HORSE LATITUDE

When the still sea conspires an armor

And her sullen and aborted

Currents breed tiny monsters

True sailing is dead

Awkward instant

And the first animal is jettisoned

Legs furiously pumping

Their stiff green gallop

And heads bob up

Poise

Delicate

Pause

Consent

In mute nostril agony

Carefully refined

And sealed over

THE DOORS

Τα ιστιοφόρα πλοία των Ισπανών κατακτητών που μετέφεραν άλογα στο Νέο Κόσμο, συναντούσαν συχνά, κοντά στους τροπικούς (30-35ο) ζεστό και ξηρό καιρό με ασθενείς ανέμους. Χωρίς αέρα στα πανιά τους, έμεναν καθηλωμένοι πολλές μέρες. Για να εξοικονομήσουν το νερό αλλά και για να ξαλαφρώσουν το καράβι πετούσαν αναγκαστικά τα άλογα στη θάλασσα. Ετσι πήρε τ΄όνομά της η περιοχή horse latitude και δεν τολμώ ελληνική μετάφραση του όρου.

Αν κάτι θέλω από το νέο χρόνο είναι ακριβώς αυτό. Να ξεφορτωθώ από πάνω μου βαρίδια που έχουν μαζευτεί και δε μ΄αφήνουν να προχωρήσω. Συσσώρευσα τόσα πολλά τα τελευταία χρόνια. Περιττά κιλά, παλιά βιβλία, ανόητα αντικείμενα, μηνύματα στον υπολογιστή, μηνύματα στο κινητό, βίντεο και φωτογραφίες, πρέπει να τα πετάξω... Το άγχος της δουλειάς στην καθημερινότητα, μαζεύεται στην πλάτη σαν τσουβάλι, πρέπει να το πετάξω...Να αισθανθώ το σώμα μου πιο ελαφρύ, απαλλαγμένο από τις φυλλωσιές που το κρατούν και τα διχτυα, να ξεφύγω...

Αλλά τι γίνεται με τους ανθρώπους ? Ν΄αποχωρίζεσαι αντικείμενα, φυτά και ζώα φαίνεται δύσκολο, όμως το κάνεις κάποια στιγμή, όχι χωρίς πόνο. Πως να σβήσεις από τη ζωή σου αυτούς "που είναι για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους " όπως παρατηρεί ο Καβάφης και σου στοιχειώνουν το μυαλό ? "Ένας νεκρός στην αγκαλιά, αδύνατον να τον αναστήσεις ή να τον φορτωθείς" συνειδητοποιεί ο Διονύσης Σαββόπουλος. Πρέπει να απαλλαγείς απ΄αυτόν προτού σε πάρει μαζί του. "Τα φιλιά γλιστράνε στη θάλασσα της λήθης" έλεγα κάποτε κι εγώ. Πρέπει μαζί με τα φιλιά να ρίξω και τα σώματα, όσων για μένα είναι πια νεκροί ή ετοιμοθάνατοι, χαμένοι ή τελειωμένοι, βαθιά στη θάλασσα...