ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Time present and time past

Are both perhaps present in time future,

And time future contained in time past.

If all time is eternally present

All time is unredeemable.

T.S.ELIOT

Με την επιστροφή της χειμερινής ώρας μοιάζει να τελειώνει η "αναζήτηση του χαμένου χρόνου " τουλάχιστον για φέτος. Μια ώρα ύπνος παραπάνω τώρα τον Οκτώβριο, κάτι που μας είχαν στερήσει το Μάρτη. Νάτος λοιπόν ο ξανακερδισμένος χρόνος, για να θυμηθούμε ξανά τον Marcel Proust μετά τον T.S.Eliot της εισαγωγής.

Χρόνος που τεντώνεται, μαζεύει, τον πλάθεις με τα χέρια σου, διαστέλλεται, πήζει και λιώνει στα γνωστά ρολόγια του Dali. Όλοι γνωρίζουμε πως είναι σχετικός χάρη στον Einstein, τόσο πολύ σχετικός που καταλήγει άσχετος και ξένος. Όταν ήμουν είκοσι χρονών είχα άφθονο χρόνο. Δεν ήξερα τι να τον κάνω. Τόσο πολύ, ώστε να συντάξω μιαν αγγελία πώλησης που ξεκινούσε κάπως έτσι : " Ποιος θέλει ν΄αγοράσει, μια μέρα απ΄τη ζωή μου ". Ταυτόχρονα δε μου΄δινε καθόλου σημασία η ωραία της παρέας κι ένοιωθα το χρόνο μου να διαλύεται σα φτηνή τσιχλόφουσκα που σπάει στα δόντια της.

Όμως ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές και απαλύνει τις στεναχώριες, οι πάντες το γνωρίζουν και τον φωνάζουν πανδαμάτορα, όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει. Μόνον ο Γιάννης Αγγελάκας διαφωνεί και λέει " Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός, σε καίει σε σκορπάει και σε παγώνει... " Ισως να είχε δίκιο τελικά μια καθηγήτρια Φυσικής που δίδασκε στο μάθημά της " Τι είναι χρόνος ? Αυτό που δείχνει το ρολόι !"

Η ΩΡΑΙΑ ΚΟΙΜΩΜΕΝΗ

Τη λέγαν Ουρανία ή Μαργαρίτα.

Της άρεσε να παίζει με τα παιδιά κι έγραφε γράμματα σ΄ένα φαντάρο.

Πνιγμένη απ΄τις εικόνες και τις μουσικές

στην αγορά τη φόβιζαν οι μάσκες των ανθρώπων κι άλλαζε δρόμο απότομα.

Ζαλισμένα φεγγάρια στη χάση τους φώτιζαν τα χαμένα νησιά του μυαλού της

- μιας εκδρομής που δεν ξεκινησε ποτέ τοπία-

Γύριζε απ΄τ΄όνειρο με πρησμένα μάτια.

Έφυγε αθόρυβα ένα δείλι αφήνοντας τη μορφή της στο μάρμαρο

χωρίς μια λέξη...

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ

... μ΄έκαψες Γεράσιμε,

μ΄έκαψες Καψάλη...

Ο Άγιος Γεράσιμος, πολιούχος και προστάτης της Κεφαλονιάς, προφανώς δεν ήταν Κεφαλονίτης. Γεννήθηκε στα Τρίκαλα της Κορινθίας από αρχοντική γενιά του βυζαντίου και αφού πέρασε από τα Ιεροσόλυμα και το Άγιον Όρος, κατέληξε στην Κεφαλονιά για ν΄αγιάσει. Πράγμα όχι τόσο εύκολο...

Εμείς οι Κεφαλονίτες θεωρούμαστε από περίεργοι έως τρελοί, "κουρλοί" σύμφωνα με την τοπική διάλεκτο. Δεν είναι παράξενο λοιπόν που ο τοπικός Άγιος Γεράσιμος έχει τη φήμη πως θεραπεύει ψυχικά άρρωστους αλλά και δαιμονισμένους. Σε κάθε ψυχιατρείο ή κλινική η εκκλησία είναι αφιερωμένη στη χάρη του λόγω ειδικότητας. Δε θα ξεχάσω στα παιδικά μου χρόνια τους δαιμονισμένους, όπως τους έλεγαν τότε, δεμένους με αλυσίδες και ντυμένους στα μαύρα να περιμένουν να περάσει η λειτανία του σκηνώματος του Αγίου...

