχων σκλάβων. Οπότε τη βρώμικη δουλειά του ευνουχισμού την αναλάμβαναν Εβραίοι και Χριστιανοί αποκλειστικά.

Στα χαρέμια των οθωμανών από το 1600 περίπου και μετά, απαγορεύτηκε η παρουσία των λευκών ευνούχων. Μέσα στη θλιβερή ατμόσφαιρα του σαραγιού και την ανία, αρκετές από τις οδαλίσκες δημιουργούσαν τρυφερές σχέσεις μαζί τους. Έχοντας βαρεθεί να περιμένουν πότε θα τις δεχτεί ο σουλτάνος στο δωμάτιο του, συνήθως κάλυπταν τις σεξουαλικές ορμές τους με βοηθήματα αυτοϊκανοποίησης. Πολλές μυούνταν μεταξύ τους στο λεσβιακό έρωτα, κάτι που ήταν ανεκτό. Κάποιες όμως κατέφευγαν στους λευκούς ευνούχους. Στις σχέσεις αυτές αναπτύσσονταν φλογερά αισθήματα αλλά και επιδέξιες ερωτικές τεχνικές αξιοποίησης και ανάπτυξης του οργάνου που είχε απομείνει. Πολλές φορές με εξαιρετικά αποτελέσματα. Υπάρχουν μαρτυρίες γυναικών που υποστήριζαν ότι η ερωτική ικανοποίηση που είχαν απολαύσει με λευκούς ευνούχους ήταν ασύγκριτα ανώτερη από αυτή που τους προσέφεραν οι αρρενωποί σύζυγοι τους. Πράγμα πολύ λογικό για την εποχή, όπου η γυναίκα εθεωρείτο απλό σκεύος υποδοχής της ικανοποίησης των ανδρών χωρίς δικαίωμα στην ηδονή. Ενώ με τους ευνούχους είχαν άπειρη ώρα για χάδια, φιλιά και προκαταρκτικά κάθε λογής...

15 σχόλια:

aKanonisti είπε...

Και... φτάσαμε στον Καστοριάδη... να απενοχοποιήσει θεωρητικά το φαντασιακό....
και... ???

Στην δύσκολη ερώτηση....

Είναι "Γυναίκα" αυτή που χύνει με έναν ευνούχο????

tsaousa είπε...

Συγκλονίστηκα με το κείμενο.
Δεν τα γνώριζα όλα αυτά, και ήθελα να τα γνωρίζω.

@Ακανόνιστη, νομίζω ότι οποιαδήποτε γυναίκα χύνει με οποιοδήποτε τρόπο, είναι γυναίκα. Απλό.

Ανώνυμος είπε...

Η πραγματικότητα είναι αυτή και μπορεί και ακόμη χειρότερη ως προς την αντιμετώπιση του χρώματος του δέρματος.
Πραγματικά πολύ ενημερωτική ανάρτηση!
Καλημέρα

mahler76 είπε...

στην δε πολιτισμένη δυτική ευρώπη τους τα έκοβαν για να τραγουδάνε στις εκκλησίες και στις όπερες.

aerostatik είπε...

@ akanonisti
δεν έχω διαβάσει καστοριάδη...
ευτυχώς απάντησε η tsaousa...

aerostatik είπε...

@ tsaousa
συμφωνώ με την απάντηση σου....

aerostatik είπε...

γεια σου Τonia...

aerostatik είπε...

@ mahler76
για τους καστράτους χρειάζεται ειδική ανάρτηση...
Υ.Γ. πάντα προσηλωμένος στην όπερα !!!!!!

athinovio είπε...

Ηθικό δίδαγμα:
καλός εραστής δεν είναι εκείνος με την μεγαλύτερη "προίκα" αλλά εκείνος με την περισσότερη ώρα (για χάδια, προκαταρκτικά..)

aerostatik είπε...

@ athinovio
ακριβώς...

xiozil είπε...

Πώς καταφέρνουμε το θέμα ότι υπήρχαν διακρίσεις ανάλογα με το χρώμα του δέρματος ακόμα και στον ευνουχισμό να το αναγάγουμε στο ποιος είναι καλύτερος εραστής???

Τέλος πάντων...
Η αλήθεια είναι πως δεν το γνώριζα. Ήξερα πως αυτές οι βαρβαρότητες αποσκοπούσαν στο να είναι σίγουρος ο ιδιοκτήτης του χαρεμιού για τους απογόνους του και μέχρι εκεί.

aerostatik είπε...

@ xiozil
είμαι κολλημένος σε λεκτικές και νοηματικές ακροβασίες...
σε άλματα και συνειρμούς από το ένα θέμα στο άλλο...

akrat είπε...

καλημέρα....
και τα σερμπέτια... τα υπέροχα σερμπέτια μετά από κρεπάλη ουσιών...

aerostatik είπε...

@ akrat
ξέρεις καμμία καλή συνταγή ?

Ανώνυμος είπε...

...πριν δυο τρία χρονια είχα διαβάσει το "χαρέμι" μιας εβραίας συγγραφέως μου διαφεύγει το όνομα, και δεν ειμαι σπιτι να το ψάξω...
ενημερώθηκα σχετικά με όσα αναφέρεις λεπτομερώς και για ακόμα περισσότερα...περιέγραφε ακριβώς την διαδικασια ευνουχισμού, πήγα να ξεράσω πολλές φορές, επίσης την ζωή στο χαρέμι, την εξάρτηση απο το όπιο, την βαρεμάρα, την έλλειψη ουσιαστικά συντρόφου, αφού πολλές φορές ο σουλτάνος δεν καλούσε ποτέ στη ζωή τους, κάποιες από τις 300 περίπου ενοίκους του... και πολλά άλλα...παρά την διαφθορά του ίδιου του βιβλίου, ηταν άκρως ενημερωτικό και παραμυθίστικο φυσικά... χίλιες και μία νύχτες....