ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Πρωτοείδα τον πίνακα μαθητής γυμνασίου από την πινακοθήκη της ΔΟΜΗΣ, της πρωτης έγχρωμης εγκυκλοπαίδειας και μαγεύτηκα. Ηταν η πρώτη μου επαφή με έργο του Νταλί και με συγκλόνισε βαθιά. Κάποια στιγμή μετά, τον ανακάλυψα σε μεγάλη αφίσα σ΄ένα βιβλιοπωλείο μέσα στη στοά Μπροντγουαίη, Αγίου Μελετίου και Πατησίων. Πανάκριβη για την εποχή και τα οικονομικά μου. Μάζεψα λεφτά και σε τρεις μήνες κατάφερα να την αγοράσω. Μέχρι τότε πέρναγα συχνά από το μαγαζί για να τη χαζεύω, αλλά και να προσέχω μήπως τύχει και την πάρει άλλος. Ευτυχώς πρόλαβα.

Κρέμασα την αφίσα με το έργο του Νταλί πάνω από το κρεβάτι μου. Σε όσους παραξενεύονταν από το θέμα και το θέαμα, τους εξηγούσα το θρησκευτικό εντέλει περιεχόμενο του πίνακα για την πάλη του αγίου Αντωνίου εναντίον των πειρασμών στην έρημο. Ετσι τους καθησύχαζα κάπως. Τη νύχτα όμως στον ύπνο μου πήδαγα τον τοίχο κι έμπαινα μέσα στον πίνακα. Δεν έβλεπα τον εαυτό μου αλλά τα πόδια μου μάκραιναν περίεργα, γινόμουν πανύψηλος με τεράστια μέλη, πότε άλογο και πότε ελέφαντας. Ολοι μαζί κάναμε εφόδους για να διώξουμε τον ασκητή από το κάδρο, να καταλάβουμε το χώρο για λογαριασμό μας βγάζοντας άγριες κραυγές. Ομως, όταν πλησιάζαμε πολύ κοντά κάτι μας έσπρωχνε απότομα πίσω. Και πάλι μπρος και πίσω ξανά και ξανά, ώρες ατέλειωτες. Του στέλναμε και τις γυναίκες που κουβαλούσαμε για να τον δελεάσουν, προκλητικές κι ολόγυμνες. Αλλά ποτέ δεν ξαναγύριζαν πίσω, αυτές τις χάναμε για πάντα...

Οταν ξυπνούσα κι εβλεπα τον πίνακα να στέκεται ακίνητος πάνω από το κεφάλι μου καταλάβαινα τι είχε συμβεί και γύριζα πλευρό ανακουφισμένος. Για να επιστρέψω στην ατελείωτη παρέλαση των πειρασμών στα εφηβικά μου όνειρα.