Θα μπώ απ' την καπνοδόχο σου.
Κι αμα δεν έχεις τζάκι θα περάσω από την κλειδαρότρυπα, τι σόι άγιος θα είμαι αν δεν τα καταφέρω.
Θα σε βρώ να κοιμάσαι ήσυχα, δε θα μιλήσω, θα γλιστράω σιγά σιγά κάτω από την κουβέρτα σου, στη θαλπωρή που φέρνει το κορμί σου...
Στο μεταξύ όμως οι Μάγοι, είχανε φτάσει πρώτοι στη Βηθλεέμ, βρήκαν το θείο βρέφος και πρόσφεραν στους γονείς τους τα δώρα που είχαν φέρει. Σαν αντάλλαγμα ζήτησαν να πάρουν μαζί τους το μωρό, για να το σώσουν από τη σφαγή.Όσο για τους γονείς, φοβισμένοι και άβουλοι δεν έφεραν αντίρρηση, άλλωστε δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι διαφορετικό. Προτίμησαν να ζήσει το παιδί τους...
Το σχέδιο των Μάγων πραγματοποιήθηκε. Βρήκαν και πήραν μαζί τους το βρέφος που έδειχναν τα θεϊκά σημάδια τους και εξόντωσαν όλα τα υπόλοιπα, ώστε να μην τους κατηγορήσει κανείς στην πατρίδα τους ότι έκαναν λάθος. Κράτησαν το παιδί δώδεκα χρόνια, για να το μεγαλώσουν όπως ήξεραν και ήταν γραμμένο. Μετά το έστειλαν ξανά στον Ιωσήφ και τη Μαρία, για να κινηθεί στον κόσμο ...
Από το ευαγγέλιο του Ματθαίου αφαιρέθηκε η αυθεντική ιστορία επί Μεγάλου Κωνσταντίνου στην Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο. Αντίθετα αναφέρεται η φυγή στν Αίγυπτο, μια βολική εκδοχή μεταγενέστερη. Το γεγονός παρέμεινε ζωντανό στην προφορική παράδοση και το διασώζει ο Ελύτης στο απόσπασμα της εισαγωγής...
Αλλά τουλάχιστον η δική μας παρέα, έζησε μέσα από SOLARIS πιο έντονα από οτιδήποτε, τη μανία με τις κάρτες, τα trading cards με fantasy ζωγράφους. Από το 1994 έως και το 1998 μας είχε ομαδικά συνεπάρει η συλλογή και η ανταλλαγή αυτών των καρτών. Συλλογική μανία που το καταλαβαίνουν μόνον όσοι το έζησαν...
Μετά το 2000 ο χώρος απλώθηκε, άνοιξαν κι άλλα μαγαζιά, το κοινό πολλαπλασιάστηκε και όλοι μας κουβαλώντας μια εικοσαετία στην πλάτη έχουμε αλλάξει. Μια επέτειος αναπόφευκτα αναδεικνύει τις αλλαγές στο πέρασμα του χρόνου. Αυτό που μένει όμως τουλάχιστον από πλευράς μου είναι μια αίσθηση ευγνωμοσύνης στη Δέσποινα και τα άλλα παιδιά, γιατί περάσαμε μαζί τους μιαν ενδιαφέρουσα εικοσαετία...
Ο Andre Breton στο δεύτερο υπερρεαλιστικό μανιφέστο το γράφει ξεκάθαρα : " Η πιο απλή υπερρεαλιστική ενέργεια συνίσταται στο να βγεις στο δρόμο με το ρεβόλβερ στο χέρι και να πυροβολήσεις στην τύχη, όσο μπορείς, το πλήθος". Ο ξένος του Camus το πραγματοποίησε κιόλας, σκοτώνοντας ένα Άραβα στο Αλγέρι. Οι CURE το έκαναν τραγούδι στον πρώτο τους δίσκο. Στον Ντοστογιέφσκι ο φόνος δικαιώνεται από την απουσία του θεού. Ο Κιρίλωφ θα αυτοκτονήσει για να γίνει θεός ο ίδιος, ομολογώντας και το φόνο του Σάτωφ που έκαναν οι μηδενιστές. Ο Ιβάν Καραμάζωφ συνειδητοποιεί ότι αφού δεν υπάρχει θεός "όλα επιτρέπονται", και από αυτή την ιδέα θα γίνει ηθικός αυτουργός στο φόνο του πατέρα του.
