BE STUPID

Αισθανομαι πως είμαι βλάκας.
Τελείως μα τελείως βλάκας.

Κι όμως οι βλάκες,  έχουν κότσια, διακινδυνεύουν συνεχώς, είναι  γενναίοι και ζούνε τις  ιστορίες τους. Κουβαλάνε πάνω τους μια λάμψη ξεχωριστή, σε τελική ανάλυση.

Εγώ δεν είμαι σαν κι αυτούς.
Δεν έχω φορέσει ποτέ στη ζωή μου ρούχα της συλλογής  DIESEL.
 Γι αυτό είμαι ένας σκέτος βλάκας.
Ενας βλάκας και μισός...

ΣΤΙΣ ΜΠΥΡΑΡΙΕΣ ΤΗΣ ΞΑΝΘΗΣ

 

Η Ξάνθη είναι μια πολύ ζωντανή πόλη. Μια πόλη που δε βολεύεται στην επαρχιακή της ακινησία και ψάχνεται συνέχεια. Ευχάριστη έκπληξη οι μπυραρίες της. Το ΑΠΕΝΑΝΤΙι στην Παλιά Πόλη και το BEER HOUSE, που άνοιξε πρόσφατα και δεύτερο αδερφάκι, τεράστιο, δίπλα στο ξενοδοχείο Ελισσώ-Ξενία. Τις επισκέφθηκα και τις δύο αυτή την εβδομάδα και εντυπωσιάστηκα. Ζεστή ατμόσφαιρα ξύλου, διακόσμηση σχετική με τις μπύρες και πάρα πολλές ετικέτες. Γνώρισα και δοκίμασα καπνιστή μπύρα weiss, την SCHLENKERLA, πραγματική αποκάλυψη. Αλλά και η VITUS single bock εξαιρετική. Και το κυριότερο, δεν τις βρίσκεις στο super-market.

Επινα μόνος μου . Δεν έρχεσαι μαζί μου πλέον. Αλλωστε ποτέ δεν προτιμούσες μπύρα... 

LICK THE ASSHOLE, GET THE SNAPSHOT

Ηδη πρέπει να γίνεται. 

Συνωστισμός στη δάσημη πλέον φωτογραφία με την κωλοτρυπίδα. 

Οι φανατικοί φιλότεχνοι προτείνουν τη γλώσσα τους ωσάν να επρόκειτο να τη γλύψουν , και η αεικίνητος φωτογράφος τους αποθανατίζει αστραπιαία. Αυτόματα, δημιουργείται μια σειρά νέων διαδραστικών φωτογραφιών, κάτι σαν έκθεση μέσα στην έκθεση.

Υ.Γ. Το μαγαζί προσφέρει και πολύ νόστιμους μεζέδες, που αργούν λίγο, αφού μαγειρεύονται επιτόπου, ωστε  να βρείτε χρόνο να θαυμάσετε  την έκθεση...

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΦΑΣΗΣ

Πολλοί άντρες είναι σκληροί, κάποιοι άλλοι είναι τρυφεροί κι ευάλωτοι. Οι γυναίκες γελάνε μαζί τους, όταν αυτοί καίγονται πραγματικά απ΄την αγάπη. Λένε τη λατρεία τους καψούρα, μιλάνε λαϊκά και πάντα, απέχουν μόνον ένα μόριο πριν απ΄το θάνατο. Πίνουν στα μπαρ χαμένοι στους απαγορευμένους έρωτες, που μένουν ανικανοποίητοι τις περισσότερες φορές . Εναν αλήτη ποιος τον μετράει...

Αυτός όμως,

Θα βρίσκεται για πάντα, 

στην αθωότητα 

της γειτονιάς

των παιδικών μας χρόνων.

ΟΠΩΡΟΦΟΡΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Δεν ξέρω που βρέθηκαν τα άλλα φρούτα, όμως τα μανταρίνια που τρώει ο Καρπουζοκέφαλος είναι από τον κήπο μας. Αλήθεια λέω, παρακολούθησα το γύρισμα. Η αρχαία μανταρινιά που επιμένει να καρποφορεί ακόμα. Χρόνια ολόκληρα τα σνομπάριζα, γιατί έχουνε πολλά κουκούτσια. Είναι  γλυκά και χωρίς φυτοφάρμακα, θα τα έλεγα βιολογικά αν δε βρίσκονταν στο κέντρο της Αθήνας. Υπάρχουν ακόμα δύο λέμονιές και μία με γκρέηπ-φρούτ στο πίσω μέρος του σπιτιού, ομως δεν ασχολήθηκε μαζί τους ο Παναγιωτόπουλος.

Αναφέρομαι βέβαια στην ταινία  " Τα οπωροφόρα της Αθήνας " που παίζεται αυτές τις μέρες στους κινηματογράφους. Κατά περίεργο τρόπο την επαίνεσαν ομόφωνα όλοι οι κριτικοί. Την είδα χθες στο Αθήναιον και λυπάμαι που θα το πω, ήταν μια πλήρης απογοήτευση. Ακόμα και στις φωτογραφίες που δημοσιεύονται για διαφήμηση, φρούτα δεν υπάρχουν. Δεν θέλω να επηρεάσω περισσότερο οποιον καλοπροαίρετο  προγραμματίζει να τη δει, θα πω τη γνώμη μου με λεπτομέρειες στα σχόλια, αν κάποιος από σας ανοίξει το χορό. Αν ήμουνα στη θέση του Καρπουζοκέφαλου, θάπεφτα με τα μούτρα στα φρούτα στο γνωστό μανάβικο της πλατείας Κολωνακίου κι ας με πήγαιναν μετά στο τμήμα για τα περεταίρω...

