Σάββατο 29 Μαΐου 2010

ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ

 Μόλις επέστρεψα από μια συζήτηση με φίλους καλούς. Το θέμα της, πως θα ξεφύγουμε, ατομικά πλέον, από την κρίση. Καποιοι το σκέφτονται στα σοβαρά να πάρουν τα λεφτά τους και να φύγουν από τη χώρα. Στην Αίγυπτο ή το Μαρόκο η ζωή είναι φτηνή και το ευρώ μετράει. Στην Ολλανδία ή τη Δανία η κρίση θα χτυπήσει ελάχιστα και οι κοινωνίες τους είναι οργανωμένες φροντίζοντας τους αδύνατους. Κάποιος ανέφερε και τον Καναδά, μια χώρα φιλική που ελάχιστα ακούγεται στις ειδήσεις, με αξιόλογη ελληνική κοινότητα για να μη νοιώθεις ξένος...Θυμήθηκα ξαφνικά ένα ξεχασμένο, παλιομοδίτικο ποίημα του Ρίτσου. Με λέξεις και εικόνες, οικείες στις περασμένες γενιές. Αυτούς τους ανθρώπους που πέρασαν κατοχή και πείνα, στερήσεις και πολέμους κι όμως άντεξαν. Οσοι είναι ακόμα στη ζωή, περιγελούν και οικτίρουν τη σημερινή μας αδυναμία να υπομείνουμε ευκολώτερες καταστάσεις. 

Ισως μια επαναπροσέγγιση με το ήθος των γονιών μας, το ήθος μιας άλλης εποχής, όπως περιγράφεται και στο ποίημα, να ήταν η λύση στο αδιέξοδο και τη φυγή. Μια επιστροφή από το περιττό στο ικανό. Θα τα καταφέρουμε ?

Παραθέτω ολόκληρο το ποίημα... 


Η ΠΑΤΡΙΔΑ
Να φύγουμε-είπανε-δε νταγιαντιέται πια τούτη η μιζέρια
ο κακός θάνατος δε νταγιαντιέται. Και που θ΄αφήσουμε τους πεθαμένους,
τα κόκκαλα, τα σταμνιά, την καμπάνα ? Αϊ, ο ίσκιος της ελιάς το μεσημέρι
τ΄αμπελάκι κατάγναντα στο πέλαγο, τα βατράχια τη νύχτα.
Πονιέται αυτό το χώμα. Και ποιος θα διαφεντέψει
το σκυλί, το σπουργίτι, τ΄αλώνι ? Κείνο το πέτρινο χέρι
κομμένο από τον αγκώνα- τι να σου κάνει ? Το καπίστρι
γερά το κρατάει, -μα την αξίνα, το κλαδευτήρι , το φτυάρι ?
Κι αν πάρει ο αγέρας τ΄άχυρο ? Κι αν οι αντίχριστοι ξεθάψουν 
την καραμπίνα απ΄τ΄αχούρι ?- πού να πεις πια πατρίδα ?
Κάτσαν στο χώμα βγάλαν τα παπούτσια τους λύσαν 
τους κόμπους της πετσέτας φάγαν το ψωμί τους. Και τα ψίχουλα
τα μάζεψαν ένα ένα, τα΄βαλαν στην ασπρη πέτρα
να βρει το μωρουδέλι χελιδόνι, μην ψοφήσει. Κάναν το σταυρό τους. Δε φύγαν.

11 σχόλια:

Θεία Θ είπε...

Άμυνα γερά!
Και μην ξεχνάς: τα ψίχουλα στα χελιδόνια.
Είναι αλήθεια, όσο πιο πολλά περνάς, τόσο πιο πολύ συμπονάς το διπλανό σου.
Λόγω έκτακτης ανάγκης δεν θα πάω στη συναυλία- περιμένω ανταπόκριση!!!!

λολιτα είπε...

auto pou evales kai poihmataki me kavlwse tin gynaika!

Xavier είπε...

Εγώ δεν ξέρω από παιχνίδια εξουσίας
μα ξέρω ,δεν γυρίζει το ποτάμι πίσω
με μια πατρίδα στριμωγμένη στη βαλίτσα
έφυγα κι είπα πως μια μέρα θα γυρίσω
μα είμαι ακόμα εδώ....

Όπου γης και Πατρίς
όπου τέλος κι αρχή μου
μη δειλιάσεις νωρίς
αχ,τσιγγάνα ψυχή μου
όπου γης και Πατρίς
όπου ήλιος κι ελπίδα
περιμένω να 'ρθεις
σαν στερνή μου Πατρίδα

Εγώ δεν ξέρω το ψωμί πως το μοιράζουν
μα ξέρω πως ριγούν του κόσμου οι πεινασμένοι
εγώ δεν ξέρω οι δικαστές πώς μας δικάζουν
μα ξέρω πως πονούν της γης οι αδικημένοι
και είμαι ακόμα εδώ...

Μα στ' ουρανού την κερκίδα
είναι όλη η γη μια πατρίδα
όλοι γελάμε και κλαίμε
κάτω απ' τον ίδιο ουρανό
και στων αιώνων τις πλάτες
είμαστε όλοι διαβάτες
περαστικοί και φτιαγμένοι
όλοι από χώμα και νερό

όπου γης και Πατρίς...

aerostatik είπε...

@ xavier
με ποίημα στο ποίημα...
πολύ ωραία...
ποιος το έγραψε ?

aerostatik είπε...

@ λολίτα
να βάζω κάθε φορά ένα...

aerostatik είπε...

@ akanonisti
θα σου φύγω, στο΄χα πει...

aerostatik είπε...

@ θειαθ
κάποια στιγμή στη συναυλία ένοιωσα πως ο Ντύλαν παίζει μόνο για μένα...
μεγάλη μου τιμή...

Unknown είπε...

νομίζω ότι ο Xavier με κάλυψε απόλυτα και ένεκα του ονόματος προτείνω να φύγουμε μαζί για Κούβα γιατί αν δεν το κάνουμε και τώρα θα κολλήσουμε εδώ για πάντα...

aerostatik είπε...

γιατί ρε stilvi, στην Κούβα είναι καλύτερα ?

Unknown είπε...

Μη ζηλεύεις αερόστατε έλα και συ Κούβα άμα θες!

aerostatik είπε...

@ stilvi
άλλο στην Κούβα σαν τουρίστας και άλλο σα μετανάστης...