ΑΓΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ

Η Αναστασία έζησε στη Ρώμη την εποχή του Διοκλητιανού.Εγινε γρήγορα χριστανή, παρότι παντρεύτηκε ειδωλολάτρη αξιωματούχο. Απέκτησε μεγάλη φήμη για την ικανότητά της να προσφέρει βοήθεια στους φυλακισμένους και να τους ανακουφίζει από τους πόνους, σωματικούς και ψυχικούς. Ο δάσκαλος της Χρυσόγονος της έμαθε τον τρόπο. Μάζευε τα λουλούδια συγκεκριμένων φυτών, τα έβραζε, τοποθετούσε το απόσταγμα σε φιαλίδια, και με τις κατάλληλες αναλογίες κάθε φορά, κατάφερνε να γιατρεύει αρρώστους. Η πεποίθηση ότι πολλές αρρώστιες και προβλήματα έχουν την αιτία τους στη μαγεία, ξόρκια και μαγγανείες, της έδωσε το προσωνύμιο Φαρμακολύτρια. Να υπενθυμίσουμε εδώ ότι η σημασία της λέξης φαρμακός είναι μάγος και όχι φαρμακοποιός.
Να πως περιγράφει ο Παπαδιαμάντης την εικόνα της στο διήγημα "Γλυκοφιλούσα" : " ... η Αγία Αναστασία η Φαρμακολύτρια, κρατούσα με την αριστερά χείρα το μικρόν της ληκύθιον, το περιέχον τα λυτήρια όλων των μαγγανιών και των επωδών και των φίλτρων ... ". Για επωδούς, για μάγους και φαρμακούς γράφει ο Σεφέρης στο ποίημα " L' ANGOLO FRANCISCANO ".( επωδός = spell). Στο διήγημα του Παπαδιαμάντη " Φαρμακολύτρια ", η χωρική Μαχούλα, έζωσε το ναό της εφτά φορές με κερί που το είχε φτειάξει με τα χέρια της, παρακαλώντας την αγία να χαλάσει τα μάγια που πίστευε πως έδεναν το γιό της. Την ίδια στιγμή, οι γυναίκες του χωριού επέστρεφαν " με τα καλάθια πλήρη βοτάνων και αμανιτών "

Εκείνο που δεν έγινε ποτέ γνωστό, είναι ότι η Αναστασία είχε μεγάλη έφεση και ευχέρεια στο χορό. Δεν τη δίδαξε ποτέ κανείς, όμως από κορίτσι πέντε ετών θυμόταν τον εαυτό της να μιμείται τις χορεύτριες του ιπποδρόμου. Δεν φανέρωσε ποτέ δημοσια το χάρισμα της όταν μεγάλωσε, γιατί στους χριστανικούς κύκλους ο χορός ήταν συνώνυμο των σαρκικών απολαύσεων και της πορνείας. Μόνον οταν έμενε μόνη της, τις νύχτες με φεγγάρι, χόρευε έντονα έως ότου εξαντληθεί, μακριά από τα μάτια του κόσμου. Γρήγορα όμως βρήκε τρόπο να το διοχετεύσει και να το μοιραστεί.

" Η μελαγχολία μοιάζει με την ομίχλη ", σκεφτόταν συχνά η Αναστασία. " Μας εμποδίζει να βλέπουμε καθαρά γύρω μας, δυσκολεύει την αναπνοή και βαραίνει το ιδρωμένο σώμα. Χρειάζεται μια κίνηση, να φυσήξει κάτι και να τη διαλύσει."

Άρχισε να πειραματίζεται λοιπόν με τους μελαγχολικούς ανθρώπους. Ξεκινούσε μπρος του έναν έντονο χορό και του ζητούσε να τη μιμηθεί. Δίδασκε τον θλιμμένο να γίνεται δέντρο. Με σταθερά τα πόδια στο έδαφος, ριζωμένα σαν κορμός, απελευθέρωνε το υπόλοιπο κορμί, που παρακολουθούσε την κίνηση της. Ξεκλείδωνε την αναπνοή του που ανεβοκατέβαινε ρυθμικά από τα χείλη μέχρι τον τελευταίο σπόνδυλο. Σιγά σιγά το σώμα λικνιζότανε, κλαδιά και φύλλα στον άνεμο, ή σαν θαλάσσια ανεμώνα ριζωμένη στο βυθό.

Το μαρτυρικό της τέλος ήταν αναμενόμενο.

Κάηκε στην πυρά...

Η Βερόνα είναι γνωστή ως η πόλη του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, αλλά διατηρεί τη μνήμη της Αγίας Αναστασίας έντονα. Από την εποχή του Βισιγότθου Θευδέριχου χρονολογείται εκκλησία της στην πόλη. Το 1290 Δομινικανοί μοναχοί, πήραν την άδεια να χτίσουν μεγάλο ναό στα ερείπια της παλιάς εκκλησίας. Όμως, κάτι τα ανθοϊάματα, κάτι οι χοροθεραπείες της αγίας, φοβήθηκαν οι μοναχοί μην έχουν μπελάδες με την ιερά εξέταση. Αποφάσισαν λοιπόν να σβήσουν κάθε παλιό ίχνος και να αφιερώσουν το ναό σ΄ένα τοπικό μάρτυρα, τον Αγιο Πέτρο. Ομως για τους κατοίκους δεν άλλαξε τίποτα. SANTA ANASTASSIA ονομάζουν το ναό μέχρι σήμερα, αν και δεν υπάρχει μέσα τίποτα που να τη θυμίζει. Το ίδιο και τον δρόμο που οδηγεί εκεί. Και σύμφωνα με την παράδοση, συνεχίζουν να χρησιμοποιούν τις συνταγές της. Πιο τρανταχτό παράδειγμα, ο αδελφός Λαυρέντιος, εφημέριος του ναού της αγίας, κάτι που ο Σαίξπηρ παραλείπει. Συνεχιστής της παράδοσης, είναι αυτός που δίνει στην Ιουλιέτα το μυστικό φάρμακο της νεκροφάνειας, για να εξαπατήσουν την οικογένεια της. Άσχετα αν το σχέδιο τελικά δεν πετυχαίνει...

Στη σύχρονη Έλλαδα, που ο Παπαδιαμάντης χρειάζεται πλέον μεταφραστή, η καχυποψία συνεχίζεται. Κάποιες γυναίκες επιμένουν. Στη Μακρυνίτσα του Πηλίου και τα σοκάκια των Αμπελοκήπων...