Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

MURDER IS EASY

Standing on the beach
With a gun in my hand
Staring at the sea
Staring at the sand
Staring down the barrel
At the arab on the ground
I can see his open mouth
But I hear no sound ...
THE CURE
Killing An Arab


Ο Andre Breton στο δεύτερο υπερρεαλιστικό μανιφέστο το γράφει ξεκάθαρα : " Η πιο απλή υπερρεαλιστική ενέργεια συνίσταται στο να βγεις στο δρόμο με το ρεβόλβερ στο χέρι και να πυροβολήσεις στην τύχη, όσο μπορείς, το πλήθος". Ο ξένος του Camus το πραγματοποίησε κιόλας, σκοτώνοντας ένα Άραβα στο Αλγέρι. Οι CURE το έκαναν τραγούδι στον πρώτο τους δίσκο. Στον Ντοστογιέφσκι ο φόνος δικαιώνεται από την απουσία του θεού. Ο Κιρίλωφ θα αυτοκτονήσει για να γίνει θεός ο ίδιος, ομολογώντας και το φόνο του Σάτωφ που έκαναν οι μηδενιστές. Ο Ιβάν Καραμάζωφ συνειδητοποιεί ότι αφού δεν υπάρχει θεός "όλα επιτρέπονται", και από αυτή την ιδέα θα γίνει ηθικός αυτουργός στο φόνο του πατέρα του.

Από κοντά και το δημοτικό τραγούδι που άλλοτε προτρέπει "αν δε στοιχειώσεις άνθρωπο, γεφύρι δε στεριώνει" και άλλοτε αξιολογεί "κάλιο είναι η μάνα του φονιά παρά του σκοτωμένου". Όσο για την Ιλιάδα, από που να ξεκινήσει κανείς...Πάτροκλος εφόνευσε Σαρπηδόνα, 'Εκτωρ εφόνευσε Πάτροκλο, Αχιλλέας εφόνευσεν Έκτορα, Πάρις εφόνευσεν Αχιλλέα, Φιλοκτήτης εφόνευσε Πάρι κλπ.

Φιλολογικές δολοφονίες.

Όμως στο μυαλό μου πάντα γύριζε ο τίτλος ενός βιβλίου της Agatha Christie που είχα διαβάσει μικρός "Ο φόνος δεν είναι παιχνίδι". Πρόκειται για μετάφραση στα ελληνικά του μυθιστορήματος "What mrs McGillicuddy saw" και φυσικά δε θυμάμαι καθόλου την πλοκή. Στην αγγλοσαξωνική νοοτροπία της συγγραφέως, ο δολοφόνος είναι ένοχος, πρέπει να αποκαλυφθεί στο τέλος και να τιμωρηθεί οπωσδήποτε. Τα κίνητρα του δεν έχουν σημασία μπρός στη ζωή που χάθηκε, όσο ασήμαντη και να ήταν. Αστυνομική παραφιλολογία ? Έλλειψη εμβάθυνσης στην ανθρώπινη υπόσταση ? Ο Σεφέρης νομίζω βάζει τα πράγματα στη θέση τους


δε χρειάζεται μακρύ καιρό
για να φουσκώσει της πίκρας το προζύμι,
δε χρειάζεται μακρύ καιρό
το κακό για να σηκώσει το κεφάλι,
κι ο άρρωστος νους που αδειάζει
δε χρειάζεται πολύ καιρό
για να γεμίσει με την τρέλα...

τρεις σφαίρες αρκούν...

11 σχόλια:

κόκκινη μαλέτα είπε...

Και ο Σωκράτης είχε πει: Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να πεθάνει κανείς τον καιρό που ευτυχεί...

Φιλοσοφία-παρηγοριά; Ή φιλοσοφία πόνος;

aKanonisti είπε...

Πολλές φορές έχω σκεφτεί.. πως αν είχα ένα όπλο... θα έκανα σίγουρα φόνο...
Οχι κάποιον συγκεκριμένο...
Δεν ξέρω ποιον....
Απλά... φοβάμαι μην γίνει πάνω στα νεύρα μου...και χάσει την φαντασιακή διάσταση που έχει στο μυαλό μου...
(δεν έχει σχέση με όσα λες στην ανάρτηση... αλλά αυτό μου βγήκε...)
:-)))

Coco είπε...

φιλείν έφυν

aerostatik είπε...

@ κοκκινη μαλέτα
πόνος και φόνος...
μαζί...

aerostatik είπε...

@ akanonisti
τα ίδια πράγματα λέμε...
η διαφορά ανάμεσα στη φαντασιακή-φιλολογική διάσταση του φόνου και τις πραγματικές συνθήκες...
Υ.Γ. πολλές φορές αισθάνομαι ότι είσαι ο μοναδικός μου αναγνώστης...

aerostatik είπε...

@ coco
η Αντιγόνη είναι φαντασιακή-φιλογογική επιλογή, ο Κρέων είναι πολιτική αναγκαιότητα, διότι ο φόβος (που φυλάει(και όχι φιλάει) τα έρημα) οδηγεί στο φόνο...

aKanonisti είπε...

Με κολακεύει πολύ το σχόλιο σου...
:-))))

Χριστίνα είπε...

Βρίσκω το αφιέρωμά σου στον "φόνο" εξαιρετικό και ολοκληρωμένο..
..κατά την γνώμη μου ο φόνος είναι προϊόν υπέρμετρου φόβου, και βέβαια συμφωνώ με τον Σεφέρη..

nelly είπε...

ααα... ωραιοτατοι συνειρμοι...

(διολου υπερρεαλιστικοι ωστοσο)

aerostatik είπε...

@ christina
ο Σεφέρης είναι ο δικός μου σοφός...

aerostatik είπε...

@ nelly
διόλου παράλογοι θα έλεγα...