Από κοντά και το δημοτικό τραγούδι που άλλοτε προτρέπει "αν δε στοιχειώσεις άνθρωπο, γεφύρι δε στεριώνει" και άλλοτε αξιολογεί "κάλιο είναι η μάνα του φονιά παρά του σκοτωμένου". Όσο για την Ιλιάδα, από που να ξεκινήσει κανείς...Πάτροκλος εφόνευσε Σαρπηδόνα, 'Εκτωρ εφόνευσε Πάτροκλο, Αχιλλέας εφόνευσεν Έκτορα, Πάρις εφόνευσεν Αχιλλέα, Φιλοκτήτης εφόνευσε Πάρι κλπ.
Φιλολογικές δολοφονίες.
Όμως στο μυαλό μου πάντα γύριζε ο τίτλος ενός βιβλίου της Agatha Christie που είχα διαβάσει μικρός "Ο φόνος δεν είναι παιχνίδι". Πρόκειται για μετάφραση στα ελληνικά του μυθιστορήματος "What mrs McGillicuddy saw" και φυσικά δε θυμάμαι καθόλου την πλοκή. Στην αγγλοσαξωνική νοοτροπία της συγγραφέως, ο δολοφόνος είναι ένοχος, πρέπει να αποκαλυφθεί στο τέλος και να τιμωρηθεί οπωσδήποτε. Τα κίνητρα του δεν έχουν σημασία μπρός στη ζωή που χάθηκε, όσο ασήμαντη και να ήταν. Αστυνομική παραφιλολογία ? Έλλειψη εμβάθυνσης στην ανθρώπινη υπόσταση ? Ο Σεφέρης νομίζω βάζει τα πράγματα στη θέση τους
δε χρειάζεται μακρύ καιρό
για να φουσκώσει της πίκρας το προζύμι,
δε χρειάζεται μακρύ καιρό
το κακό για να σηκώσει το κεφάλι,
κι ο άρρωστος νους που αδειάζει
δε χρειάζεται πολύ καιρό
για να γεμίσει με την τρέλα...
τρεις σφαίρες αρκούν...
Πρώτος ? Πιθανόν στη μεσαιωνική Ευρώπη, γιατί οι Κινέζοι την ήξεραν οπωσδήποτε, αλλά τη χρησιμοποιούσαν μόνο για ειρηνικούς σκοπούς, πυροτεχνήματα και ονειροφαντασίες. Ο καθηγητής μου στο Πολυτεχνείο υποστήριζε βέβαια ότι την ανακάλυψαν πρώτοι οι αρχαίοι Έλληνες, αφού τα υλικά υπήρχανε σε ορυκτα. Κατείχε τη μυστική συνταγή το Μαντείο των Δελφών και τη χρησιμοποίησε μόνο δύο φορές ως έσχατο όπλο άμυνας εναντίον των Περσών του Ξέρξη και των Γαλατών. Να μην ξεχάσω και το υγρό πυρ των Βυζαντινών, που κανείς δε γνωρίζει ακριβώς τη σύστασή του.
Στην φωτογραφία παραπάνω, είμαι όρθιος, τρίτος από δεξιά και έχω δίπλα μου την εικόνα της Αγίας Βαρβάρας. Πρωτη μου δουλειά στη βιομηχανία, μετά την επιτυχημένη εγκατάσταση και λειτουργία της μονάδας νιτρογλυκερίνης, πρώτη ύλη για παραγωγή του δυναμίτη. Τελευταίο σύστημα ασφαλείας η αγία. Στην ψυχολογία της δουλειάς αυτής είναι τελείως απαραίτητη. Πολλοί εργατες προσεύχονταν κάθε πρωί πριν ξεκινήσουν. Ακόμα κι εγώ, σταματούσα πολλές φορές για ανάψω κερί στο εκκλησάκι της, μετά τη στροφή της Ραφήνας προς τη Νέα Μάκρη. Και στη γιορτή της κάναμε ανατινάξεις στο πεδίο δοκιμών σ΄ανάμνηση του κεραυνού που έκαψε τον πατέρα της.
