ΟΔΟΣ ΠΑΤΗΣΙΩΝ

...για την Έρση

που ήταν στην κατάληψη

του ODEON ...

Οι λόγοι, οι χαιρετισμοί και τα ψηφίσματα συμπαράστασης έχουν πια τελειώσει. Σε λίγο θα ξεκινήσει η πορεία στη Βουλή. Στην κορυφή η ελληνική σημαία και τα συνθήματα, να μην κλείσουν τα μεταλλεία που δε συμφέρουν οικονομικά και μείνουν άνεργοι μετά από τόσα χρόνια, το κράτος ν΄αναλάβει τις ευθύνες για την κρίση. Διαδηλωτές με σφιγμένα χαρακτηριστικά, γυναίκες και παιδιά κρατώντας μαύρες σημαίες, δείχνουν αταίριαστοι στη χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα που ξετυλίγεται γύρω τους γεμάτη φώτα , δώρα και χλιδή. Οι πλανόδιοι Αγιοβασίληδες τους παρατηρούν αμήχανοι καθώς βαδίζουν στην Πατησίων, μπροστα στις βιτρίνες των πολυκαταστημάτων και στους μικροπωλητές. Μπλοκαρισμένα αυτοκίνητα κορνάρουν αδιάκοπα προσπαθώντας να ανοίξουν δρόμο μέσα στο πλήθος. Μια κυρία γύρω στα σαράντα που βγήκε να ψωνίσει, σταματάει στο πεζοδρόμιο μη μπορώντας να περάσει απένατι. Κοιτώντας την πορεία, βρίσκει την ευκαιρία να κάνει τις δικές της σκέψεις ...

Ημουν κι εγώ το Μάη στο Παρίσι !

Κάτω από το πεζοδρόμιο ήταν η παραλία

ανάβαμε φωτιές

χορεύαμε στην άμμο

κρυφτό κυνηγητό και πετροπόλεμος

νίτρο και θειάφι

2222222222222

Πρόσωπα λαχανιασμένα καθρεφτίζονταν

σε σπασμένα τζάμια

στο βλέμμα τα σημάδια του καπνού

και το κόκκινο αστέρι που αγαπήσαμε

να λάμπει στον ουρανό σαν ήλιος

2222222

'Ολα μας φαίνονταν απλά σα χάδι

στην έξαψη του σώματος που μερικοί

το ΄λεγαν έκσταση κι ανέμιζαν σημαίες

μια μουσική σκάβοντας τη μνήμη

κινούσε την ψυχή

να παραβγεί την άνοιξη στα χρώματα

ψυχή φανερωμένη...

222222

Κι ύστερα μεγαλώσαμε άξαφνα

στο χάσμα του καλοκαιριού

στιγμές αθέατες σα σκόνη

στιβάζονται και κλείνουν τους πόρους του δέρματος

μυρμήγκια ατελείωτα στα δάχτυλα που μουδιάζουν

2222222

Οι φίλοι ταξιδεύουν ζαλισμένοι

στους κύκλους ενός ποτηριού

στην κάφτρα του τσιγάρου

κρυμμένοι πίσω από μαύρα γυαλιά

διδάσκουν κοινωνικές επιστήμες

κάνουν πολιτική

ξοδεύουνε τη δύναμή τους όπου τύχει

κάποτε απογειώνονται

τα μάγουλα στην άσφαλτο δίπλα στις ρόδες

όνειρα διάσπαρτα και τσακισμένα φιλιά

ανακοπή καρδιάς μες στη μπανιέρα

οι φίλοι μου

σπάσανε το τσόφλι και πνίγηκαν στο ασπράδι...

22222222

Ετούτοι οι άνθρωποι δεν είναι σαν και μας

δεν τους καταλαβαίνω

τη δύναμή τους δεν τη θέλει πια κανείς

και τα σφιγμένα μπράτσα τους

ορθώνονται αμήχανα σ΄έναν κόσμο

γεμάτο πυρήνες σχάσιμους κι ολοκληρωμένα κυκλώματα

δε νοιώθουνε την αλλαγή που τους εξαφανίζει

σιγά σιγά σαν την ομίχλη την αυγή

μένουνε γαντζωμένοι στη σκιά τους

σέρνουν την περηφάνια τους

ποτέ δε χώνεψαν πως θα ΄ναι οι τελευταίοι

τόσες γενιές, αγύριστα κεφάλια...

2222222

Όμως εγώ υπάρχω

τι κι αν στηρίζομαι στο μπράτσο επαρχιώτη βουλευτή

και ψάχνω στ΄αστρα για το μέλλον

έχω ξεφύγει απ΄τη φθορά

θα διώξω τις ρυτίδες μου όταν χρειαστεί

με αισθητική χειρουργική προσώπου

εγώ δεν είμαι σαν κι αυτούς

υπάρχω

γιατί το Μάη στο Παρίσι

τότε που δοκιμάστηκε ξανά το βάρος των πραγμάτων

ήμουν εκεί !

Η πορεία έστριψε στη Σταδίου ανηφορίζοντας και η κυκλοφορία ξαναρχίζει σιγά σιγά. Εργάτες του Δήμου καθαρίζουν την πλατεία Κάνιγγος και τους γύρω δρόμους από τις προκυρήξεις. Η Πατησίων ξαναβρίσκει τον κανονικό της ρυθμό. Στο βάθος, πάνω στην Ακρόπολη, ο Παρθενώνας προβάλλει υπέροχος καθώς σουρουπώνει, ενώ δεξιά από τις παρόδους, τα χρώματα της αττικής δύσης, ρόδινο, μαβί, τριανταφυλλί, συνοδεύουν τον ήλιο στο ταξίδι του, όπως κάθε βράδυ...

... 1988