Η Γαλλία βγαίνει ηττημένη από το γαλλόπρωσικό πόλεμο του 1870. Ο αυτοκράτορας των Γάλλων και ο αρχιστράτηγος αιχμαλωτίζονται, ενώ οι Πρώσοι κάνουν παρέλαση στην αψίδα του θριάμβου μετά από πολιορκία της πόλης του Παρισιού. Στις Βερσαλλίες, στην αίθουσα με τους καθρέφτες, στέφεται Κάιζερ ο Γουλιέλμος. Επικρατεί αγανάκτηση, απογοήτευση και εθνική ταπείνωση, μετά την τεράστια καταστροφή.
Τα γεγονότα όμως στο Παρίσι εξελίσσονται ραγδαία. Γίνονται εκλογές για την ανάδειξη Κεντρικής Επιτροπής της Εθνοφρουράς. Αποτυχημένη απόπειρα της κυβέρνησης Θιέρσου να αρπάξει 227 κανόνια της άμυνας της πόλης. Επικρατεί γενικός ξεσηκωμός. Δύο στρατηγοί του καθεστώτος εκτελούνται από το πλήθος. Ο Θιέρσος υποχωρεί στις Βερσαλλίες. Προκηρύσσονται εκλογές για την ανάδειξη Κοινοτικού Συμβουλίου (Κομμούνα). Διαδηλώσεις του κόμματος των "Φίλων της Τάξης" εναντίον των αλλαγών. Η Εθνοφρουρά ανοίγει πυρ εναντίον τους. Κόβονται όλες οι γέφυρες με την κυβέρνηση και την Εθνοσυνέλευση. Δημοτικές εκλογές στο Παρίσι, εκλογή της Κομμούνας και εγκατάστασή της στο Δημαρχείο. Η Κομμούνα αναλαμβάνει δράση...
Οι χειροτέχνες και οι εργάτες παραγωγής ειδών πολυτελείας, οι περιθωριακοί της Μονμάρτης πλαισιωμένοι από τους ριζοσπάστες καταστηματάρχες, μικρέμπορους και κατώτερους υπαλλήλους, στρώματα προβιομηχανικά, καθυστερημένα και υποανάπτυκτα, ύψωσαν κόκκινες σημαίες αποφασισμένοι να υπερασπίσουν την Κομμούνα στα οδοφράγματα. Άσημοι προλετάριοι που αποφάσισαν να σώσουν την πατρίδα και την ελευθερία, θεωρώντας υπέρτατο καθήκον και απόλυτο δικαίωμά τους να γίνουν κύριοι της τύχης τους, παίρνοντας στα χέρια τους την κυβερνητική εξουσία.
Η Κομμούνα ήταν επίσης μια γιορτή, η εκφόρτιση της καταπιεσμένης κοινωνικής λίμπιντο, η έκρηξη του ομαδικού ασυνείδητου, ένα αυθόρμητο ξέσπασμα του λαού που με αφορμή ένα εθνικό ζήτημα αποφασίζει να γίνει υποκείμενο της Ιστορίας. Ο κόσμος ήθελε να τα αγκαλιάσει όλα με μιας. Τις τέχνες, τις επιστήμες, τη λογοτεχνία, τις ανακαλύψεις. Η ζωή έβραζε. Όλοι βιάζονταν να ξεφύγουν από τον παλιό κόσμο. Στην ουσία, η Παρισινή Κομμούνα αποτελούσε μόνο μια ηθική δύναμη και δεν διέθετε καμιά άλλη υλική δύναμη εκτός από τη γενική συμπάθεια των πολιτών.
Αν αυτά λένε οι υποστηριχτές της Κομμούνας, οι αντίπαλοι της έγραψαν στην επίσημη κοινοβουλευτική έρευνα . « Το ίσο δικαίωμα για όλους στα αγαθά και τις απολαύσεις αυτού του κόσμου, η καταστροφή κάθε εξουσίας, η άρνηση κάθε ηθικού φραγμού, ιδού τα αίτια, αν εμβαθύνουμε στα πράγματα, της εξέγερσης της 18ης Μαρτίου και οι αρχές της επίφοβης οργάνωσης που της χάρισε ένα στρατό».