Πέρασαν είκοσι χρόνια από τη φωτογραφία και δέκα χρόνια που έχω αλλάξει δουλειά.
Στα μάτια του συνάδελφου που σκοτώθηκε από έκρηξη ένα χρόνο μετά, η απορία παραμένει...
Ήμουν ακόμα φοιτητής, όταν ο αδελφός του παππού μου, (δες εδώ), αγρότης από τη Λευκάδα, μου είχε πει με περηφάνια : "Πενήντα χρόνια στη ζωή μου, ο ήλιος δε με βρήκε στο κρεββάτι". Εννούσε βέβαια ότι ξυπνούσε πριν από το ξημέρωμα και ξεκινούσε για δουλειά στα χτήματα, προτού τον πιάσει η ζέστη. Τότε, μου είχε φανεί αδιανόητο...
Κι όμως πως τα΄φερε η ζωή, τα τελευταία είκοσι χρόνια ξύπνάω έξι το πρωί να πάω στη δουλειά, εκτός Σαββατοκύριακου και αργιών βεβαίως.
Βλέπω τους τελευταίους ξενύχτηδες που επιστρέφουν σπίτι μόλις ξεκινάω, όταν ξυπνούν αυτοί εγώ κοιμάμαι ...
Τα κορίτσια της νύχτας που σιγά σιγά κάνουν λογαριασμό...
Τους άστεγους που κοιμούνται στους δρόμους...
Μ΄αποζημιώνουν τα χρώματα της ανατολής, κάθε μέρα διαφορετικά πάνω από τη θάλασσα κι απροσδόκητα, και κάτι φεγγάρια το χάραμα, τεράστια και μοναδικά...
Από τέτοιες αφορμές πρέπει να βγήκε και η γνωστή παροιμία της υπαίθρου που αναφέρει ο Καζαντζάκης " Ο θεός να σε φυλάει από τα πισινά του μουλαριού και από τα μπροστινά του καλόγερου ". Τα μουλάρια σήμερα σπανίζουν από καλόγερους όμως δόξα τώ θεώ.
Εγώ την έβλεπα από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου, δεν είχα την τύχη του ποιητή. Τη θάλασσα γκρίζα κι ακίνητη μέσα στην ομίχλη. Το Λευκό Πύργο δεξιά μου τις αποθήκες και τους γερανούς του λιμανιού. Μπροστά στην παραλία κόσμο που περπατούσε και ποδηλάτες. Δύση κόκκινη πίσω απ΄τα σύννεφα...
Διαδρομές με αυτοκίνητο Τσιμισκή Μοναστηρίου Εγναντία Εθνική με τέρμα τη Νέα Μεσήμβρια...
Με τον ταξιτζή της επιστροφής να μου περιγράφει Νέα Ευκαρπία Παπαγεωργίου Ασβεστοχώρι ΣέιχΣου Κάστρα Πανόραμα και ξαφνικά με ρώτησε " Τι λες να κάνει ο ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό ? "
Μετά την απογείωση, έβλεπα τη Θεσσαλονίκη απ΄τον αέρα...
LA BIERE DU DEMON
Γαλλική με 12% οινόπνευμα...
Κάτω από τον ήλιο της σημερινής λιακάδας, ήμουν απορροφημένος διαβάζοντας το LOGICOMIX, ένα βιβλίο για την περιπέτεια της λογικής στις αρχές του 20ού αιώνα, σε μορφή graphic novel. (δες εδώ). " Λογική και τρέλα " το βασικό του θέμα, μπαίνει και ξαναμπαίνει συνεχώς, μεσα απ΄τις ιστορίες των ανθρώπων που προσπάθησαν να θεμελιώσουν τη λογική των μαθηματικών πέρα από τις αντιφάσεις τις ακροβασίες και τα παράδοξα. " Η τρέλα για τη λογική τείνει στο άπειρο " λέει ο συγγραφέας του Απόστολος Δοξιάδης. Για ποιον να πρωτοπείς ? Μήπως για τον Καντόρ που τρελάθηκε ? Τον Γκέντελ που πέθανε από πείνα εξαιτίας της παράνοιας ? Τον Ράσσελ ή τον Χίλμπερτ με τους ψυχωσικούς γιους ? Ή τον...
