" Η μελαγχολία μοιάζει με την ομίχλη ", σκεφτόταν συχνά η Αναστασία. " Μας εμποδίζει να βλέπουμε καθαρά γύρω μας, δυσκολεύει την αναπνοή και βαραίνει το ιδρωμένο σώμα. Χρειάζεται μια κίνηση, να φυσήξει κάτι και να τη διαλύσει."
Άρχισε να πειραματίζεται λοιπόν με τους μελαγχολικούς ανθρώπους.
Ξεκινούσε μπρος του έναν έντονο χορό και του ζητούσε να τη μιμηθεί.
Δίδασκε τον θλιμμένο να γίνεται δέντρο.
Με σταθερά τα πόδια στο έδαφος, ριζωμένα σαν κορμός, απελευθέρωνε το υπόλοιπο κορμί, που παρακολουθούσε την κίνηση της.
Ξεκλείδωνε την αναπνοή του που ανεβοκατέβαινε ρυθμικά από τα χείλη μέχρι τον τελευταίο σπόνδυλο.
Σιγά σιγά το σώμα λικνιζότανε, κλαδιά και φύλλα στον άνεμο, ή σαν θαλάσσια ανεμώνα ριζωμένη στο βυθό.
Να πως περιγράφει ο Παπαδιαμάντης την εικόνα της στο διήγημα "Γλυκοφιλούσα" : " ... η Αγία Αναστασία η Φαρμακολύτρια, κρατούσα με την αριστερά χείρα το μικρόν της ληκύθιον, το περιέχον τα λυτήρια όλων των μαγγανιών και των επωδών και των φίλτρων ... ".
Στη σύχρονη Έλλαδα, που ο Παπαδιαμάντης χρειάζεται πλέον μεταφραστή, η καχυποψία συνεχίζεται. Κάποιες γυναίκες επιμένουν. Στη Μακρυνίτσα του Πηλίου και τα σοκάκια των Αμπελοκήπων...
(πρόκειται για επαναδιάταξη, ελληνικά remix, μιας παλιότερης ανάρτησης με ευκαιρία την αυριανή γιορτή. Για όσους ενδιαφέρονται, εδώ η αρχική ανάρτηση)
1 σχόλιο:
Καλημέρα βρήκα το μπλογκ σου απο το google ψάχνοντας για εικόνα και τον βίο της Αγίας Αναστασίας...
Διάβασα αρχικά το ποστ απο 22/9/07 για την Αγία Αναστασία και τώρα βλέπω ανέβασες και πάλι το ίδιο θέμα..
Σου εύχομαι καλές γιορτές και ένα ευτυχισμένο νέο έτος
Δημοσίευση σχολίου