Πρώτες μέρες του χρόνου. Μπαίνουν αλλόκοτες μες στη ζωή μας και φεύγουν αποξενωμένες. Μερες παράξενες, σίγουρα όμως είναι πονηρές...
Ότι χαρήκαμε στο παρελθόν, έφθασε η ώρα να το πληρώσουμε διπλά και τριπλά, χρεωμένοι δίχως άλλη πίστωση...
Μια πόλη η Αθήνα, και τα Εξάρχεια μια πόλη μες στην πόλη, που θα βρεθεί καινούργια ? Ο Καβάφης καραδοκεί...
Πως να κρυφτούμε από τα χιλιάδες μάτια που παραμονεύουν καρφωμένα πάνω μας ? Αόρατοι με καλυμμένα πρόσωπα, τυφλοί κι εμείς οι ίδιοι...
Για να ξεφορτωθούν τις αμαρτίες τους θα προσπαθήσουνε να μας δημιουργήσουν τύψεις για τις πράξεις μας...
Περίεργες μέρες έρχονται, χωρίς να μπορούμε να αποδεσμευτούμε, γιατί δεν ξέρουμε τι μας κρατάει εγκλωβισμένους...
...εξαντλημένο σώμα, μπερδεμένο μυαλό...
...ώσπου να καταλήξουμε μουδιασμένοι, στη φυλακή μιας αλλόκοτης νύχτας από πέτρα, σιωπηλοί κι ακίνητοι...
9 σχόλια:
Και αν ξέραμε τι μας κρατάει??
Θα είχαμε ελπιδα να ξεφύγουμε νομίζεις???
Ενα βήμα ή ένα βλέμμα την φορά...
μία σκέψη περίεργη... ένα μυστήριο χαμόγελο...
και ξεμουδιάζουμε....σιγά σιγά...
ελπίζω....
η φυλακή παραμονεύει...
και τα τουνελ .....
(μην μασάς λέμε....)
δεν κατάλαβα το τούνελ
Θα το σκάψουμε με το κουταλάκι...και θα διαφύγουμε!!!!!
(έχω πλάνα..λέμε....)
:-))))
μοναδική μου αναγνώστρια, τα σκέφτεσαι όλα...
ο νους δε φυλακίζεται εύκολα παρα μόνο απο τον ίδιο μας τον εαυτό. Οι ζωές παρόλα αυτά φυλακίζονται. Δυστυχώς δεν ξέρω τη χρυσή συνταγή να την πω σε όλους.
@zekia
ούτε εγώ την ξέρω...
Δημοσίευση σχολίου