Παρ΄όλη την προσπάθεια όμως φαίνεται ότι ο Άγιος δεν έχει καταφέρει πολλά πράγματα, αφού η πιο συνηθισμένη βρισιά στην Κεφαλονιά αναφέρεται στ΄όνομά του. Θα διηγηθώ μια χαρακτηριστική ιστορία. " Ένας Κεφαλονίτης κάθε φορά που έχανε στα χαρτιά έλεγε τη γνωστή φράση Άει στο διάολο Άγιε Γεράσιμε . Επειδή έχανε συνέχεια, έβριζε αδιάκοπα τον Άγιο. Οι υπόλοιποι του λένε ότι αν ξαναβρίσει, δε θα ξαναπαίξει μαζί τους. Την επομένη πάλι έχανε ο Κεφαλονίτης, δεν έβριζε όμως, αλλά μετά από κάθε μια χαμένη παρτίδα έφτυνε στο καπέλο του. Όταν κοίταξαν από περιέργεια το καπέλο οι άλλοι χαρτοπαίκτες, ανακάλυψαν μια εικόνα του Αγίου γεμάτη ροχάλες..." Για να επιβεβαιωθεί το παλιό τραγουδάκι των επτανήσων που μου έλεγε η γιαγιά μου :

Κεφαλονίτης βλασφημος

Ζακυνθινός ρουφιάνος

Κερκυραίος κερατάς κλπ

Η αγαπητική σχέση των ντόπιων με τον Άγιο δεν περιορίζεται στα λόγια. Είναι γνωστό ότι μετά από τους σεισμούς της Κεφαλονιάς, για να τον τιμωρήσουν που δεν προστάτεψε το νησί από την καταστροφή, άφησαν το σκήνωμα 40 μέρες στα κεραμίδια κάτω από τον ήλιο και έχει γινει κατάμαυρο σαν αφροαμερικάνος. Τη χαριστική βολή έδωσε ο πρώην Κεφαλληνίας Προκόπιος, που κατηγορήθηκε ότι τεμάχισε το σκήνωμα για να δώσει κάποια δάχτυλα του ποδιού αλλά και την παντόφλα του Αγίου στους πιστούς της Αυστραλίας για τοπικό προσκύνημα.

Ο πατέρας μου, βέρος Κεφαλονίτης, σκοτώθηκε σε εργατικό ατύχημα σαν σήμερα, τη μέρα της γιορτής του Αγίου μας. Αν είχε γλυτώσει, έστω και με αναπηρία, θα μιλούσαν όλοι για το νέο θαύμα του Αγίου, θα κάναμε τάματα κι αφιερώματα στη χάρη του. Τώρα όμως στο μνημόσυνο του πατέρα μου, μαζί με το πρόσφορο τα κόλλυβα και το τρισάγιο, ρίχνουμε παραδοσιακά κι ένα δικαιολογημένο γαμοσταυρίδι οικογενειακό στον Άγιο...

ΜΗΝ ΤΟΛΜΑΣ (ιστορία γιαλαντζή)

Φύτρωσε στη ζαρντινιέρα των φυτών εσωτερικού χώρου χωρίς σχεδόν να το καταλάβω. Έγινε θάμνος με πολλά κλαδιά, όμως τέτοιο πράγμα δεν είχα ξαναδεί. Η ρίζα του ήταν κρεμμύδι, τα φύλλα του αμπελόφυλλα και οι καρποί του ρύζι και σταφίδες. Γύρω από το βλαστό του έβγαινε πρασινάδα από μαϊντανό, άνηθο και δυόσμο. Παρότι ποτιζόταν με νερό, ήθελε ράντισμα με λάδι και λεμόνι εναλλάξ. Επιστήμονες έφτασαν από παντού για να πάρουν δείγματα, να μελετήσουν το DNA του. Μου΄καναν την τιμή, αφού μεγάλωσε στο σπίτι μου, να του δώσω ότι όνομα θέλω. Το ονόμασα λοιπόν με υπερηφάνεια

Ντολμαδία η ακανόνιστη

Δεν είπα σε κανέναν, ότι μια μέρα που έτρωγα ντολμάδες στο σαλόνι, μου΄πεσε ένας στο χαλί. Τον μάζεψα κι αφού δεν τρωγόταν από το πάτωμα, τον έχωσα βιαστικά στη ζαρντινιέρα πριν με πάρουν είδηση και με κράξουν. Έτσι ξεκίνησαν όλα...

