Βγαίνω σιγά σιγά απ΄το λήθαργο...
Δεν είναι μόνο τα παιχνίδια του μυαλού που σας έγραφα παλιότερα.(εδώ και εδώ) Τώρα είναι όλο το σώμα μουδιασμένο. Κολλήσανε τα νεύρα μου για τα καλά. Σέρνω τα πόδια και τα χέρια μου κρέμονται. Σφίξιμο στο λαρύγγι, πίεση στο στομάχι και το παχύ έντερο να ξεφυσάει βόρβορο και βρώμα για να χαλαρώσει, αφού κατάφερε να τα χωνέψει, όλα τα όσπρια και τα νηστίσιμα λαχανικά...
Φασόλια της Μεγάλης Πέμπτης...
Βλέπω την Κάθοδο στον Άδη, την προσωπική μου, πάνω σε μία κυλιόμενη σκάλα. Πατάω στο πρώτο σκαλοπάτι και με μεταφέρει κάτω. Δε φαίνεται το τέρμα στο σκοτάδι, ένα κενό κατάμαυρο. Αν κατεβώ, θα φθάσω μια ώρα αρχύτερα. Αν παραμείνω ακίνητος, κινείται μόνο η σκάλα προς τα κάτω.
Κάνω μεταβολή, βλέπω ψηλά το φως κι αρχίζω να ανεβαίνω αντίθετα, με όση δύναμη μου έχει απομείνει. Δύσκολο να ξαναγυρίσω στην κορυφή για να ξεφύγω. Πρέπει να τρέχω γρηγορώτερα απ΄τη σκάλα, για να ξανακερδίσω το χαμένο χρόνο. Απλώς καθυστερώ την πτώση μου...
Λαχάνιασα ήδη...
;;