Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΜΟΥ

Απ΄ όλες τις γυναίκες των φίλων μου

Ποια είν΄ η πιο εμπνευστική;

Ποια βγάζει αστράκια απ΄ τη σκληρή τη μοναξιά;

Καi μελωδίες από τα χείλια τα σφιχτά;

Δεν τηνε ξέρουν στα περιοδικά

Δεν είναι καμιά πλατινέ ξανθιά

Ούτε κανένα κοκαλιάρικο μοντέλο

Ούτε φοιτήτρια μ΄ αρβύλες και γυαλιά

Δεν είναι η Όλιβ του Ποπάυ

Του Κωστόπουλου η γυναίκα

Δεν είναι σύζυγος Πασόκου

Σιωπηλή του Αγγελόπουλου

Δεν είναι θεωρία μέσα σ΄ άρρωστα μυαλά.

Αυτή η θεωρία στο άρρωστο μυαλό το δικό μου, μ΄έκανε να την αδικήσω. Επειδή πραγματικά δεν έμοιαζε με καμία από τις παραπάνω, κάποια στιγμή πίστεψα ότι δεν κάνει για το φίλο μου. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί μένει μαζί της, ούτε γιατί τελικά την παντρεύτηκε. Δεν έβλεπα τίποτα, είμουν τυφλός. Αυτή μου την πεποίθηση δεν την έκρυβα ιδιαίτερα και πρέπει να την πλήγωσα πολλές φορές με τον τρόπο μου.

Πριν από δύο χρόνια ξεκίνησα μια φάση αυτοανάλυσης μέσω μιας τεχνικής χοροθεραπείας. Σε αρκετά πράγματα άλλαξα μυαλά και μετανόησα, διαπιστώνοντας το προφανές. Ότι η αγάπη, εκεί που υπάρχει, είναι μια εσωτερική δύναμη που αγνοεί και παραμερίζει τις θεωρίες και τα άρρωστα μυαλά.

Δε μου έμενε παρά να το ομολογήσω δημόσια, μπροστά της, πόσο άδικα της φέρθηκα τόσα χρόνια. Δεν προσπάθησα να κρύψω τη συγκίνηση και τη συντριβή μου. Δεν κρατήθηκα κι έκλαψα...

Αφήνω το τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά να την περιγράψει χωρίς άλλα λόγια...

Απ΄ όλες τις γυναίκες των φίλων μου

Ποια είναι η πιο αγγελική;

Ποια του κρατάει το χέρι πάντα στην καρδιά;

Ποια τον ακούει απ΄ όλες πιο προσεκτικά;

Ποια όταν μαζί του διαφωνεί κάνει καλά

Και ρίχνει και σε μας καμιά ματιά;

Απ΄ όλες τις γυναίκες των φίλων μου

Ποια τον φροντίζει πιο καλά;

Ποια μαγειρεύει μόνο συνταγές κρυφές;

Ποια υφαίνει τις νυχτερινές του φορεσιές;

Ποια του χορεύει με παλιές μας μουσικές

Και ρίχνει και σε μας κλεφτές ματιές;

Είναι η γυναίκα του Διονύση...

VOODOO GIRL

Her skin is white cloth,

and she's all sewn apart

and she has many colored pins

sticking out of her heart.

But she knows she has a curse on her,

a curse she cannot win.

For if someone gets

too close to her,

the pins stick farther in.

TIM BURTON

Της έκανε δώρο στη γιορτή της αυτή τη μπλούζα, με στάμπα τη voodoo heart.
Όταν τη φόρεσε για πρώτη φορά, εφαρμοστή στο στήθος και κοντή στην κοιλιά, του φάνηκε επιθυμητή σαν άλλοτε, παλιά...

Κάθε φορά που γύριζε κοντά της από μιαν άλλη γυναίκα, αυτή φορούσε την ίδια πάντα μπλούζα και τον αγκάλιαζε σφιχτά...

Ποτέ δεν κατάλαβε πόσο πονούσε...


Συμμετοχή στην πρόσκληση της Σου

EAPostatik

Την άνοιξη ομορφαίνουν τα κορίτσια

οοοοοοοοοο

Όπου βρεθούν

στο πίσω κάθισμα της μηχανής

στο μπαλκονάκι με τα γεράνια

ψηλά στη ρόδα του λούνα παρκ

κι όταν ξαπλώνουν στο γρασίδι χάμω

μετά την πρώτη κοπάνα της χρονιάς

νοιώθουνε μέσα τους κάτι ν΄ανοίγει...

