Η ΟΥΡΑΝΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΗΤΗΡΙΩΝ

play me old King Cole

Κατέβηκε τα σκαλοπάτια στην ώρα της, κρατώντας τη σφουγγαρίστρα και τον κουβά, όπως καθε βράδυ. Κάποιος θα ξέχασε τη βρύση ανοιχτή, συλλογίστηκε, γιατί άκουσε σταγόνες να χτυπούν στο μάρμαρο, στον ίδιο πάντα τόνο. Είχε μιαν υγρασία παγερή εκεί κάτω που έφτανε ώς το κόκκαλο. Όμως αυτή καιγόταν. Μια αλλόκοτη έξαψη την είχε κυριέψει ξαφνικά, χωρίς να το καταλάβει. Χάραξε μερικά σχήματα στον ατμό που σκέπαζε τον καθρέφτη, να δει το πρόσωπό της πίσω από τις γραμμές. Ιδρώτας κυλούσε στο μέτωπο και τα μάγουλά της ήταν κατακόκκινα. Έβγαλε τα νοτισμένα ρούχα της σιγά σιγά, κι αφού κλείδωσε την πόρτα, πέρασε το ξύλο της σφουγγαρίστρας ανάμεσα στα πάδια της, κουνώντας το μαλακά, πάνω κάτω. Άρχισε τώρα ν΄ανασαίνει πιο βαθιά, λες και χανόταν σε μια ζάλη. Ένοιωσε το κορμί της σα φτερό, χωρίς καθόλου βάρος, έτοιμο να πετάξει. Πραγματικά, περνώντας μέσα απ΄το φεγγίτη ανάλαφρα, βγήκε στον αέρα. Είχε πανσέληνο και την τραβούσε σα μαγνήτης. Καβάλα στη σφουγγαρίστρα αρμένιζε ψηλά, πάνω από τις ρεκλάμες και τα φώτα της πόλης. Ανέβαινε συνέχεια, ακολουθώντας μιας ακτίνας την τροχιά, ώσπου αντίκρυσε από κοντά το φεγγάρι. Μιαν έρημο απέραντη, στεγνή, γεμάτη τρύπες. Μπροστά σ΄ενα κρατήρα είδε ένα φυλάκιο, κι ένα φαντάρο, σιωπηλό κι ασάλευτο στη σκοπιά του. Σταμάτησε δίπλα του και κάρφωσε τη σφουγγαρίστρα στην άμμο, ανάβοντας φωτιά στην κορυφή με τα κρόσσια της. Κι αυτή, γυμνή όπως ήταν, άρχισε να χορεύει γύρω απ΄τη φλόγα...