ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ ΤΑΦΟΣ

Αναμεσα στο Μεγάλο και το Μικρό Στενό βρηκε τη σπηλιά. Δεν ηταν μεγάλη. Μονάχα ενα  ανοιγμα στο βράχο. Συνήθιζε να πηγαίνει εκεί για να ξεκουράζεται προσωρινά από το κολύμπι. Ξάπλωνε  ανάσκελα για να προφυλαχτεί από τον ήλιο του μεσημεριού κι ένοιωθε την πλάτη του να τρίβεται πάνω στα βότσαλα. Πολλές φορές έκλεινε τα μάτια κι άφηνε το σώμα του ελεύθερο να αιωρείται πάνω στο νερό με τις αρθρώσεις χαλαρωμένες στα χέρια και τα πόδια. Μόνο τα μικρά ψαράκια  που κολυμπούσαν δίπλα του τον δάγκωναν ελαφρά στο δέρμα, ταράζοντας προσωρινά τη ηρεμία  του. Δραπέτευε απ΄το χρόνο μέσα στη γαλήνη της θάλασσας...

...πέρασε το ταχύπλοο  δημιουργώντας ξαφνικά κύμα που τον έσπρωξε πιο βαθιά στη σπηλιά. Χτύπησε το κεφάλι του δυνατά σε μια μυτερή πέτρα που προεξείχε.  Φάνηκε το πρόσωπο του θανάτου πίσω από τον μαύρο ίσκιο και τον έπιασε από τα χέρι. Πάνω στην επιφάνεια του νερού,  αίμα ανακατωμένο με τα θολά υγρά του εγκεφάλου του, γλύφει τα βράχια...