DET LILLE APOTEK

Τζίντζερ, που κοιτάς με το γυαλί,

το φανάρι του Άλμπορ δεν εφάνη.

Βλέπω στο Λονδίνο εγώ τη Fanny

στο κρεβάτι σου άλλον να φιλεί.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΑΔΙΑΣ

Μια πόλη είναι ένας ζωντανός οργανισμός, κάθε μία ξεχωριστά έχει τη δική της προσωπικότητα. Το Λος Αντζελες δε μοιάζει με τη Βιέννη, το Λονδίνο δε μοιάζει με τη Μόσχα, το Σικάγο δεν είναι ίδιο με το Παρίσι. Κάθε πόλη είναι ένα μοναδικό κράμα από κτίρια και ανθρώπινες ζωές. Αφού λοιπόν έχει προσωπικότητα, μπορεί να έχει και ψυχή. Μπορεί να ονειρεύεται κι όλας...

NEIL GAIMAN

Πως μπορεί κανείς να μπεί στο όνειρο μιας πόλης σαν την Κοπεγχάγη, όπου έμεινα τις τελευταίες μέρες ? Πάρα πολύ απλό. Πετάς στην άκρη τους τουριστικούς οδηγούς, τους χάρτες και τις συμβουλές των φίλων σου και αφήνεις κάποια να σε παρασύρει αντίθετα από κει που πάνε όλοι. Σε πέντε λεπτά έχεις χάσει το δρόμο. Γυρίζεις γύρω γύρω, ανάμεσα σε παγωμένα κανάλια και και παράξενα κτίρια, το κρύο σε τρυπάει στα κόκκαλα, δε βλέπεις ψυχή να περπατάει έξω, μόνο κάποιες στιγμές κινδυνεύω να πέσει πάνω μου ένα ποδήλατο που τρέχει. Η μικρή γοργόνα φεύγει από τη θέση της τη νύχτα και κάνει πεζοδρόμιο σ΄ενα ειδικά διαμορφωμένο ενυδρείο. Λόγω σωματικής διάπλασης προσφέρει μόνο blowjob και deepthroat, ενώ κάθε πρωί μαζεύει τα κομμάτια της πάνω σε μια παλέτα.

Κολώνες δωρικού ρυθμού στην είσοδο μιας εκκλησίας και στη μετώπη η επί του όρους ομιλία. Ξέφυγα γρήγορα και μπήκα στα στενάκια. Ενας ροδόκηπος κρυμμένος μες στα σκοτεινά με τις νεράιδες της Line Eskestad να κρύβονται πίσω από τα τριαντάφυλλα, να κάνουν κούνια ή απλά να στέκονται πάνω στ΄αστέρια.

Ώσπου παγωμένος και κατάκοπος κατεβαίνω τις σκάλες στο υπόγειο του μικρού φαρμακείου (lille apotek). Ήταν όντως φαρμακείο έως το 1720, όταν μετατράπηκε σε ταβέρνα της γειτονιάς. Δεν έχει αλλάξει και πολύ τα τελευταία εκατον πενήντα χρόνια. Χρωματιστά παράθυρα και λάμπες πετρελαίου, διακρίνω τη σκόνη του χρόνου και μιαν αράχνη που πλέκει αμέριμνη. Δίπλα μου τρώνε σε διαφορετικά τραπέζια ο H.C.Andersen, ο Ludvig Holberg και ο Peter Faber. Στοιχεία και στοιχιά του μύθου της Κοπεγχαγης...

Πως βγαίνεις από το όνειρο μιας πόλης ? Κάποιες σε πετάνε μόνες τους , άτσαλα κι απροσδόκητα χωρίς συμπόνια. Όταν ζητήσαμε γλυκό, μας είπε ο σερβιτόρος με ψυχρή τυπικότητα " Λυπάμαι πολύ, η κουζίνα έκλεισε πριν από πέντε λεπτά ".

Ηταν μόνο 22.05, τοπική ώρα...