LYDIA LUNCH

Ακόμα και τώρα που γράφω την ανάρτηση, ακούω και βλέπω παράλληλα στο youtube, video από την παράσταση της Lydia Lunch, Putan Club, που θα παρουσιαστεί στο κοινό, αύριο Παρασκευή στο PassPort. Κραυγές, θόρυβος, εικαστικά και άλλα δρώμενα, τραγούδι και ομιλία, η μπάντα μαζί με το κοινό. Μυσταγωγία κι αμηχανία...

Τρεις μέρες περιπλανιέμαι στο διαδίκτυο, να καταλάβω τι τρέχει και να αποφασίσω αν τελικά θα πάω. Μόνος μου φυσικά και στα κρυφά.

Την είχα ακουστά από την εποχή του punk και του new-wave, αρχές της δεκαετίας του ογδόντα. Τότε φυσικά προτιμούσαμε τη Debbie Harry και τη Siouxsie Sioux, όμως η Lydia παραμένει αμετανόητη κι απαράλλαχτη μέχρι σήμερα. Πάτησε βέβαια τα πενήντα κι έχει μερικά κιλά παραπάνω, όπως όλοι μας. Στη ζωή της πρέπει να τα έχει κάνει όλα, sex drugs and rock 'n roll, oral fixation, big sexy noise, και συνεχίζει ακόμα.

Μία περσόνα  της αυτοβιογραφείται στο graphic novel "TOXIC GUMBO". Παραισθησιογόνα, βία, σεξουαλικότητα και μαγική τέχνη voodoo, συνδυασμένη με τοξική φυσιολογία. Αυτό το διάβασα στη ώρα του.

Βλέπω και τη φωτογραφία από τα νιάτα της, μοιάζει πολύ με ένα άλλο μεγάλο κόλλημα μου. Τη Death από το Sandman του Neil Gaiman. Λες από αυτήν να την εμπνεύστηκε... Όμως όλα τα κορίτσια τότε, έμοιαζαν ίδια, gothic look...

Έπαιξε και στον κινηματογράφο. Ήθελε να τα δοκιμάσει όλα. Χωρίς αναστολές. Για τη χαρά της εμπειρίας και το γκρέμισμα της συμβατικότητας. 

Αυτό θα προσπαθήσει και με τους Putan Club, μιαν ανατρεπτική ομάδα Γάλλων καλλιτεχνών ακτιβιστών. Bakuninian action of agit-prop το λένε οι ίδιοι. Ισως τους αξίζει μια ευκαιρία...

BANGA

Υπάρχουν ακόμα κάποιοι που αγοράζουν μουσικά CD ? Με ρωτούσε τις προάλλες η κόρη μου, που έχει βολευτεί με το παράνομο downloading. 

Περιμένοντας στις τεράστιες ουρές του Public, της έδειξα έναν άνδρα στην ηλικία μου που περίμενε να πληρώσει στη σειρά του καμιά δεκαριά. Ένα μου κίνησε την περιέργεια. 'Έβγαλε καινούργιο δίσκο η Patti Smith, τον ρώτησα. Βέβαια, μου απάντησε και μου έδειξε τη special edition του BANGA σε μορφή βιβλίου. Περιττό να σας πω ότι το ζήτησα αμέσως από τον Άγιο Βασίλη, αλλά μου το χάρισε σήμερα η κόρη μου.

Πρόκειται για φιλολογικό art rock 'n roll, βγαλμένο απ΄τα παλιά. Πως έχει καταφέρει να χωρέσει, εκτός από τους συνήθεις ύποπτους , συγγενείς, γνωστούς και φίλους ένα σωρό κόσμο, μόνον αυτή μπορούσε να το πετύχει.

Ακολουθεί κατάλογος :

• Jean Luc Goggard
• Μιχαήλ Μπουλγκάκωφ
• Νικολάι Γκόγκολ
• Αντρέι Ταρκόφσκι
• Amerigo Vespucci, αυτός που πήρε η Αμερική το όνομα της
• Maria Schneider, η πρωταγωνίστρια στο Τελευταίο Ταγκό στο Παρίσι
• Robert Mapplethorpe
• Johnny Depp, ναι ο γνωστός, παίζει drums και ηλεκτρική κιθάρα
• Amy Winehouse
• Άγιος Φραγκίσκος της Ασσίζης
• Pierro de la Francesca
• Neil Young

Και να φανταστεί κανείς ότι όλα ξεκίνησαν από μια κρουαζιέρα στη Μεσόγειο. Πέρασε και από τη Ρόδο φυσικά. Και με πιο καράβι ? Το COSTA CONCORDIA, αυτό που βούλιαξε πριν την κυκλοφορία του δίσκου.

