FARE action week

Η οργάνωση FARE (Football Against Racism in Europe) σε συνεργασία με την UEFA διοργανώνει εβδομάδα δράσης για την εξάλειψη του ρατσισμού στο ποδόσφαιρο, από 15 έως 27 Οκτωβρίου. Θα γίνουν πολλές εκδηλώσεις στο CHAMPION και στο EUROPA LEAGUE, καθώς και στα εθνικά πρωταθλήματα. Τα τελευταία χρόνια ο ρατσισμός στα γήπεδα εκδηλώνεται κυρίως στους μαύρους ποδοσφαιριστές που έχουν κατακλύσει την Ευρώπη. Ας μην ξεχνάμε όμως, ότι η μαζική ψυχολογία της εξέδρας είναι έτοιμη να επιτεθεί και να εξευτελίσει οποιονδήποτε αθλητή του αντιπάλου εντοπίσει να έχει κάτι περίεργο, διαφορετικό ή μειονεκτικό. Εξάλλου ο δωδέκατος παίκτης όπως λέγονται συχνά οι φίλαθλοι των γηπεδούχων, δεν ανεβάζουν μόνο την απόδοση της ομάδας τους με επευφημίες, αλλά κυρίως τσακίζουν το ηθικό των αντιπάλων με αποδοκιμασίες και μειωτικούς χαρακτηρισμούς. Αυτό γινόταν πάντοτε, και όχι μόνο στο ποδόσφαιρο.

Θα σας εξομολογηθώ μια προσωπική μου μαρτυρία. Πριν από πολλά χρόνια λοιπόν, γινόταν στην Πατρα, στο ανοιχτό γυμναστήριο της ΕΑΠ, οι τελικοί του βόλλευ γυναικών. Ανάμεσα στις ομάδες και ο Παναθηναϊκός, το μεγάλο φαβορί. Επειδή στην Πάτρα υπάρχουν πάρα πολλοί Ολυμπιακοί, η εξέδρα είχε κάνει από νωρίς τις επιλογές της, υποστήριζε φανατικά τον κυριότερο αντίπαλο του Παναθηναϊκού, που τότε ήταν ο ΖΑΟΝ. Ενας από τους φιλάθλους αυτούς ήμουν κι εγώ.

Πολύ γρήγορα βρήκαμε το στόχο μας. Η πασαδόρος του Παναθηναϊκού. Σ΄αντίθεση με τις άλλες αθλήτριες, αυτή ήταν κοντή, παχουλή και κάπως παραμορφωμένη στο πρόσωπο. Για πασαδόρος όμως ήταν γρήγορη και ξύπνια, και μοίραζε θαυμάσια μπαλλιές για να καρφώνουν οι συμπαίκτριες της. Συνδύαζε τα πάντα για να την συντρίψουμε : ήταν Παναθηναϊκός, γυναίκα και μειονεκτική εμφανισιακά. Καθε φορά λοιπόν που ακούμπαγε τη μπάλλα άκουγε τα μυρια όσα. Σεξουαλικά υπονοούμενα, βρισιές, υποτιμητικές χειρονομίες, ότι μπορείς να φανταστείς. Τα λέγαμε όλοι εν χορώ. Μας κάλυπτε η μαζικότητα του όχλου. Εχοντας βρει επιτέλους, κάποια πολύ πιο αδύναμη από μας να βγάλουμε τ΄απωθημένα μας. Εκτόνωση της καταπίεσης από την οικογένεια και το σχολείο σ΄έναν αποδιοπομπαίο τράγο. Και πόσο όμορφα αισθανθήκαμε στο τέλος, πόσο τρελά πανηγυρίσαμε που ο Παναθηναϊκός έχασε στον τελικό με 3-2 χάρη στις δικές μας φωνές. Και το μεγαλύτερο κράξιμο το ρίξαμε, όταν έχασαν τον τελευταίο πόντο και τον αγώνα κι έφυγαν από το γύπεδο ταπεινωμένες...

Εχουν περάσει πάνω από τριάντα χρόνια από τότε, σκέφτομαι ακόμα εκείνο το κορίτσι και ντρέπομαι...