28 Μαϊου 1871. Ξημερώνει ένα όμορφο ανοιξιάτικο πρωινό. Την αυγή, λίγοι ομόσπονδοι κομμουνάροι αντιστέκονται ακόμα στο νεκροταφείο Pere Lachaise. Οι τελευταίοι, 147 άτομα, εκτελούνται μπροστά σε ένα τοίχο. Η τάξη επιστρέφει ξανά στο Παρίσι.
Ηθελα στην αρχή να κάνω ένα χρονικό των γεγονότων από την ημέρα που μπήκαν τα κυβερνητικά στρατεύματα στο Παρίσι έως το τέλος της αντίστασης, μια εβδομάδα μετά, που από τις σφαγές και τις εκτελέσεις έμεινε στην ιστορία ως η ματωμένη εβδομάδα ( la semaine sanglate). Οι αντιπρόσωποι του λαού αντί να οργανώνουν την άμυνα συνεδρίαζαν άσκοπα, οι μαχητές στα οδοφράγματα χωρίς εφόδια και σχέδιο υποχωρούσαν συνέχεια, η λαϊκή δύναμη δεν έγινε ποτέ στρατιωτικά αποτελεσματική, φωτιές από τις οβίδες αλλά και από εμπρησμούς καίγανε τις συνοικίες και ο κυβερνητικός στρατός εκτελούσε τους αιχμαλώτους, γυναίκες και παιδιά. Οι κομμουνάροι εκτέλεσαν για αντίποινα τον αρχιεπίσκοπο του Παρισιού και άλλους έξι ομήρους, δίνοντας το πρόσχημα για τη γενίκευση της σφαγής. Τα πτώματα σαπίζανε στους δρόμους.
"Οσοι κάνουν μισές επαναστάσεις απλώς σκάβουν το λάκο τους ", έλεγε ο Saint-Just εκατό χρόνια πριν, και το πλήρωσε στη γκιλοτίνα. Οι άνθρωποι που εξεγέρθηκαν στην Κομμούνα, είχαν συνειδητοποιήσει ότι δεν υπήρχε περιθώριο συμβιβασμού με το παρελθόν. Το δικό τους και των αντιπάλων τους. Ετσι ο αγώνας έφτασε μέχρι το τέλος, που οδήγησε στην αναπόφευκτη συντριβή τους. Αφού κατάφεραν να γίνουν κυρίαρχοι της ιστορίας τους προσεγγίζοντας την ελευθερία, δεν υπήρχε επιστροφή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου