Δεν υπήρχε φεγγάρι φυσικά. Δεν είχε κάν νυχτώσει. Οδηγούσα το αυτοκίνητο όπως κάθε μέρα στη γνωστή διαδρομή, Πάχη, Ελευσίνα, κέντρο της Αθήνας και το κεφάλι μου βάρυνε. Γεμάτο πολλές μικρές ανοησίες της καθημερινής τρέλας στη δουλειά. Είναι η ώρα που με πιάνει βαρεμάρα και αρχίζει η κατάθλιψη. Στο ραδιόφωνο μιλούσαν για πολιτική, όπως κάθε μέρα...
Ωσπου ξεχύθηκαν οι πρώτες νότες του τραγουδιού απ΄τα ηχεία. Γέμισε το αυτοκίνητο υγρά δάση, ποτάμια και κύματα. Κρυμμένοι κόσμοι ξεπρόβαλλαν απέναντι μου να με περιμένουν, λουσμένοι στο φως του φεγγαριού, που συνέχιζα να μην το βλέπω. Αρχισα να τραγουδάω τους στίχους που θυμόμουνα καλά κι αμέσως πέρασα μέσα από την απογευματινή ώρα. Εφτασα στο σπίτι ξεκούραστος και χαλαρωμένος. Το προσωπικό μου Halloween (δες εδώ) μπορεί να περιμένει...
2 σχόλια:
Με έκανες να νοιώσω συνοδηγός σου... :)
πρόσεχε το δρόμο για μένα...
Δημοσίευση σχολίου