Δεν άντεξα περισσότερο...
Με την επιστροφή της χειμερινής ώρας μοιάζει να τελειώνει η "αναζήτηση του χαμένου χρόνου " τουλάχιστον για φέτος. Μια ώρα ύπνος παραπάνω τώρα τον Οκτώβριο, κάτι που μας είχαν στερήσει το Μάρτη. Νάτος λοιπόν ο ξανακερδισμένος χρόνος, για να θυμηθούμε ξανά τον Marcel Proust μετά τον T.S.Eliot της εισαγωγής.Χρόνος που τεντώνεται, μαζεύει, τον πλάθεις με τα χέρια σου, διαστέλλεται, πήζει και λιώνει στα γνωστά ρολόγια του Dali. Όλοι γνωρίζουμε πως είναι σχετικός χάρη στον Einstein, τόσο πολύ σχετικός που καταλήγει άσχετος και ξένος. Όταν ήμουν είκοσι χρονών είχα άφθονο χρόνο. Δεν ήξερα τι να τον κάνω. Τόσο πολύ, ώστε να συντάξω μιαν αγγελία πώλησης που ξεκινούσε κάπως έτσι : " Ποιος θέλει ν΄αγοράσει, μια μέρα απ΄τη ζωή μου ". Ταυτόχρονα δε μου΄δινε καθόλου σημασία η ωραία της παρέας κι ένοιωθα το χρόνο μου να διαλύεται σα φτηνή τσιχλόφουσκα που σπάει στα δόντια της.
Όμως ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές και απαλύνει τις στεναχώριες, οι πάντες το γνωρίζουν και τον φωνάζουν πανδαμάτορα, όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει. Μόνον ο Γιάννης Αγγελάκας διαφωνεί και λέει " Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός, σε καίει σε σκορπάει και σε παγώνει... " Ισως να είχε δίκιο τελικά μια καθηγήτρια Φυσικής που δίδασκε στο μάθημά της " Τι είναι χρόνος ? Αυτό που δείχνει το ρολόι !"
Ο Άγιος Γεράσιμος, πολιούχος και προστάτης της Κεφαλονιάς, προφανώς δεν ήταν Κεφαλονίτης. Γεννήθηκε στα Τρίκαλα της Κορινθίας από αρχοντική γενιά του βυζαντίου και αφού πέρασε από τα Ιεροσόλυμα και το Άγιον Όρος, κατέληξε στην Κεφαλονιά για ν΄αγιάσει. Πράγμα όχι τόσο εύκολο...Εμείς οι Κεφαλονίτες θεωρούμαστε από περίεργοι έως τρελοί, "κουρλοί" σύμφωνα με την τοπική διάλεκτο. Δεν είναι παράξενο λοιπόν που ο τοπικός Άγιος Γεράσιμος έχει τη φήμη πως θεραπεύει ψυχικά άρρωστους αλλά και δαιμονισμένους. Σε κάθε ψυχιατρείο ή κλινική η εκκλησία είναι αφιερωμένη στη χάρη του λόγω ειδικότητας. Δε θα ξεχάσω στα παιδικά μου χρόνια τους δαιμονισμένους, όπως τους έλεγαν τότε, δεμένους με αλυσίδες και ντυμένους στα μαύρα να περιμένουν να περάσει η λειτανία του σκηνώματος του Αγίου...
