ΠΛΑΤΕΙΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

Παραμονή πρωτοχρονιάς χαζεύω το άγαλμα. Μισός άνθρωπος, μισός άγγελος, τίποτα από τα δύο. Με σακατεμένα πόδια, κομμένο χέρι και τσακισμένο φτερό. Παραμορφωμένο πρόσωπο χωρίς τα μάτια. Σαν τους ζητιάνους ποι σέρνονται σε κάθε γωνιά παρακαλώντας, ή σαν το χρόνο που τελειώνει απόψε ψάχνοντας απεγνωσμένα να βρει τα χαμένα μέλη του.

 Μαθαίνω πως θα το αντικαταστήσουνε τη νέα χρονιά μ΄ ένα του Παναγούλη, για φαντάσου. Υπάρχει κι εργασία έτοιμη για την αναμορφωση της πλατείας. Κανείς δε δίνει σημασία.

Ερχεται ένας καινούργιος χρόνος που θα δοκιμάσει τις αντοχές όλων μας. Η απόσταση από την ήπια προσαρμογή έως στην καταστροφή, απέχει όσο η υπομονή από την απόγνωση. Το κοινό τους γνώρισμα όμως είναι πως δεν υπάρχει επιστροφή. Οσο για τον Αγιο Βασίλη, όλο και περισσότερο μοιάζει πια με τον ασκητικό καλόγερο από την Καισάρεια που μάζευε ότι πολύτιμο είχε ο κόσμος. Για να τα επιστρέψει πίσω φυσικά, στον καθένα ότι έδωσε, μέσα από τη βασιλόπιττα.

Αυτό βεβαίως είναι Πίστη, Ευχή και Προσδοκία για τη νέα χρονιά.

Τη Δικαιοσύνη και την Πραγματικότητα τη βλέπω στο άγαλμα...