ΤΟ ΚΑΨΙΜΟ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ

 

Περιπλανώμενος χιλιάδες χρόνια το είχε συνηθίσει. Οταν έφτανε το Πάσχα των Χριστιανών, τον κρεμούσαν ανάποδα από ένα δέντρο, άνοιγαν το σώμα του και το παραγέμιζαν με άχυρα. Καμμιά φορά χώνανε μέσα και λίγο μπαρούτι. Κατόπιν του΄βαζαν φωτιά  να τον τιμωρήσουν για φιλαργυρία, προδοσία και θεοκτονία. Τους είχε συνηθίσει και κατάφερνε να ξεφεύγει επιδέξια την τελευταία στιγμή αφήνοντας στη θέση του ένα παραγεμισμένο τσουβάλι που λαμπάδιαζε μέσα στη νύχτα. Το ίδιο πράγμα κάθε χρόνο, τους έμαθε καλά και μπορούσε να τους ξεγελάσει. Για να συνεχίσει την περιπλάνηση του.

Ομως κάποια στιγμή τον κυνήγησαν άνθρωποι διαφορετικοί. Πίστευαν σε παλιούς θεούς και μύθους, όμως ήταν μεθοδικοί κι οργανωμένοι. Τον έπιασαν αιφνιδιστικά, του φόρεσαν το κίτρινο άστρο για να ξεχωρίζει, τον πήγαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και τον εξόντωσαν συστηματικά σε θαλάμους αερίων. Δε μπόρεσε να γλυτώσει. 

 

Και μετά στον άλλο κόσμο, βρέθηκε στην ισλαμική κόλαση, τη Γιωχανά,αυτός ένας άπιστος, ένας καφίρ. Ο δαίμονας Μααλίκ, υπηρέτης του Ιμπλίς, άρχοντα της κόλασης, τον παρέλαβε με τους 18 φρουρούς που είχε στην εξουσία του, τα ζαμανίγια. Πρώτα τον έριχναν στη φωτιά και τον έλουζαν με ζεματιστό νερό και μετά τον πήγαιναν στην κατεψυγμένη ζώνη. Και ξανά στις φλόγες και ξανά στους πάγους. Συνέχεια.

Δεν κατάλαβε  πως μπόρεσε να δραπετεύσει. Αν το πέτυχε μόνος του ή τον βοήθησαν άγνωστοι του προστάτες. Δεν ήξερε καλά καλά αν ήταν ζωντανός ή βρυκόλακας. Γύρισε πίσω στη γη των προγόνων του που τη βρήκε γεμάτη μουσουλμάνους κατοίκους, Και ξέσπασε πάνω τους να εκδικηθεί για όσα είχε τραβήξει...

 

 Πικραμένος ο ποιητής, προφητεύει πότε θα συμφιλιωθούν μεταξύ τους οι δύο λαοί. Οταν ο ορεινός Πολύγυρος γίνει λιμάνι κατασκότεινο. Κι όταν τα Κανάρια νησιά ταξιδέψουνε και βρεθούν στον Εύξεινο Πόντο...