Παρ΄όλη την προσπάθεια όμως φαίνεται ότι ο Άγιος δεν έχει καταφέρει πολλά πράγματα, αφού η πιο συνηθισμένη βρισιά στην Κεφαλονιά αναφέρεται στ΄όνομά του. Θα διηγηθώ μια χαρακτηριστική ιστορία. " Ένας Κεφαλονίτης κάθε φορά που έχανε στα χαρτιά έλεγε τη γνωστή φράση Άει στο διάολο Άγιε Γεράσιμε . Επειδή έχανε συνέχεια, έβριζε αδιάκοπα τον Άγιο. Οι υπόλοιποι του λένε ότι αν ξαναβρίσει, δε θα ξαναπαίξει μαζί τους. Την επομένη πάλι έχανε ο Κεφαλονίτης, δεν έβριζε όμως, αλλά μετά από κάθε μια χαμένη παρτίδα έφτυνε στο καπέλο του. Όταν κοίταξαν από περιέργεια το καπέλο οι άλλοι χαρτοπαίκτες, ανακάλυψαν μια εικόνα του Αγίου γεμάτη ροχάλες..." Για να επιβεβαιωθεί το παλιό τραγουδάκι των επτανήσων που μου έλεγε η γιαγιά μου :
Κεφαλονίτης βλασφημος
Ζακυνθινός ρουφιάνος
Κερκυραίος κερατάς κλπ
Η αγαπητική σχέση των ντόπιων με τον Άγιο δεν περιορίζεται στα λόγια. Είναι γνωστό ότι μετά από τους σεισμούς της Κεφαλονιάς, για να τον τιμωρήσουν που δεν προστάτεψε το νησί από την καταστροφή, άφησαν το σκήνωμα 40 μέρες στα κεραμίδια κάτω από τον ήλιο και έχει γινει κατάμαυρο σαν αφροαμερικάνος. Τη χαριστική βολή έδωσε ο πρώην Κεφαλληνίας Προκόπιος, που κατηγορήθηκε ότι τεμάχισε το σκήνωμα για να δώσει κάποια δάχτυλα του ποδιού αλλά και την παντόφλα του Αγίου στους πιστούς της Αυστραλίας για τοπικό προσκύνημα.
Ο πατέρας μου, βέρος Κεφαλονίτης, σκοτώθηκε σε εργατικό ατύχημα σαν σήμερα, τη μέρα της γιορτής του Αγίου μας. Αν είχε γλυτώσει, έστω και με αναπηρία, θα μιλούσαν όλοι για το νέο θαύμα του Αγίου, θα κάναμε τάματα κι αφιερώματα στη χάρη του. Τώρα όμως στο μνημόσυνο του πατέρα μου, μαζί με το πρόσφορο τα κόλλυβα και το τρισάγιο, ρίχνουμε παραδοσιακά κι ένα δικαιολογημένο γαμοσταυρίδι οικογενειακό στον Άγιο...
Ο Σεφέρης μάλλον εννοούσε το ζεστό νερό για ξύρισμα, δες και τη σχετική ανάρτηση στου πετεφρή, όμως εγώ θέλω να υμνήσω τη μπανιέρα...Τις περισσότερες φορές κάνω ένα ντους στα γρήγορα και βγαίνω έξω. Όταν όμως τα καταφέρω, όχι τόσο συχνά, αλλά συμβαίνει ακόμα, χάνομαι μέσα της. Γεμάτη με ζεστό νερό κι αφρόλουτρο με αρώματα φυτών και λουλουδιών. Κλείνω τα μάτια κι αφήνομαι στην αίσθηση του σώματος που ανακαλεί αναμνήσεις από πολύ παλιά. Ο χρόνος μοιάζει να σταμάτησε κι ακούω μόνο τις φυσαλλίδες δίπλα από τ΄αυτιά μου που σπάζουν συνεχώς χωρίς ρυθμό. Γαλήνη...
Για να μ΄επαναφέρει στην πραγματικότητα η πτώση της θερμοκρασίας του νερού κι η μείωση της στάθμης του, από μικρές διαρροές στην τάπα.
Υμνος για τη μπανιέρα ? Οπωσδήποτε.
Είναι ο μόνος κόλπος που με χωράει ολόκληρο...
Σε βάζουν σ΄ένα τεράστιο συγκρότημα που στην αρχή θυμίζει χωριό της περιοχής, αλλά είναι τόσο επιτειδευμένο που ξεφεύγει απ΄το μέτρο κι όλα μοιάζουν τεχνητά και ψεύτικα.
