ΑΠΟΚΡΥΣΤΑΛΛΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΘΕΡΟΥΣ

Την απαραίτητη και δικαιολογημένη μελαγχολία μετά τις διακοπές, την έκοψε μαχαίρι η ευχή που μου έκαναν επιστρέφοντας στη δουλειά : " Καλό υπόλοιπο άδειας ". Να ΄ναι καλά ο άνθρωπος που σκέφτεται έτσι αισιόδοξα, δεν είχα ποτέ στο παρελθόν τέτοιο καλωσόρισμα.

Αφού πέρασαν οι πρώτες μέρες, ξαναθυμάμαι το ταξίδι ψύχραιμα. Σε τελική ανάλυση παραδέχομαι πως το σημαντικό δεν ήταν οι τόποι και τα μνημεία που είδα, αλλά οι άνθρωποι που πλημμύριζαν ανάμεσα τους. Απλοί τουρίστες σαν και μένα. Καθόμουν ώρες να τους παρατηρώ σε μια πλατεία πολυσύχναστη, έξω από μιαν εκκλησία ή γύρω από ένα συντριβάνι. Σώματα και πρόσωπα που πηγαινοέχονται χαλαρά, έχοντας ξεφύγει από το πρωτόκολο της καθημερινότητας. Εδιναν με την παρουσία τους κίνηση και ρυθμό στο σκηνικό παλιότερων αιώνων. Κανένας τόπος μόνος κι έρημος δεν είναι ζωντανός. 

Κάπου εκεί  μάθαμε και για τα γεγονότα στο Λονδίνο και τις άλλες αγγλικές πόλεις. Βλέπαμε λοιπόν στο BBC World, πως προσπαθούσε ο δημοσιογράφος να αποσπάσει καταδικαστική γνώμη από κάποιον μετανάστη μεγάλης ηλικίας που είχε ζήσει και το Brixton. Αυτός αντιστεκόταν μέχρι τέλους, υποστηρίζοντας ότι πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε και μετά να αποφασίσουμε αν θα καταδικάσουμε. Καλά τα έλεγε, διότι η κατανόηση της καταδίκης οδηγεί στην καταδίκη της κατανόησης. 

Πίσω στην ελληνική πραγματικότητα, δίπλα μου χάνονται ζωές, δουλειές, περιουσίες, κανείς δε μένει ανεπηρέαστος. Φαίνεται πως η καταστροφή θα συνοδεύεται από απαλή μουσική πιάνου για να γίνει πιο ευκολοχώνευτη. Προσοχή λοιπόν στον πιανίστα...