συμμετοχή σε παιχνίδι

Ο ΥΠΝΟΣ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ ΓΕΝΝΑΕΙ ΤΕΡΑΤΑ

Πρόκειται για πραγματικό διάλογο :

.

ΕΓΩ :θα πάμε στην έκθεση του Γκόγια ?

Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ : τι έχει φτειάξει, τη Μόνα Λίζα ?

ΕΓΩ :όχι, τη Μάγια...

Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ:Μάγια η μέλισσα ?

ΕΓΩ : ..............

Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ : μήπως Βάγια η κουκουβάγια ?

ΕΓΩ : ..............

Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ : ..............

ΕΓΩ : Μάγια Μελάγια

.

Υ.Γ. από την έκθεση έμαθα ότι στα ισπανικά η Μάγια προφέρεται Μάχα...

ΣΤΗ ΜΠΑΝΙΕΡΑ

Το ζεστό νερό μου θυμίζει κάθε πρωί

πώς δεν έχω τίποτε άλλο ζωντανό κοντά μου...

Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ

Ο Σεφέρης μάλλον εννοούσε το ζεστό νερό για ξύρισμα, δες και τη σχετική ανάρτηση στου πετεφρή, όμως εγώ θέλω να υμνήσω τη μπανιέρα...

Τις περισσότερες φορές κάνω ένα ντους στα γρήγορα και βγαίνω έξω. Όταν όμως τα καταφέρω, όχι τόσο συχνά, αλλά συμβαίνει ακόμα, χάνομαι μέσα της. Γεμάτη με ζεστό νερό κι αφρόλουτρο με αρώματα φυτών και λουλουδιών. Κλείνω τα μάτια κι αφήνομαι στην αίσθηση του σώματος που ανακαλεί αναμνήσεις από πολύ παλιά. Ο χρόνος μοιάζει να σταμάτησε κι ακούω μόνο τις φυσαλλίδες δίπλα από τ΄αυτιά μου που σπάζουν συνεχώς χωρίς ρυθμό. Γαλήνη...

Για να μ΄επαναφέρει στην πραγματικότητα η πτώση της θερμοκρασίας του νερού κι η μείωση της στάθμης του, από μικρές διαρροές στην τάπα.

Υμνος για τη μπανιέρα ? Οπωσδήποτε.

Είναι ο μόνος κόλπος που με χωράει ολόκληρο...

ΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟΣ ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ

Σε βάζουν σ΄ένα τεράστιο συγκρότημα που στην αρχή θυμίζει χωριό της περιοχής, αλλά είναι τόσο επιτειδευμένο που ξεφεύγει απ΄το μέτρο κι όλα μοιάζουν τεχνητά και ψεύτικα.

Ιδού μία τυπική μέρα...
Μετά το ξύπνημα πλούσιο πρωινό, κατόπιν coffe-break δεκατιανό με γλυκά και κουλουράκια, γεύμα το μεσημέρι, coffe-break ξανά το απόγευμα και το βράδυ, δείπνο gala. Σ΄όλες τις περιπτώσεις, φαγητό all you can eat, μέχρι να σκάσεις. Κρασί επίσης, μέχρι να ξεράσεις. Και πάλι απ΄την αρχή, νέος γύρος στο μπουφέ. Ζωντανή μουσική με τραγουδιστή και synthesizer, ρεπερτόριο κατα παραγγελίαν, από δημοτικά έως rock & roll, στον ίδιο πάντα τόνο της φωνής.

Και μετά μια βόλτα στα bar της παραλίας για ποτό (μπομπα) και περιπέτεια. Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στις Ρωσίδες και τις Μολδαυές ? Πέντε euro. Όσο για την ελληνίδα φοιτήτρια, έμενε και σπούδαζε σέ διπλανή πόλη, αλλά δούλευε σ΄αυτό το μαγαζί για να βγάζει τα έξοδά της. "Πάρε και το κινητό μου ", είπε, "άν θες να έρθω στο δωμάτιό σου όταν σχολάσω από δω."

Ένα συνέδριο με τα έξοδα πληρωμένα από την εταιρεία...
Δε θυμάμαι τίποτα από τις ομιλίες...