Στην παραπάνω φωτογραφία, βλέπετε εμένα, το ΑΕΡΟΣΤΑΤΟ, στη θέση που ετοίμασαν ειδικά για να παρκάρω, όταν έφτασα στη Βαλένθια, και μάλιστα σε κτίριο του Calatrava, στο MUSEO DE LAS CIENCIAS PRINCIPE FELIPE, ναι μωρέ, αυτού του ξενέρωτου πρίγκιπα, γιου της Σοφίας και του Χουάν Κάρλος.Θα μείνω λίγο στον Calatrava, που γεννήθηκε στη Βαλένθια αλλά τα αρχιτεκτονικά του έργα τα βλέπουμε κι εμείς στην Αθήνα. Φαντάζομαι πολλές φορές ότι στο απώτατο μέλλον, όταν θα ψάχνουν κάτω από το χώμα οι μακρινοί μας απόγονοι και τύχει να βρουν κάποιο απομεινάρι από τα κτίρια του, μπορεί και να σκεφτούν αρχικά ότι πρόκειται για το σκελετό κάποιου προϊστορικού γι΄αυτούς ζώου, με τα κόκκαλά του λευκά και γυαλισμένα από τα χρόνια.
κοκκαλατράβα, που θα έλεγε και η ou ming
Η πόλη ζει στον απόηχο της FORMULA 1 και του AMERICA CUP. Αλλά και των Fallas, τοπικής γιορτής με άρματα καρναβαλιού και άφθονες φωτιές κάθε Μάρτιο. Άλλαξαν τον ρου του ποταμού TURIOS που περνούσε μέσα από το κέντρο και τώρα στην κοίτη του εκτείνεται ένα τεράστιο πάρκο. Μοναδικό στο είδος του, αφού περνάς επάνω του, από τις γέφυρες της όχθης.
Μόλις μπήκε στην αρένα, βρήκε επιτέλους χώρο να τρέξει και νόμισε πως ελευθερώθηκε.
OLE OLE OLE OLE OLE OLE OLE OLE OLE OLE
Ξεκινώντας τη νέα ανάρτηση, παρατήρησα τυχαία ότι ήταν η εκατοστή. Έφτασα κι όλας τις εκατό, σκέφτηκα με κάποια δόση νοσταλγίας για το χρόνο που πέρασε. Να μια επέτειος απρόβλεπτη, που μ΄έκανε ν΄αλλάξω αυτά που ετοιμαζόμουν ν΄ανεβάσω.
... όταν είδα την ουρά δεν πίστευα στα μάτια μου. Ξεκινούσε από μπροστά μου και συνεχιζόταν ατελείωτη μέχρι το βάθος του δρόμου. Πήρα τη θέση μου στο τέλος της και βάδιζα σιγά σιγά. Έρχονταν κι άλλοι συνεχώς, μαζεύονταν πολλοί κι έχασα την αρχή της. Για να περάσει η ώρα, άρχισα να κοιτάω τον κόσμο. Άνθρωποι κάθε λογής απ΄ολα τα μέρη του πλανήτη, άσπροι, κίτρινοι και μαύροι, μικρά παιδιά, νέοι και γέροι, μιλούσαν μεταξύ τους απίθανες γλώσσες. Η ουρά κάποια στιγμή από μόνη της δίπλωσε σα φουρκέτα, έτσι δεν κάνουνε για να κερδίσουν χώρο ? Είχα λοιπόν στο πλάι μου δυό κομμάτια της, δεξιά μου οι προηγούμενοι κι αριστερά οι επόμενοι, βαδίζοντας αντίθετα από μας που προχωρούσαμε μπροστά. Άρχισα μέσα στο σωρό να ξεχωρίζω πρόσωπα. Φίλους και συγγενείς που γνώρισα κι είχαν από καιρό πεθάνει, ανάμεσα σ΄αυτούς που βάδιζαν πριν από μένα. Και στην ουρά που ακολουθούσε πίσω μου, αγαπημένα πρόσωπα που τα΄ξερα από μικρά παιδιά, πολύ πιο γερασμένα απ΄όσο τους θυμόμουνα, να βρίσκονται μέσα στο πλήθος...