Αισθάνομαι την άνοιξη τα βράδια, που θέλω να πετάξω το μπουφάν, όταν η ψύχρα γίνεται δροσιά, το σώμα την αντέχει και ζεσταίνεται, όπως περνάει στο δέρμα...

Αισθάνομαι την άνοιξη, με την ισημερία και την πανσέληνο που πλησιάζουν...

Για πολλά χρόνια της ζωής μου, ο ερχομός της άνοιξης συνδέθηκε μ΄ένα παράξενο θάμνο. Μοιάζει το χειμώνα μ΄ένα δεμάτι κλαδιά μπηγμένα στο χώμα χωρίς καθόλου φύλλα. Όμως στην αρχή της άνοιξης, κάτι τέτοιες μέρες, φουσκώνουν οι κόμποι και γεμίζει απότομα με άνθη, έντονο χρώμα ρόδινο και φούξια, μια μαγευτική εικόνα στο ορεινό τοπίο. Ο θάμνος είναι η κουτσουπιά, το δένδρο του Ιούδα. Λένε ότι σ΄αυτόν κρεμάστηκε ο Ιούδας, κι επειδή έχει λεπτά κι ελαστικά κλαδιά, έμεινε επάνω της ετοιμοθάνατος πολλές μέρες, και λένε ακόμα πως η ψυχή του βγήκε αργά, για να μη συναντήσει το Χριστό στον Άδη...

Ένα είναι σίγουρο, καρπό δεν βγάζει η κουτσουπιά, τι να τον κάνεις όμως, όταν προσφέρει τόση ομορφιά την άνοιξη...

Εχοντας στο μυαλό μου τα παραπάνω, χτες βράδυ είδα ένα όνειρο. Περπατούσα λέει δίπλα στη θάλασσα κι όταν έστριψα στο τέλος του λιμανιού βρέθηκα ξαφνικά σ΄άλλο χώρο. Χάθηκα ανάμεσα σε ψηλά δέντρα, πράσινα κι ανθισμένα, κάτι τεράστιοι πολύχρωμοι πάπαγάλοι κρέμονταν απ΄τα κλαδιά, και κρέμονταν ανάποδα με το κεφάλι κάτω. Νερά κυλούσαν γύρω γύρω και το φως του ήλιου τρύπωνε λαμπερό ανάμεσα στα φύλλα. "Έτσι είναι η πραγματική άνοιξη και όχι αυτά που γράφεις " σκέφτηκα φωναχτά στον ύπνο μου και ξύπνησα...

ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟ

Ο πηλός σωπαίνει

στο παγωμένο μάρμαρο

LLLLLLLLLKK

Φυτίλι στο φελλό

και το λάδι επιπλέοντας

στν επιφάνεια του νερού

το πίνει η φλόγα

KKKKKKK

Σάββατο των ψυχών

μνημόσυνο

λιβάνι πνέει

VIRNA ROGUE

Στα παιδικά μου χρόνια το ψυχοσάββατο ήταν μια ξεχωριστή μέρα. Βράζαμε στάρι για να φτιάξουμε κόλλυβα, που τα πηγαίναμε στο νεκροταφείο. Εγώ έγραφα τα ονόματα που δίναμε για να διαβαστούν στην εκκλησία, τέσσερα υπέρ υγείας και μια σελίδα υπέρ αναπαύσεως των ψυχών. Ο θάνατος του πατέρα μου δεν ήταν παρά ένας κρίκος στις οικογενειακές απώλειες, ακολούθησαν κι άλλοι. Για να μακραίνει ο κατάλογος. Το γενεαλογικό μας δέντρο σε δυό φύλλα χαρτί που το ένα ρουφαγε ονόματα από το άλλο...

Θυμάμαι τις τακτικές επισκεψεις στο νεκροταφείο, το άναμμα των καντηλιών, θυμιατό με λιβάνι και καρβουνάκι, τρισάγιο πάνω στο μνήμα. Υπάρχει μια κοινοκτημοσύνη στους νεκρούς, αν έλειπε κάτι, σπίρτα ή λάδι, παίρναμε από τους διπλανούς τάφους. Μια παγωμένη ισότητα στα στερνά των ανθρώπων...

Και αφού είχαν ετοιμαστεί όλα, μετά τη λειτουργία το ψυχοσάββατο, ρίχναμε τα πρώτα κόλλυβα πάνω στους τάφους. Όταν ρώτησα τη γιαγιά μου γιατί το κάνουμε αυτό μου απάντησε : "Τρώνε τα πουλάκια και χορταίνουν οι πεθαμένοι !".

ΟΙ ΧΑΡΤΑΕΤΟΙ

...να μας πάρει μακριά

να μας πάει σ΄ άλλα μέρη

φύσα θάλασσα βαθιά

φύσα αγέρι, φύσα αγέρι...