ΤΑΞΙΔΙΑΡΑ ΨΥΧΗ

Με τον Γιάννη Αγγελάκα είμαστε συνομήλικοι. Για την ακρίβεια, γεννημένοι την ίδια χρονιά. Τον ανακάλυψα μεγάλος, από τις Τρύπες, τη δεκαετία του 90. Μόλις άκουσα την εισαγωγή και τους πρώτους στίχους από το τραγούδι "Εδώ δε φτάνουν οι κατάρες, δεν πιάνουν οι ευχές " , είπα μέσα μου, εδώ, κάτι γίνεται, κάτι σημαντικό. Από τότε παρακολουθώ την πορεία του, σχεδόν είκοσι χρόνια. Οι Τρύπες ήταν για μένα το απόλυτο ροκ συγκρότημα, καθαρά ελληνικό, που στις συναυλίες του συμμετείχα ολοκληρωτικά. Αισθάνομαι πολύ τυχερός για αυτό.

Ο Αγγελάκας βέβαια συνέχισε και μετά τη διάλυση του συγκροτήματος. Ενα δρόμο δύσκολο, απροσδόκητο και αντιεμπορικό. Δε θα ξεχάσω την πρώτη φορά που άκουσα τα νέα του τραγούδια με τους Επισκέπτες, πόσο αμήχανα αισθάνθηκα στο άκουσμα του νέου ήχου, ενώ περίμενα ν΄ ακούσω κάτι σαν Τρύπες. Αλλά και πριν από ένα μήνα στην Ελευσίνα, στη συναυλία με το Βελιώτη, παρότι προετοιμασμένος και εξοικειωμένος με τον ήχο τους, δε διασκέδασα. Ηταν όμως εμπειρία μοναδική. Ο Βελιώτης είναι μάγος στο βιολοντσέλλο. Βέβαια εκεί συνέβησαν αρκετά παρατράγουδα, το κοινό αιφνιδιάστηκε, δυσανασχέτησε, άρχισε να μουρμουρίζει δυνατά, σε μια καθαρά ακουστική συναυλία. Ο Αγγελάκας ψύχραιμος, στην αρχή τους πρότεινε να φύγουνε και να πάνε στην παραλία και μετά τους έστειλε κυριολεκτικά στο διάολο. Το πρόγραμμα τελείωσε μόνο με μας, τους φανατικούς ακροατές, ενώ λυπήθηκα πραγματικά όσους στέκονταν όρθιοι μπροστά στη σκηνή, γιατί δεν τους δόθηκε η ευκαιρία ούτε σε ένα τραγούδι, όχι να χορέψουν, αλλά ουτε απλά να κουνηθούν. Τελείως διαφορετικό πρόγραμμα από το Rock Wave στη Μαλακάσα, όπου είχε συνεπάρει τα πλήθη με τον Σαδίκη. Akanonisti, Ourbax, θυμάστε ?

Ετσι είναι ο Αγγελάκας. Ταξιδιάρα ψυχή, όπως τον περιγράφει η εξαιρετική ταινία  της Αγγελικής Αριστομενοπούλου που την είδα χτες και σας τη συστήνω ανεπιφύλακτα. Και δεν μπορώ να κρύψω τη συγκίνηση μου, όταν η μικρή μου κόρη ακούει στο i-pod και χτυπιέται

Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα
παντού περισσεύεις και παντού ξεψυχάς

Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα

δεν χωράς πουθενά δεν χωράς πουθενά

πουθενά

πουθενά

πουθενά

.......

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΟΥΚΟΥΖΕΛΗΣ

Ητανε τόσο φτωχός που έτρωγε μόνο κουκιά και μπιζέλια.

Πήγε στην Κωνσταντινούπολη να σπουδάσει μουσική, όμως πολυ γρήγορα ο αυτοκράτορας τον διορίζει αρχιμουσικό των αυτοκρατορικών ψαλτών. Σα να μην έφτανε αυτό, ήθελε και να τον παντρέψει. Αυτός με τη δικαιολογία ότι πάει να πάρει την ευχή της μάνας του, τόσκασε μακριά και βρέθηκε μοναχός στο Αγιονόρος. Εκεί τον βάλανε να βόσκει τους τράγους, όμως οι τράγοι μέναν νηστικοί, γιατί όταν τον άκουγαν να τραγουδάει  ξέχναγαν την πείνα τους. Η ταυτοτητά του αποκαλύφθηκε, όταν άρχισε να ανησυχεί ο ηγούμενος που οι τράγοι είχαν αδυνατίσει.

Τον αποκαλούσαν αγγελόφωνο, καλλικέλαδο και Μαΐστωρα της μουσικής
Μια νύχτα μετά τον Άκάθιστο Υμνο αποκοιμηθηκε στο στασίδι και είδε όνειρα φοβερά και υπέροχα.

Το λεγόμενο Μέγα Ίσον της Παπαδικής, τον κυκλικό Μέγιστο Τροχό της μουσικής, ο οποίος έχει γύρω του άλλους τέσσερις μικρότερους Τροχούς, από τους οποίους οι  δύο, πάνω δεξιά και αριστερά, oι άλλοι δύο κάτω. Κάθε ένας κύκλος παριστάνει την πλαγίαν πτώσιν ενός εκάστου πλαγίου ήχου προς τον εαυτού κύριο ήχο. Παρασημαντική σε αλληλουάρια, πολυελέους, δοχές, καλοφωνικούς ειρμούς, πασαπνοάρια και πολλά άλλα.

Οταν ξύπνησε βρήκε στο χέρι του ένα χρυσό νόμισμα, δώρο της Παναγίας. Κράτησαν το μισό για ενθύμιο και το άλλο μισό το στείλανε στη Ρωσία, ποιος ξέρει γιατί.