....τα παιδιά της γειτονιάς σου με πειράζουνε..
εεε
...μόλις πάτησε το πόδι του στο νησί, ξημερώματα, φορτωμένος το σακκίδιο και το sleeping bag, ο Peter Gabriel κάθησε στο τραπεζάκι δίπλα στη θάλασσα να πιει έναν καφέ. Δεν έκλεισε μάτι όλη τη νύχτα στο καράβι και το κεφάλι του γύριζε. Έβλεπε στον ορίζοντα να καίγονται σιγά σιγά οι γραμμές κι έτσι δεν πρόσεξε τη Μαρίκα Παπαγκίκα που στάθηκε δίπλα του. Κι αυτή, χωρίς να του μιλήσει, αναποδογύρισε το φλυτζάνι του καφέ μέχρι που στράγγιξε. Το πήρε στα χέρια της κι ανάβοντας τσιγάρο άρχισε να του λέει τη μοίρα...
Του θανάτου και του χρόνου τα καμώματα
κουβαλάς μες στου μυαλού σου τα κυκλώματα
Τα νησιά που άλλοτε ξύπναγες χαράματα
ξεχαστήκανε στο χάρτη κούφια γράμματα
Μές στη μουσική η ψυχή σου φανερώθηκε
τίναξε ψηλά τα χέρια μα δε σώθηκε
45
Σκύψε χάιδεψε τα χέρια μου τα γέρικα
κι έλα να σε ταξιδέψω στην Αμέρικα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου