ΜΙΑ ΞΑΝΘΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Πάντοτε πίστευα ότι η μοναδική ελληνική μπύρα που άξιζε τον κόπο ήταν η Kaiser. Με γεύση γεμάτη δύναμη και σπιρτάδα και τη χαρακτηριστική πικράδα μιας πραγματικής pilsner. Ηταν όμως και παραμένει μια δύσκολη μπύρα. Δεν ταίριαζε στον καθένα. Ειδικά στις γυναίκες δε θα την πρότεινα ποτέ ως πρώτη επιλογή.

Ομως πλέον υπάρχει και η Kaiser Blonde. Απαλή και και βελούδινη με ήπια γεύση. Χωρίς να χάνει σε αρώματα. Πρέπει να είναι ελληνική εφεύρεση γιατί δεν βρήκα πουθενά αλλού την ετικέτα.

Ειναι ξανθιά και ελληνίδα, αλλά δεν είναι ούτε εύκολη ούτε απλοϊκη. Οτι πρέπει για να την πίνεις μαζί με την αγαπημένη σου το καλοκαίρι...

LINDA LOVELACE

Η Linda Susan Boreman ήταν ένα συνηθισμένο κορίτσι της διπλανής πόρτας. Ηθελε μάλιστα ν΄ανοίξει κατάστημα με ρούχα. Ητανε τυχερή που γλύτωσε από  ατύχημα με αυτοκίνητο. Λίγο μετά γνώρισε τον Chuck Traynor, που ήταν ο πρώτος της μεγάλος έρωτας. Τον ακολουθούσε υπάκουα σαν υπνωτισμένη. Γύριζε μικρές ταινίες, όπου την έβαζε να κάνει ακατανόμαστα, χωρις να του φέρνει αντίρρηση. Αυτός τη γνώρισε στο Gerard Damiano, πρώην κομμωτή και επίδοξο σκηνοθέτη. Οταν του έδειξε τι μπορούσε να κάνει  στο λαρύγγι της, βαθιά διείσδυση γλιστρώντας χωρίς να πνίγεται, αυτός κατάλαβε πως ήταν τόσο μοναδικό που θα μπορούσε να στήσει μια ολόκληρη ταινία πάνω της. Ετσι δημιουργήθηκε το Deep Throat, η ταινία που έγραψε ιστορία και τη γνωρίσαμε ως Linda Lovelace. (δείτε την εδώ). Πληρώθηκε για το ρόλο της 1250 δολάρια, σε μια παραγωγή που κόστισε εικοσιπέντε χιλιάδες και εφερε στα ταμεια της μαφία εξακόσια εκατομμύρια. Σε κάποιες σκηνές φαίνονταν οι μελανιές στα πόδια της από το ξύλο που της έδινε ο Chuck, όμως αυτή έδειχνε ευτυχισμένη απ΄την επιτυχία της. Δεν κράτησε πολύ.

Ξέφυγε απ΄την επιρροή του , παντρεύτηκε, έκανε δυό παιδιά κι έγινε σταυροφόρος εναντίον της πορνογραφίας σε συμμαχία με τις φεμινίστριες. Εχασε δύο δουλειές εξ αιτίας του ονόματός της. Αφραγκη κι άνεργη, ξαναγύρισε στον κόσμο που μισούσε, κάνοντας φωτογράφιση για αντρικό περιοδικό. Ελεγε πως της άρεσε να φαίνεται όμορφη και σέξυ στα πενήντα της.

Τη δεύτερη φορά δε στάθηκε τυχερή. Δεύτερη ευκαιρία δεν της έδωσε η τύχη ούτε στο νέο της ατύχημα με αυτοκίνητο. Τραυματίστηκε θανάσιμα και μετά από είκοσι μέρες τα παιδιά της αποφάσισαν να σταματήσουν τη μηχανική υποστήριξη της καρδιάς της. Πέραν κιόλας δέκα χρόνια από τις 22 Απριλίου 2002 που το ταλαιπωρημένο σώμα της αναπαύτηκε για να βρει τη γαλήνη.

ΝΗΣΤΕΙΑ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

Η Μεγάλη Παρασκευή, όπως και να το κάνουμε, είναι ξεχωριστή μέρα. Μονάχα σήμερα οι τζογαδόροι σταματάνε τα χαρτιά και δε λειτουργούν οι κινηματογράφοι. Επίσης δε μπαίνει κατσαρόλα στην κουζίνα και δε στρώνεται τραπέζι. Τουλάχιστον αυτά συνέβαιναν στα παιδικά μου χρόνια κι έτσι μεγάλωσα.

Τι τρώμε όμως σήμερα ? Στα μοναστήρια λένε πως τρώνε μόνο λίγο ψωμί με ξύδι , ίσα ίσα για να μείνουν όρθιοι στις ατελείωτες ακολουθίες. Μια λύση είναι να τα αγνοήσεις όλα και να φας κανονικά όπως τις άλλες μέρες. Το έχω κάνει κι αυτό. Τότε που ήθελα να συγκρουστώ με τις παλαιότερες γενιές και να ξεφύγω από την παράδοση. Ψητές μπριζόλες προκλητικά. Ανευ οίνου και ελαίου, στα κάρβουνα. Ηρωικές εποχές.

Τώρα πια ξεκινάω ένα προσωπικό τρόπο νηστείας αυτή την ημέρα. Αρχίζω το πρωί με ένα σκέτο καφέ. Και μετά ... Αμύγδαλα καβουρδισμένα, καρύδια, πεκάν, φιστίκια, κάσιους, φουντούκια, πασατέμπος, στραγάλια και βραζιλιάνικα φυστίκια , αυτά τα τεράστια. Δεν τρώγονται σκέτα, χρειάζεται ποτό. Κονιάκ κατά προτίμηση αλλά και τσίπουρο. Οι μπύρες έρχονται αργότερα για αντιμετωπίσουν τη δίψα.

Η μέρα τελειώνει με πίτσα έχτρα λαρτζ με αφράτη ζύμη, χωρίς τυρί και απλή σάλτσα ντομάτας. Περιέχει : φρέσκα μανιτάρια, πράσινη πιπεριά, καλαμπόκι, μαύρες ελιές, κρεμμύδι, ανανά, φρέσκια ντομάτα. Κόκκινη καυτερή πιπεριά απαραίτητη, λόγω της ημέρας.

Επιδόρπιο γλυκό του κουταλιού, σπιτικό απαραίτητα.

Σκάσαμε πάλι...



ΠΑΛΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ...

Μὲ τοὺς καινούργιους ροδαμούς

οἱ γέροντες ἀστόχησαν

κι ὅλα τὰ παραδώσανε

ἀγγόνια καὶ δισέγγονα

καὶ τὰ χωράφια τὰ βαθιὰ

καὶ τὰ βουνὰ τὰ πράσινα

καὶ τὴν ἀγάπη καὶ τὸ βιός

τὴ σπλάχνιση καὶ τὴ σκεπὴ

καὶ ποταμοὺς καὶ θάλασσα

καὶ φύγαν σὰν ἀγάλματα

κι ἄφησαν πίσω τους σιγὴ

ποὺ δὲν τὴν ἔκοψε σπαθὶ

ποὺ δὲν τὴν πῆρε καλπασμός

μήτε ἡ φωνὴ τῶν ἄγουρων

κι ἦρθε ἡ μεγάλη μοναξιὰ

κι ἦρθε ἡ μεγάλη στέρηση

μαζὶ μ᾿ αὐτὴ τὴν ἄνοιξη

καὶ κάθισε κι ἀπλώθηκε

ὡσὰν τὴν πάχνη τῆς αὐγῆς

καὶ πιάστη ἀπ᾿ τ᾿ ἀψηλὰ κλαδιὰ

μέσ᾿ ἀπ᾿ τὰ δέντρα γλίστρησε

καὶ τὴν ψυχή μας τύλιξε...

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

Διαβάζω το ποίημα για την άνοιξη, με τους γέρους που χρέωσαν τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους  και τα δισέγγονα τους και στο τέλος η ψυχή τους  δεν άντεξε. Κατάφεραν να τραβήξουν το σκοινί ή να πατήσουν τη σκανδάλη, αδιάφορο, κι άφησαν τ΄άδεια σώματα τους στη μέση της πλατείας Συντάγματος.

Βουλιάζουμε στη μεγάλη μοναξιά και τη μεγάλη στέρηση που έχει γίνει λίμνη, αχάραχτη κι ανέγγιχτη. Οσο κι αν προσπαθούμε να δροσίσουμε το πρόσωπο μας στα νερά.