Κυριακή 11 Μαΐου 2008

ΟΔΟΣ ΠΑΤΗΣΙΩΝ

...για την Έρση
που ήταν στην κατάληψη
του ODEON ...
Οι λόγοι, οι χαιρετισμοί και τα ψηφίσματα συμπαράστασης έχουν πια τελειώσει. Σε λίγο θα ξεκινήσει η πορεία στη Βουλή. Στην κορυφή η ελληνική σημαία και τα συνθήματα, να μην κλείσουν τα μεταλλεία που δε συμφέρουν οικονομικά και μείνουν άνεργοι μετά από τόσα χρόνια, το κράτος ν΄αναλάβει τις ευθύνες για την κρίση. Διαδηλωτές με σφιγμένα χαρακτηριστικά, γυναίκες και παιδιά κρατώντας μαύρες σημαίες, δείχνουν αταίριαστοι στη χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα που ξετυλίγεται γύρω τους γεμάτη φώτα , δώρα και χλιδή. Οι πλανόδιοι Αγιοβασίληδες τους παρατηρούν αμήχανοι καθώς βαδίζουν στην Πατησίων, μπροστα στις βιτρίνες των πολυκαταστημάτων και στους μικροπωλητές. Μπλοκαρισμένα αυτοκίνητα κορνάρουν αδιάκοπα προσπαθώντας να ανοίξουν δρόμο μέσα στο πλήθος. Μια κυρία γύρω στα σαράντα που βγήκε να ψωνίσει, σταματάει στο πεζοδρόμιο μη μπορώντας να περάσει απένατι. Κοιτώντας την πορεία, βρίσκει την ευκαιρία να κάνει τις δικές της σκέψεις ...

Ημουν κι εγώ το Μάη στο Παρίσι !

Κάτω από το πεζοδρόμιο ήταν η παραλία
ανάβαμε φωτιές
χορεύαμε στην άμμο
κρυφτό κυνηγητό και πετροπόλεμος
νίτρο και θειάφι
2222222222222
Πρόσωπα λαχανιασμένα καθρεφτίζονταν
σε σπασμένα τζάμια
στο βλέμμα τα σημάδια του καπνού
και το κόκκινο αστέρι που αγαπήσαμε
να λάμπει στον ουρανό σαν ήλιος
2222222
'Ολα μας φαίνονταν απλά σα χάδι
στην έξαψη του σώματος που μερικοί
το ΄λεγαν έκσταση κι ανέμιζαν σημαίες
μια μουσική σκάβοντας τη μνήμη
κινούσε την ψυχή
να παραβγεί την άνοιξη στα χρώματα
ψυχή φανερωμένη...
222222
Κι ύστερα μεγαλώσαμε άξαφνα
στο χάσμα του καλοκαιριού
στιγμές αθέατες σα σκόνη
στιβάζονται και κλείνουν τους πόρους του δέρματος
μυρμήγκια ατελείωτα στα δάχτυλα που μουδιάζουν
2222222
Οι φίλοι ταξιδεύουν ζαλισμένοι
στους κύκλους ενός ποτηριού
στην κάφτρα του τσιγάρου
κρυμμένοι πίσω από μαύρα γυαλιά
διδάσκουν κοινωνικές επιστήμες
κάνουν πολιτική
ξοδεύουνε τη δύναμή τους όπου τύχει
κάποτε απογειώνονται
τα μάγουλα στην άσφαλτο δίπλα στις ρόδες
όνειρα διάσπαρτα και τσακισμένα φιλιά
ανακοπή καρδιάς μες στη μπανιέρα
οι φίλοι μου
σπάσανε το τσόφλι και πνίγηκαν στο ασπράδι...
22222222
Ετούτοι οι άνθρωποι δεν είναι σαν και μας
δεν τους καταλαβαίνω
τη δύναμή τους δεν τη θέλει πια κανείς
και τα σφιγμένα μπράτσα τους
ορθώνονται αμήχανα σ΄έναν κόσμο
γεμάτο πυρήνες σχάσιμους κι ολοκληρωμένα κυκλώματα
δε νοιώθουνε την αλλαγή που τους εξαφανίζει
σιγά σιγά σαν την ομίχλη την αυγή
μένουνε γαντζωμένοι στη σκιά τους
σέρνουν την περηφάνια τους
ποτέ δε χώνεψαν πως θα ΄ναι οι τελευταίοι
τόσες γενιές, αγύριστα κεφάλια...
2222222
Όμως εγώ υπάρχω
τι κι αν στηρίζομαι στο μπράτσο επαρχιώτη βουλευτή
και ψάχνω στ΄αστρα για το μέλλον
έχω ξεφύγει απ΄τη φθορά
θα διώξω τις ρυτίδες μου όταν χρειαστεί
με αισθητική χειρουργική προσώπου
εγώ δεν είμαι σαν κι αυτούς
υπάρχω
γιατί το Μάη στο Παρίσι
τότε που δοκιμάστηκε ξανά το βάρος των πραγμάτων
ήμουν εκεί !

Η πορεία έστριψε στη Σταδίου ανηφορίζοντας και η κυκλοφορία ξαναρχίζει σιγά σιγά. Εργάτες του Δήμου καθαρίζουν την πλατεία Κάνιγγος και τους γύρω δρόμους από τις προκυρήξεις. Η Πατησίων ξαναβρίσκει τον κανονικό της ρυθμό. Στο βάθος, πάνω στην Ακρόπολη, ο Παρθενώνας προβάλλει υπέροχος καθώς σουρουπώνει, ενώ δεξιά από τις παρόδους, τα χρώματα της αττικής δύσης, ρόδινο, μαβί, τριανταφυλλί, συνοδεύουν τον ήλιο στο ταξίδι του, όπως κάθε βράδυ...
... 1988

4 σχόλια:

piece de resistance είπε...

ευτυχως που καποιοι ησαν εκει ..φαροι σε πορειες που αλλιως δεν θα ειχαν γινει ευτυχως

aerostatik είπε...

πολύ ωραία παρατήρηση, καλωσόρισες στις πτήσεις μας...

Surrealist είπε...

Θύμησες... κάποιων, που δεν θυμόμαστε... και μας υπεθυμίζεις...

αυτή είναι η φιλοσοφία της παράθεσης της διαπολιτιστικής και όχι μόνο ιστορίας
και
όπως χρόνια λέγεται η ιστορία επαναλαμβάνεται

Την καλησπέρα μου, όλα καλά!!

aerostatik είπε...

stevi,
δε με ξαχνάς ποτέ...