ΤΟ ΣΠΙΤΙ

Κλείνουν δυο χρόνια από τότε που ξεκίνησε η κατεδάφιση. Για να μείνει στη μέση έπειτα από δικάστική παρέμβαση. Ομως αυτό που έκανε τη διαφορά δεν υπάρχει πια. Η είσοδος με τα σκαλοπάτια και το μικρό μπαλκόνι. Προλάβανε και τα ρίξανε. Μέχρι να τελεσιδικήσει η υπόθεση θα παραμένει έτσι. Σαν κρανίο δίχως σάρκες, ξεδοντιασμένο, με τρύπες να χάσκουνε εκεί που κάποτε ήταν η μύτη και τα μάτια. Ρημαγμένο από τη λεηλασία των χρήσιμων υλικών και καταφύγιο κάποιων αδέσποτων σκυλιών της γειτονιάς.

Το βλέπω και τώρα που σας γράφω από το παράθυρό μου, σαν ξεκοιλιασμένο κουφάρι. Γύρω του χορεύουνε πολλοί. Αδιάφοροι κληρονόμοι που ενώ είχανε νόμιμα δικαιώματα να χτίσουν πολυκατοικία σε περιοχή φιλέτο βρέθηκαν ξαφνικά να μη μπορούν να αξιοποιήσουν την περιουσία τους. Αδύναμοι κάτοικοι της περιοχής που γκρέμισαν τα δικά τους σπίτια και τώρα ενδιαφέρονται για τη διατήρηση του γειτονικού. Ομάδες πολιτών με καλές προθέσεις αλλά χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο. Και μια δημόσια πολιτεία που κατάντησε ατέλειωτη παράγκα αφήνει το θέμα στα δικαστήρια. Σε δέκα χρόνια θα λέμε πάλι τα ίδια.

 Θα κλείσω το παράθυρο. Θα περιοριστώ στις αναμνήσεις μου και στις όμορφες φωτογραφίες που θυμίζουνε το σπίτι όπως ήταν κάποτε. Τότε που το κατοικούσαν κάποιες ηλικιωμένες αδελφές. Στα τελευταία τους, τη νύχτα φώναζαν δυνατά και με ξυπνούσαν. Δεν θα με παραξενέψει καθόλου αν  ξανακούσω τις κραυγές τους πάλι κάποιο βράδυ, να βγαίνουν από τα χαλάσματα...

περισσότερα δείτε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ και στο MOnuMENTA...