Με την ευκαιρία της παρατήρησης ερεύνησα το θέμα περισσότερο. Είναι γνωστό σε πολλούς ότι διάφορες πρωτόγονες φυλές συνδιάζουν τη γαμήλια τελετή με μία γενικώτερη ερωτική ιεροτελεστία. Σε κάποιες απ΄αυτές τις γιορτές, η νύφη έχει σεξουαλικές σχέσεις με όλους τους άντρες της φυλής, για να αποδειχθεί άξια του γάμου και του συζύγου της. Ούτως ή άλλως εκεί, η μονογαμία είναι άγνωστη.
Κατι που δεν είναι ευρύτερα γνωστό συνηθίζεται σε ορισμένες φυλές της Πολυνησίας. Οι γάμοι γίνονται σε πολύ νεαρή ηλικία και οι δύο νεόνυμφοι πρακτικά και ουσιαστικά είναι παρθένοι. Για να λυθεί το πρόβλημα με τον ηπιότερο τρόπο εφαρμόζουν το εξής έθιμο. Η μητέρα της νύφης και ο πατέρας του γαμπρού συμμετέχουν θεσμικά στην πρώτη νύχτα του γάμου του ζευγαριού. Είναι έτοιμοι να προσφέρουν την εμπειρία τους, αλλά και ψυχολογική ή πρακτική βοήθεια αν χρειαστεί, που συνήθως χρειάζεται. Στο μυαλό μας δημιουργούνται οι πλήρεις συνδιασμοί, η νύφη με το γαμπρό, η μάνα της νύφης με το γαμπρό, ο πατέρας του γαμπρού με τη νύφη, η μάνα της νύφης με τον πατέρα του γαμπρού. Έτσι η μύηση στον έγγαμο βίο και την ερωτική δραστηριότητα γίνεται ομαλά, με τις ευλογίες της οικογένειας. Η μάνα του γαμπρού και ο πατέρας της νύφης παραδοσιακά δε συμμετέχουν στην πρώτη νύχτα του γάμου, αλλά δε νομίζω ότι μένουν άπρακτοι μεταξύ τους.
Ξαναθυμίζω ότι η πολυγαμία είναι καθεστώς σ΄αυτές τις φυλές και δεν υπάρχουν κώδικες ηθικής σαν τους δικούς μας.
Στις δυτικές απεικονίσεις του Ιωάννη, όπως αυτή παρακάτω από την Παναγία των Παρισίων, φαίνεται το σώμα ακέφαλο, να κρατάει στο χέρι το κεφάλι του. Αποθέωση της ορθολογικής σκέψης. Αντίθετα, στην Ορθόδοξη ανατολή, πιστή στην Οντολογία του Προσώπου, ζωγραφίζουν ακέραιο τον Ιωάννη, να κρατάει στο χέρι του το πιάτο με το κομμένο κεφάλι του. Αυτό οδήγησε κάποιους να πιστέψουν ότι ο Ιωάννης είχε δύο κεφάλια και ότι απ΄αυτόν προέρχεται το σύμβολο του δικέφαλου αετού στο έμβλημα και τη σημαία όλων των Ορθοδόξων, βυζαντινών, Ρώσων, Σέρβων αλλά και των Αλβανών.
Πριν από χρόνια σε παλαιοπωλείο της Ιερουσαλήμ μου έδειξαν ένα παμπάλαιο κρανίο ανθρώπου, που το είχαν καταχωνιασμένο σ΄ένα σεντούκι. " Πάρτο " μου είπε ο έμπορος "είναι του Ιωάννη του Βαπτιστή ". Όσο παζάρι και να΄κανα, η τιμή που μου ζητούσε ήταν υπέρογκη και σηκώθηκα να φύγω. "Γι αυτό δεν το΄χουμε πουλήσει τόσα χρόνια ", μου είπε "δεν μπορούμε να το δώσουμε φτηνά. Θα βρεθεί ο εκλεκτός για να το πάρει κάποια μέρα. Είναι θέλημα Θεού. Έχω όμως κάτι για σένα." Μου δείχνει ένα κρανίο εξ ίσου παλιό, αλλά πολύ μικρότερο και σε φτηνή τιμή. "Του Ιωάννη είναι " μου είπε " όταν ήταν μικρό παιδί !"
Έπρεπε να ξυπνήσει οπωσδήποτε.