Δ. ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ

Οι φετινοί χαρταετοί, που βλέπετε στις εικόνες, είναι από ημερολόγιο. Συγκεκριμένα, τις γιορτές των Χριστουγέννων αγόρασα από το PUBLIC του Συντάγματος, τελευταίο κομμάτι, μοιραίο για μένα, ένα ημερολόγιο γραφείου. Πρόκειται για το paper kite calendar της accord publicing, όπου σε κάθε τρεις μέρες προσφέρει για κατασκευή ένα διαφορετικό χαρταετό, σύνολικά πάνω από εκατό το χρόνο. Ιδανική χαρτοκολλητική για τη Χαρά, που της χάρισα το ημερολόγιο.

Στην Πάτρα, λόγω του Καρναβαλιού, πετούσαμε χαρταετούς όλο το Τριώδιο και όταν μετακόμισα στην Αθήνα ήμουν ιδιαίτερα έμπειρος σε σχέση με τους Αθηναίους. Κάθε Καθαρή Δευτέρα στις παρέες του χαρταετού, εγώ καθάριζα. Πρέπει να ομολογήσω, ότι αν ο χαρταετός είναι σωστά ζυγισμένος και φυσάει ικανοποιητικά, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Το δύσκολο είναι με δυνατό αέρα ή με πολύ αδύνατο.

Έχω πετάξει πολλά είδη χαρταετών, παραδοσιακούς και μοντέρνους με πουλιά και πεταλούδες. Κάποιες φορές, αφού ανέβαιναν ψηλότερα από τους άλλους γιατί είχα πολύ μακριά καλούμπα, έκοβα το σκοινί και τους άφηνα ελεύθερους να πετάξουν και να χαθούν μακριά. Μια φορά μου έπεσε στη θάλασσα, μπήκα μέσα με τα ρούχα, τον μάζεψα και τον ξανασήκωσα, γιατί ήταν πλαστικός.

Όμως κάθε τετοια μέρα, θυμάμαι το ανηψάκι ενός παλιού μου φίλου. Αφού ανέβασα ψηλά το χαρταετό του σε χρόνο ρεκόρ, μου είπε "Αυτό ήταν όλο ? Βαρέθηκα, πάμε να παίξουμε μπάλα!".

ΑνεμοBLOGιά

Ένα φάντασμα πλανιέται στον αέρα. Το φάντασμα του ανώνυμου ιστολόγου. Που δεν είναι ένας πλέον, αλλά πάρα πολλοί, λεγεώνα, όπως τα ακάθαρτα δαιμόνια.
Η φαγούρα που προκαλούν, σαν εξανθήματα επιδημίας, έχει γίνει αισθητή στο δέρμα του κάθε μεγαλόσχημου που εμφανιζόταν σκληρόπετσος και άνετος. Δεν θα επαναλάβω τις απόψεις μου για το φαινόμενο των ιστολογίων, το έχω γράψει ήδη εδώ και εδώ.
Φαίνεται όμως ότι αυτή η απλή κίνηση, να βγει ο απλός κόσμος από το καβούκι του και να εκφράζεται, να συζητάει, να δημιουργεί περίεργα πράγματα με εικόνες, λέξεις και μουσική, και ταυτόχρονα αυτή η δραστηριότητα να είναι άμεσα προσβάσιμη στους υπόλοιπους, κάποιους ενοχλεί. Με πρόσχημα την ανωνυμία, θέλουν να βάλουν φραγμούς. Απλά δε θα το καταφέρουν, γιατί τα ιστολόγια δεν ελέγχονται ούτε τεχνικά ούτε ουσιαστικά. Ο επερχόμενος νόμος δε θα εφαρμοστεί, όπως πολλοί άλλοι.
Η αμηχανία που νοιώθουν μερικοί για το φαινόμενο, μου θύμησε ένα περιστατικό από τα φοιτητικά μου χρόνια. Στο πρώτο έτος του πολυτεχνείου, τριάντα χρόνια πίσω, πετύχαμε στους πίνακες ανακοινώσεων να γράφει ο κάθε φοιτητής ελεύθερα ότι ήθελε. Μέχρι τότε, υπήρχαν αναρτημένες μόνον οι ανακοινώσεις των παρατάξεων. Απορούσαν οι οργανωμένοι "Έτσι θα φέρουμε την αλλαγή, με τις ανοησίες και τα ποιηματάκια του κάθε ανεύθυνου ?" Η συνέχεια είναι γνωστή...
Δεν πιστεύω ότι οι bloggers είναι κίνημα, αλλά σιγουρα δεν είναι ανεμογκάστρι....