Το πρώτο δισκάκι σαρανταπέντε στροφών που διάλεξα για να μου κάνουν δώρο, πάνε σαράντα τόσα χρόνια πριν, παιδάκι ακόμα στην Πάτρα, δεν ήταν μουσικό. Ήτανε Καραγκιόζης της COLUMBIA, "Ο Μέγας Αλέξανδρος και το καταραμένο φίδι", με τη φωνή του Ευγένιου Σπαθάρη. Μια φωνή καραγκιοζοπαίχτη που την πρωτάκουσα στο ραδιόφωνο και μετά στους δίσκους. Δεν είδα ποτέ παράστασή του ζωντανά, όμως τη φωνή του, κάνοντας "φωνές" των διαφόρων ηρώων του, δε θα την ξεχάσω ποτέ. Ειδικά την τελευταία φράση του σχεδόν λιπόθυμου Καραγκιόζη μετά το ξύλο από τον Βεληγκέκα "βάλε σάλτσα, βάλε κεφτέδες..." . Όσο για τη συγκεκριμένη παράσταση τι να πει κανείς, συμπυκνώνει με τον τρόπο της τα χαρακτηριστικά του Έλληνα που μεταλλάσεται συνεχώς από Μεγαλέξανδρο σε Καραγκιόζη...
Μετά λοιπόν την εμφάνιση του Καταραμένου Φιδιού, που θυμίζει έντονα μυθολογικό δράκο, όλοι οι γνωστοί ήρωες του θεάτρου σκιών προσπαθούν να το σκοτώσουν, για να πάρουν την ανταμοιβή από τον πασά. Επειδή όμως το Φίδι είναι κάτι υπερφυσικό, τους καταβροχθίζει άνετα έναν έναν. Εδώ ο καραγκιοζοπαίχτης, πρέπει να κάνει την υπέρβαση. Επιστρατεύει πέρα από τον χρόνο και τον τόπο, το γεναιότερο παλληκάρι της Ελλάδας, το Μεγαλέξανδρο, ντυμένο με βυζαντινή στολή σαν τους στρατιωτικούς αγίους για να αντιμετωπίσει το φίδι. Ο πασίγνωστος Αλέκος με τα κυδώνια. Όμως και αυτός, ο ισχυρότερος, δε θα τα καταφέρει μονος του. Θα χρειαστεί βοήθεια από τον αθλιότερο, τον Καραγκιόζη για να πετύχει το σκοπό του, μαζί θα το σκοτώσουν τελικά. Κι ο Καραγκιόζης, για επιβεβαίωση της αθλιότητας του, και για την αμοιβή, θα προδώσει τον Αλέξανδρο, λέγοντας ψέμματα πως το σκότωσε μόνος του. Όταν αποκαλύπτεται η αλήθεια, θα φάει το ξύλο που αξίζει λέγοντας ...
ΒΑΛΕ ΣΑΛΤΣΑ ΒΑΛΕ ΚΕΦΤΕΔΕΣ
Ακούς Ευγένιε ?
14 σχόλια:
Αιωνία του η μνήμη...
με το κεφαλάκι που έχω τώρα το μόνο που σου λέω είναι .... λα λα ... κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει
είναι που ονειρεύομαι σαν τον Καραγκιόζη.... λα λα λα
από αύριο θα σου γράψω πιο σοβαρά γιατί πέφτουν στο μάτι μου κάποιες αγαπημένες λέξεις... μυθολογικό, παλληκάρι, ανταμοιβή, βυζαντινή στολή... κτλ :)
Πάντα αντιπαθούσα τον θίασο του Καραγκιόζη, την ελεεινότητά του και την ευτελή αισθητική του...
Ο Καραγκιοζης δε μ αρεσε ποτε.
Το Σπαθαρη ωστοσο τον θεωρουσα συμπαθητικη φυσιογνωμια.
λοιπόν
να πω ότι ο καραγκιόζης μου αρέσει πολύ
αυτό που δεν μπορώ είναι το καραγκιοζιλίκι το ξενόφερτο.
το ευτελές (αν κι ο καραγκιόζης δεν ανοίκει σε αυτήν την κατηγορία) έχει αισθητική. αυτό που δεν έχει αισθητική .. είναι το ωραίο που δεν αναγνωρίζει το ευτελές... ξίνίζει τα μούτρα του... και μπλιάχ ... μένει ξινισμένο.
την ανάρτηση την έκανες πριν από τον θάνατο του Σπαθάρη ; είσαι προφήτης;
@ Αόρατη Μελάνη
αθάνατος...
@ sun knight
ο καραγκιόζης δεν είναι για πρίγκηπες και για λόρδους...
@ nelly
απορώ πως διαχωρίζεις το Σπαθάρη από τον Καραγκιόζη...
@ desapoin3ison4
αφού τραυματίστηκε και πριν πεθάνει...
Από τον ιστότοπο του Νίκου Δήμου: “Η Δυστυχία του να είσαι Έλληνας” παρ. 27: “Ο Έλληνας, όταν βλέπει τον εαυτό του στον καθρέφτη, αντικρίζει είτε τον Μεγαλέξαντρο, είτε τον Κολοκοτρώνη, είτε (τουλάχιστον) τον Ωνάση. Ποτέ τον Καραγκιόζη…”
34 χρόνια μετά, στην ψηφοφορία του Σκάι για τους μεγάλους Έλληνες, πρώτος είναι ο Μεγαλέξαντρος και δεύτερος ο Κολοκοτρώνης.
http://www.ndimou.gr/newsarticle_gr.asp?news_id=361
Αναρωτιέμαι αν η αποστροφή για τον Καραγκιόζη που νοιώθουμε μερικοί πηγάζει από το ότι βλέπουμε σε αυτόν τόσα πολλά από τον πραγματικό εαυτό μας.
εμ... ως λαός εννοώ!
@ περαστικό
αυτό ακριβώς προσπαθώ να πω, ότι είμαστε ένα μείγμα μεγαλέξανδρου και καραγκιόζη, ομοούσιο και αδιαίρετο...
..με συγκίνησες..
zekia
....
Δημοσίευση σχολίου