Banga είναι το όνομα του σκύλου του Πόντιου Πιλάτου. Το πιστό ζώο ήταν η μόνη παρηγοριά του   Ρωμαίου αξιωματούχου στις ημικρανίες που τον βασάνιζαν. Από το βιβλίο " Ο μαιτρ και η Μαργαρίτα" του Μπουλγκάκωφ. 

Παίζεται δραματοποιημένο  στο θέατρο STUDIO ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗ

Μαυρομιχάλη 134, Εξάρχεια , 0030 2106453330,

Δευτέρα και Τρίτη: 21.00

Είσοδος 10 - 16 ευρώ

ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΙΑ ΤΟΥ ΚΗΤΟΥΣ

Χάθηκα, είναι αλήθεια.

Δεν έπεσα στο πηγάδι, όπως παλιότερα. (δες εδώ). Τότε ήταν που ούρλιαζα  με όλη τη δύναμη των πνευμόνων μου και κανείς δε μ΄άκουγε, ώσπου έπαψα να ελπίζω πως θα με βρει κανείς. Οι σαρανταποδαρούσες και οι αράχνες σέρνονταν πάνω μου. Τα κόκαλα όσων πέθαναν πριν από μένα βρίσκονταν γύρω μου σκορπισμένα. Ήτανε όλα  υγρά και σκοτεινά, μονάχα πάνω μου υπήρχε ένας ελάχιστος φωτεινός κύκλος  σα χειμωνιάτικο φεγγάρι.

Όχι αυτή τη φορά.

Τώρα με κατάπιε η μεγαλύτερη  Άσπρη Φάλαινα του κόσμου, ο Moby Dick. Κάτι είχα διαισθανθεί παλαιότερα. (δες εδώ). Η καρδιά της είχε το μέγεθος σπιτιού και η κοιλότητα του στήθους της έμοιαζε με καθεδρικό ναό. Είχα όμως καλή παρέα στην κοιλιά της. Ο προφήτης Ιωνάς, ο Σεβάχ ο Θαλασσινός, ο Βαρώνος Μυνχάουζεν, ακόμα και ο Πινόκιο αυτοπροσώπως. Χίλιες φορές προτιμότερο από ένα πλήρωμα που απαρτιζόταν κυρίως από μιγάδες αρνησίθρησκους, κατακάθια και κανίβαλους.
Περνάγαμε καλά εκεί μέσα, μέχρι που ρεύτηκε ξαφνικά και μας ξέρασε όλους έξω σήμερα το πρωί, παραμονή Χριστουγέννων...

ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ

Ανάμεσα στα πράγματα που ξεκαθάριζα για πέταμα, βρήκα κι αυτό το παλιό γράμμα του πατέρα μου. Το έβλεπα για πρώτη φορά. Την εποχή των e-mail των SMS και του Skype, μια επιστολή από το 1955 αξίζει την προσοχή μας.

Σημειολογικά στην αρχή, διαπιστώνω πόσο φρόντιζε ο πατέρας μου την αλληλογραφία του. Είχε τυπώσει επιστολόχαρτα στο όνομα του, όπως φαίνεται καθαρά στην αρχή της σελίδας. Αν και το χαρτί δεν έχει γραμμές, η ευθυγραμμισμένη γραφή προϋποθέτει βοήθεια από κάτω. Δε σχολιάζω την καλλιγραφία και την απουσία οποιασδήποτε μουτζούρας.

Στο περιεχόμενο τώρα, ο γιος που δουλεύει στην πόλη γράφει στον πατέρα του στο χωριό. Φαίνεται πως δεν υπάρχει δουλειά, γιατί κάθονται όλη την ημέρα στην αυλή του εργοστασίου και τον τρώει η ζέστη. Ο διευθυντής είναι για τους  τύπους και πολύ φοβιτσιάρης, χωρίς να έχει δικαιώματα ο φουκαράς. Υπάρχει και εμβόλιμο σημείωμα στην αδερφή του. Της αγόρασε ρολόι με 555.000 δραχμές της εποχής εκείνης και το στέλνει. Ταυτόχρονα την προειδοποιεί να προσέχει για να μην του βγάλει τα μάτια. Της πήρε μισοφόρι και ζώνη και απολογείται γιατί δεν πρόλαβε (?) να της αγοράσει και μπλούζα ο καψερός. Επιφυλάσσεται να της πάρει φούστα μπλούζα όταν συναντηθούν...

Ήταν Παρασκευή, 8 Ιουλίου 1954, Προκοπίου μεγαλομάρτυρος , και αυτήν ακριβώς την ημέρα στη Γουατεμάλα,  ο στρατηγός Castillo Armas με πραξικόπημα που υποστήριξαν οι Ηνωμένες Πολιτείες, διώχνει από την εξουσία τον κομμουνιστή πρόεδρο  Jacobo Arbenz Guzman...

