ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΑ ΙΣΟΔΥΝΑΜΑ

Πολλές φορές ζωντανεύει μέσα και δίπλα μας ο οργισμένος Βαλκάνιος και τότε ξεπηδάνε στην επιφάνεια τα αιώνια μοτίβα του Νίκου Νικολαϊδη "Ξύπνα ρε, αυτή η χώρα που ζούμε είναι το πιο ανώμαλο ρήμα του κόσμου. Εχει γεμίσει ο κόσμος κομπιναδόρους και Κρατικά δάνεια. Που τα βρίσκουνε ρε ? Για πες μου... Κομπίνα, λιγούρι, κι όλα τα άλλα είναι προπαγάνδες του κερατά "

Κι όταν τα πλήθη συγκεντρώνονται έξω από τη Βουλή αγανακτισμένα για να την πολιορκήσουν, με τις χιλιάδες δέσμες λέηζερ που πέφτουν στα παράθυρα σαν ηλεκτρονικά κοντάρια ή videogame, θυμάμαι ξαφνικά τον Ομηρο. Που για να περιγράψει πως φαίνονταν στους τρομοκρατημένους Τρώες η απόβαση του ελληνικού στρατού επιχειρεί μια σύγκριση : εκείνη η μάζα των ανθρώπων που τα  όπλα τους αντανακλούν το φως του ήλιου, είναι σαν τη φωτιά που απλώνεται σ΄ένα δάσος, είναι σα σμήνη από αμέτρητα πουλιά, χήνες ή γερανούς που όταν καθίσουν πλημμυρίζουν το λιβάδι, είναι...

Είναι ένα σύνολο ανθρώπων που η συνύπαρξη τους στην πλατεία είναι το μοναδικό κοινό στοιχείο τους. Δεν έχω τη βοήθεια των Μουσών όπως ο Όμηρος ή την ικανότητα του μεσαιωνικού Αρτσιμπόλντο για να μετατρέψω τα ανομοιογενή και άτακτα στοιχεία σε φόρμα ώστε να προχωρήσω σε θεωρητική ανάλυση. Στέκομαι μόνο σ΄ένα σημείο, το σύνθημα "Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ 73". Είναι απίστευτο πόσος κόσμος θεωρεί  ότι η χούντα έπεσε το ΄73΄ από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, ένας ακόμα βολικός μύθος. Ενώ η σκληρή πραγματικότητα που θέλουμε  να ξεχάσουμε είναι ότι η δικτατορία κατέρρευσε μετά την καταστροφή στην Κύπρο το ΄74, που η ίδια προκάλεσε.

 Αλλά και η αναδρομή στην ιστορία αποδεικνύει με γεγονότα, ότι η ελληνική κοινωνία εξελίσσεται και αλλάζει μόνο μετά από εθνικές καταστροφές. Μικρασία, εμφύλιος, χούντα, Κύπρος, για να παραμείνω στον εικοστό αιώνα. Παραμένει ανεξήγητο που σε κάθε κρίση, βρισκόμαστε απροετοίμαστοι, αμέριμνοι, αδύναμοι και διχασμένοι, μπροστα σε μια διαρκώς αυτοεκπληρούμενη προφητεία για το μέλλον. Εχουμε το θλιβερό προνόμιο να είμαστε πάντοτε τα πειραματόζωα όπου πάνω μας δοκιμάζονται οι διεθνείς συνταγές όταν δημιουργείται μια οικονομική κρίση ή ολοκληρώνεται ένας παγκόσμιος πόλεμος, θερμός ή ψυχρός. Απομονωμένοι στην εντατική, χωρίς αισθήσεις, με μηχανική υποστήριξη και συνεχείς πειραματισμούς στη δοσολογία των φαρμάκων, ίσα ίσα να μην πεθάνει ο ασθενής, με απαγορευμένη την επιλογή ευθανασίας.

Μήπως επειδή έχουν όλοι καταλάβει πλέον ότι είμαστε το πιο ανώμαλο ρήμα του κόσμου ?