SOLARIS ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ

Πέρασαν λοιπόν είκοσι χρόνια ! Από το φθινόπωρο του1989 που άνοιξε το SOLARIS.

Εμείς, φοιτητές και απόφοιτοι του Πολυτεχνείου, εργαζόμενοι και άνεργοι, συχνάζαμε χρόνια στα Εξάρχεια στη Μπόταση, στο αείμνηστο σήμερα ΜΑΜ ΤΑΪΜ, μια άθλια καφετέρια. Ωσπου μια μέρα ξεφύτρωσε απέναντί μας ακριβώς ένα νέο βιβλιοπωλείο, το SOLARIS, με comics και επιστημονική φαντασία. Στην αρχή ρίχναμε κλεφτές ματιές απ΄έξω στη βιτρίνα και στη Δέσποινα, την κοπέλλα που δούλευε μέσα. Μια φυσιογνωμία σκοτεινή και περίεργη. Υπήρξε μια αυθόρμητη θετική έλξη από την αρχή, και αρχίσαμε να ψωνίζουμε παρ΄ότι δεν έκανε τις ίδιες εκπτώσεις με την Πρωτοπορία. Σιγά σιγά ανακαλύψαμε τα αμερικάνικα comics αι είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε από κοντά την ανάπτυξη ενός νέου είδους τέχνης για ενήλικες, το graphic novel, όπως αναπτύχθηκε από σπουδαίους συγγραφείς όπως ο Alan Moore, ο Frank Miller, ο Neil Gaiman, ο Grant Morison, ο Brian Azzarelo και πολλοί σχεδιαστές και ζωγράφοι. Ο Sandman, οι Invisibles, ο John Constantine και ο Lucifer είναι πλέον ιστορία, που εμείς παρακολουθήσαμε από κοντά χάρις στο SOLARIS.
Ειδικά τη χρυσή δεκαετία του μαγαζιού, τα nineties, όταν δούλευαν εκεί ο Παναγιώτης, ο Νίκος και η Γιούλα, κάτω από τη στιβαρή διεύθυνση της Δέσποινας. Που διατηρεί πάντα τη σκοτεινή πλευρά της. Αντίθετα η Γιούλα στο ταμείο, γλυκιά, τρυφερή και με γεναιόδωρες καμπύλες, είχε δημιουργήσει κάποια εποχή στο φόρτε της, ολόκληρο σύλλογο θαυμαστών. Καμμιά φορά λέω στην Κατερίνα και τη Θεώνη που την έχουν αντικαταστήσει " Προσέξτε, γιατί από τη θέση αυτή πέρασε μια θεά !!!"

Αλλά τουλάχιστον η δική μας παρέα, έζησε μέσα από SOLARIS πιο έντονα από οτιδήποτε, τη μανία με τις κάρτες, τα trading cards με fantasy ζωγράφους. Από το 1994 έως και το 1998 μας είχε ομαδικά συνεπάρει η συλλογή και η ανταλλαγή αυτών των καρτών. Συλλογική μανία που το καταλαβαίνουν μόνον όσοι το έζησαν...

Μετά το 2000 ο χώρος απλώθηκε, άνοιξαν κι άλλα μαγαζιά, το κοινό πολλαπλασιάστηκε και όλοι μας κουβαλώντας μια εικοσαετία στην πλάτη έχουμε αλλάξει. Μια επέτειος αναπόφευκτα αναδεικνύει τις αλλαγές στο πέρασμα του χρόνου. Αυτό που μένει όμως τουλάχιστον από πλευράς μου είναι μια αίσθηση ευγνωμοσύνης στη Δέσποινα και τα άλλα παιδιά, γιατί περάσαμε μαζί τους μιαν ενδιαφέρουσα εικοσαετία...