Ηθελα να γράψω για την ανατολή στην Αστυπάλαια, που την έβλεπα από το μπαλκόνι μου.
Ηθελα να γράψω για τη διαφορά της από τη δύση, που χρειάζεται να ξυπνήσεις τα χαράματα κυριολεκτικά για να την απολαύσεις. μετά από το καθημερινό ξενύχτι...
Ηθελα...
Να γράψω και για τον άνεμο που φυσούσε, λυτρωτικά στο σώμα μου...
Είχα σκοπό να γράψω και για το σχετικό ποίημα του Λόρκα " Του Ανέμου και της Παινεμένης "
Ως τη θωρεί πετιέται πάνου
ο άνεμος ο ακοίμιστος
Αϊ-Πουνέντες θεόγυμνος
όλος ουράνιες γλωσσες...
Είχα σκοπό πολλά...
Ο άνεμος όμως έχει πολλά πρόσωπα, όπως και οι άνθρωποι δυστυχώς...
Η επιστροφή από την Αστυπάλαια μου φανέρωσε την άλλη όψη...
Και ξαναγύρισα εδώ, όπως πριν από δύο χρόνια...
Διαβάστε το πάλι...
Διαβάστε το πάλι...
5 σχόλια:
Μήπως δεν έπρεπε να γυρίσουμε;
Στην αστυπαλαια πηγα πρωτη φορα πριν 23 χρονια. και ξαναπηγα και τις επομενες δυο χρονιες. ειναι μεσα στη καρδια μου αυτο το νησι.
:)
@ librarian
είναι διακοπές, χωρίς απόδραση...
αιώνια επιστροφή...
@ ε
πιστεύω πως τώρα δε θα την αναγνωρίσεις, έχει αλλάξει, αλλά παραμένει μαγευτική...
νοιώθω το ίδιο, βλέποντας τις φωτός σου που μου θυμήζουν κι εμένα τόσα...
και βλέποντας αυτό που με περιβάλλει στην πόλη αυτή. σίγουρα η κάρτα 0 ΜΟΥ ΑΞΊΖΕΙ
Δημοσίευση σχολίου