Αξίζει νομίζω να μεγαλώσετε την εικόνα με το γράμμα και να το διαβάσετε ολόκληρο...

ΤΟ ΠΕΤΑΞΑ...

Το πέταξα...
Επιτέλους...
Το παλιό μου πικ-απ.
Δε δούλευε κιόλας, χρόνια τώρα.
Και τώρα νοιώθω αλαφρωμένος.
Δεν πέταξα ακόμα τους δίσκους. Σκέφτομαι να τους κρατήσω. Μόνο και μόνο για τα εξώφυλλα τους. Σκέφτομαι σοβαρά να διακοσμήσω κάποιον τοίχο, να θυμίζει sixties, seventies & eighties.

Πέταξα κι άλλα πράγματα...
Πέταξα περιοδικά,  "Αγώνας για την κομμουνιστική ανανέωση", "Λατινική Αμερική ", "Αντιθέσεις".
Δεν πέταξα το "Αυγό" του Μανώλη Ρασούλη, το  CONVOY και την  ΤΡΥΠΑ. Τα θυμάται κανείς άραγε ?
Πέταξα παλιά Αστερίξ και Ισνογκούντ.
Δεν πέταξα τον Κοκομπίλ...
Πέταξα, πέταξα, πέταξα κι άλλα...
Πετάω ακόμα και μ΄αρέσει πολύ...

RED HOT CHILLI PEPPERS ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Εκτός από τον τίμιο ιδρώτα της εργασίας

υπάρχει και ο βρώμικος ιδρώτας της συναυλίας...

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ

Γυρίσαμε· πάντα κινάμε για να γυρίσουμε
στη μοναξιά, μια φούχτα χώμα, στις άδειες παλάμες.
ΕΝΑΣ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ

Ξέρετε πότε καταλαβαίνω πως βρίσκομαι πραγματικά σε διακοπές ? Οταν δε θυμάμαι πλέον τι μέρα είναι. Δευτέρα, Τρίτη, Παρασκευή και Κυριακή, όλες ίδιες, δε χρειάζονται ονόματα. Αλλάζει ο ρυθμός του χρόνου, αλλάζει το ωράριο της καθημερινότητας, αδειάζει το μυαλό. Μπορώ να παρατηρώ το χέρι μου ν΄ανεβοκατεβαίνει, τα πόδια μου να φεύγουνε και την αναπνοή μου πως πηγαινοέρχεται, μέσα έξω. Χαλάρωση, συγκέντρωση, σχεδόν γαλήνη.

  



Ξέφυγα τελείως από την τυρανία του κλιματισμού, την ξεραΐλα στη γλώσσα και τα παγώματα στον αυχένα. Τώρα με το μελτέμι που φυσάει δροσίζομαι, σχεδόν δεν ιδρώνω και κοιμάμαι το μεσημέρι στο μπαλκονάκι που δεν το πιάνει ο ήλιος. Διαβάζοντας βιβλία που με μεταφέρουν αλλού, στο κακόφημο Μπρονξ της δεκαετίας του 70, την περίφημη τετραλογία για tον Isaac Sidel του Jerome Charyn, με είκοσι χρόνια καθυστέρηση για νάμαι ειλικρινής. Η άγρια Μαιρυλιν, ο Γαλανομάτης, ο Ιρλανδός Πάτρικ Σίλβερ αλλά και ολόκληρη η οικογένεια Γκούζμαν που βλέπετε στην εικονογράφηση, σε μιαν υπερρεαλιστική Νέα Υόρκη της βίας των δρόμων, τελείως αντίθετη από την περιοχή των Μύλων στην Αστυπάλαια, τον τόπο με τα μυστικά φιλιά.

Ολα τα παραπάνω μέχρι την αναπόφευκτη ώρα της επιστροφής. Οταν ξαφνικά  συνειδητοποιώ πως τέλειωσαν και φέτος οι διακοπές. Και το νησί ξαναγίνεται προβληματικό στην άγονη γραμμή, με τον αέρα που σαρώνει τα πάντα τις υπόλοιπες εποχές και μαστιγώνει τις παραλίες, τους ελάχιστους κατοίκους που κλείνονται στα σπίτια τους βλέποντας τηλεόραση. Η Αστυπάλαια του Δεκαπενταύγουστου,  μια ψεύτικη αναπαράσταση για τους τουρίστες, μια αυταπάτη των είκοσι ημερών, που όμως θα θέλαμε να διαρκεί για πάντα...