ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΟΥ ΒΙΝΥΛΙΟΥ

Πριν λίγες μέρες, μου χάρισαν ένα DVD, με ελληνικά τραγούδια σε mp3. Σχεδόν πλήρης, η δισκογραφία Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Λοϊζου, Ξαρχάκου, Μικρούτσικου και άλλων. Χωρέσανε σε 2 GB.

Ελάχιστα απ΄αυτά είχα αγοράσει στην εποχή τους. Προτιμούσα την ξένη μουσική και το Σαββόπουλο. Τότε η αγορά ενός δίσκου βινυλίου ήταν σπουδαία υπόθέση, έπρεπε να μαζευτεί το ποσόν σιγά σιγά, συν τα δώρα από συγγενείς και φίλους.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να γίνεται αυστηρή επιλογή, κάποια κομμάτια δεν τα πρόλαβα ποτέ, και το LP που αγόραζα, το άκουγα συνέχεια, πολλές φορές, όλο. Έτσι όμως, κάποιες σπουδαίες μουσικές στοίχειωσαν στο μυαλό μου και τις κουβαλάω παντού.(δες εδώ και εδώ).

Δε θα ξεχάσω, παιδάκι, μάζευα τα παιγμένα σαρανταπεντάρια απο το τζουκ-μποξ και τα άκουγα σε ένα παλιό πικάπ του θείου μου. Η πρώτη επαφή.

Ο μεγάλος δίσκος βινυλίου, Long Play τον λέγανε τότε, με τον όγκο του, το εξώφυλλό του και τα ένθετα, δεν περνούσε απαρατήρητος. Κάποιοι φίλοι, φανατικοί, έγραφαν τον δίσκο σε κασσέτα και τον άκουγαν, για να μην τον καταστρέψουν στο πικάπ. Οι δικοί μου μοιάζουν σήμερα σαν παλιά παπούτσια από την πολλή χρήση. Τους κοιτάζω καμμιά φορά γιατί δεν μπορώ πια να τους παίξω, το πικάπ μου χάλασε μετά από τριάντα χρόνια.

Για να ξαναγυρίσω στο DVD, πολύ μου άρεσε που μπορούσα να περνάω σαν αστραπή από τραγούδι σε έργο, και από έργο σε δημιουργό και το αντίθετο, ένα σερφάρισμα στη μουσική, που μόνο στους ψηφιακούς δίσκους γίνεται. Διαδρομή μη γραμμική, με ατελείωτες playlist και υπερσυνδέσεις.

Ο δίσκος βινυλίου φθείρεται σιγά σιγά με το χρόνο, σαν το δέρμα στο πρόσωπο, ενώ ο ψηφιακός μένει αναλλοίωτος σαν το μυαλό, μέχρι βεβαίως να χτυπήσει ο σκληρός (brain damage). Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία ...