Ρώμη δεν υπάρχει.
Είναι πολλές πόλεις μαζί, σαν παλίμψηστο.
Κάθε εποχή και μια ξεχωριστή.
Το βλέπει κανείς συνέχεια πως αλλάζει όψη, σαν πλάνα ταινίας.
Μέσα από τη δημόσια συγκοινωνία, γύρω γύρω τις πλατείες με τραμ και λεωφορεία.
Βόλτα στους δρόμους με παγωτά από το San Crispino, βρέχοντας τα πόδια στα συντριβάνια.
Φαγητό στο Trastevere, ποδοσφαιράκια στον Τίβερη.
Παρέα με το βιβλίο "Σβήσιμο σε μαύρο" του Davide Ferrario.
Ρώμη του 1947,
δολοφονίες πάθους στο σινεμά,
συνομωσίες στην πολιτική.
Αναλογίες υπάρχουν βέβαια.Οι μοιραίες γυναίκες ψωνίζουν πάντα από τη via Condotti και οι άντρες πληρώνουν το λογαριασμό.
Η Ρώμη σήμερα, μοιάζει παραδομένη στους τελευταίους κατακτητές της, αμέτρητους τουρίστες από την Ιαπωνία. Τα λευκά πόδια των Γιαπωνέζων κοριτσιών ταιριάζουν απόλυτα με τις τεχνητές άσπρες κολώνες της αγοράς, απέναντι από το Κολοσσαίο."Τέκνον μου, πέρασες μπροστά από το Ναό Μου και αρνήθηκες να μπείς μέσα. Αρνήθηκες επίσης να αγοράσεις από τους Πιστούς Μου εμφιαλωμένο νερό 0.5 lt για 3.5 euro, ώστε να δοξαστεί το Όνομα Του Κυρίου, στους Αιώνες των Αιώνων. Για τιμωρία σου λοιπόν, άει στο διάολο... "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου