ΜΕΛΙΣΣΑΝΗ II

Η νύμφη Μελισσάνη, ερωτευμένη με το θεό Πάνα, δεν αντιστάθηκε στις επιθυμίες του. Η ένωσή τους έγινε στη θαλάσσια σπηλιά της Κεφαλονιάς, που πήρε το όνομά της. Η Μελισσάνη δεν έφυγε ποτέ πια από μέσα, περιμένοντας τον Πάνα, που ξαναγύριζε όταν τελείωνε τα ταξίδια του με τον Διόνυσο και τους Σειληνούς. Έτσι ξεκίνησε η φήμη πως πνίγηκε από τον καημό της, γιατί τάχατες ο θεός απέκρουσε τον έρωτά της, πράγμα παράλογο, αν αναλογιστεί κανείς πόσες και πόσες νύμφες προσπαθούσε μάταια να ρίξει στο κρεβάτι ο Παν χωρίς να το πετύχει.

Σ' ένα μικρό νησάκι της λίμνης χτίστηκε ιερό για τη λατρεία του και η Μελισσάνη ήταν η αρχιέρεια. Το ιερό ανακαλύφθηκε το 1963 και βρέθηκε πήλινο ειδώλιο του Πάνα καθώς και δίσκος με παράσταση του ίδιου του θεού και γύρω νύμφες να χορεύουν. Ενας σεισμός που έρριξε μέρος της οροφής μες στο νερό και αποκάλυψε τη σπηλιά στο φως του ήλιου, σταμάτησε τη λατρεία γκρεμίζοντας το ιερό. Αρχαίες πηγές τον τοποθετούν στο 33 μ.Χ. και κάποιοι τον συνδέουν άμεσα με τη σεισμική δραστηριότητα που αναπτύχθηκε μετά το θάνατο του Χριστού στο Γολγοθά...

Έρημη και μόνη η Μελισσάνη θρηνούσε το θάνατο του Θεού

ΠΑΝ Ο ΜΕΓΑΣ ΤΕΘΝΗΚΕ

Από την τρύπα της σπηλιάς που λειτουργούσε σαν τεράστιο αντηχείο, ο θρήνος της έφτανε σ΄όλο το Ιόνιο πέλαγος. Οι πιστοί θρηνούσαν κι αυτοί πολλαπλασιάζοντας τη φωνή της. Τα καράβια που περνούσαν για την Ιταλία, άκουγαν το μοιρολόι και το μετέφεραν σαν ηχώ σε όλη τη Μεσόγειο. Ο Πλούταρχος διέσωσε το περιστατικό, την εποχή που ένας νέος θεός γεννήθηκε...

ΜΕΛΙΣΣΑΝΗ

lime and limpid green the second scene

SYD BARRETΤ

...κάτι με κυνηγούσε, το φοβόμουν κι έτρεχα μακριά στα χωράφια. Δεν ήξερα τη μορφή του, μόνο γύριζα το βλέμμα μου πότε πότε πίσω για να δω αν έρχεται...

...έφυγε μια στιγμή το χώμα κάτω από τα πόδια μου και το κορμί μου γκρεμίστηκε στο κενό. Μια τρύπα ουρανού ψηλά, πάνω από το κεφάλι μου, πέφτοντας το νερό, παγωμένο σ΄όλο το δέρμα μου και στη γεύση κάτι από αλάτι...
...βγήκα στην επιφάνεια, πήρα βαθιές αναπνοές, κολύμπησα σε κάτι βράχια που γυάλιζαν κι ανέβηκα επάνω. Γύρω μου η θαλάσσια σπηλιά, το φως να πέφτει κάθετο στο πράσινο και το γαλάζιο, κι η υγρασία να γίνεται σταγόνα γλύφοντας τους σταλαγμίτες. "Πως βγαίνουν από δω ?" αναρωτήθηκα...
"Εγώ θα σε βοηθήσω", άκουσα μια φωνή στα σκοτεινά. "Μην ψάχνεις να με δεις, δεν ωφελεί κανέναν. Κάποτε θα σου πω την ιστορία μου. Με λένε Μελισσάνη. "
Ηταν γυναίκα σίγουρα κι ένιωσα ένα χέρι ν΄αγγίζει το κεφάλι μου. Περνούσε μέσα μου μια ζεστασιά που έφτανε στα νύχια των ποδιών σαν κύματα.
"Κλείσε τα μάτια σου, πάρε την πιο βαθια σου ανάσα και βούτα στο νερό, εγώ θα σε οδηγήσω."
...δεν ξέρω πόσο χρόνο κράτησε η διαδρομή και το ταξίδι...

ξημερώνει σιγά σιγά

στου μυαλού μου τ΄απέραντα λιβάδια

ο ασβέστης θυσιάζει στην αυγή τη λευκή του πανοπλία

των αγελάδων τα κεφάλια αναβοσβήνουνε σα γλόμποι

θρηνούν

αγουροξυπνημένοι πετεινοί

που το ρολόι τους σταμάτησε

καβάλα στο ποδήλατο ένα σκιάχτρο

φεύγει κυνηγημένο απ΄τα πουλιά

κι ο ήλιος σα σκαντζόχοιρος φυτρώνει

πρέπει να βρω μια παραλία

...δεν ξέρω πόσο κράτησε η διαδρομή, πάντως η ανάσα μου έφτασε. Βγήκα ξεθεωμένος σε μιαν ακτή με βότσαλα, κάπου στον Καραβόμυλο...

Ο σιδερένιος μύλος δείχνει το δρόμο του θαλασσινού νερού μέσα στη γη. Τις Καταβόθρες που το καταβροχθίζουν. Στο ανοιχτό κανάλι ρίχνω γράμματα, να φτάσουνε στη Μελισσάνη. Δίπλα μου ακριβώς, μέσα στο κανάλι, ένα μεγάλο σιδερένιο κλουβί που κολυμπάνε ζωντανοί αστακοί. Διαλέγουν οι πελάτες της ταβέρνας και το γκαρσόνι ατάραχο, βγάζει τον αστακό με μιαν απόχη να τον μαγειρέψει...



Το βαραθρώδες λιμνοσπήλαιο της Μελισσάνης βρίσκεται σε απόσταση 2 χιλ. βορειοδυτικά της Σάμης στην Κεφαλονιά. Η φυσική είσοδος του σπηλαίου είναι κατακόρυφη διαστάσεων 40 x 50 μ. και δημιουργήθηκε από την πτώση ενός τμήματος της οροφής. Τεχνητή είσοδος με σκαλοπάτια και μακρύς υπόγειος διάδρομος επιτρέπει την επίσκεψη στο σπήλαιο Το βάθος του νερού της λίμνης, που είναι υφάλμυρο, φτάνει ως τα 36 μέτρα και σ’ αυτήν βγαίνουν τα νερά από τις καταβόθρες του Αργοστολίου μετά από υπόγειο ταξίδι 14 ημερών και απόστασης 15 χιλιομέτρων σε ευθεία. Από μια υπόγεια δίοδο φεύγουν τα νερά από τη λίμνη της Μελισσάνης και χύνονται στη λίμνη του Καραβόμυλου, η οποία στη συνέχεια ρέει προς τη θάλασσα, γυρίζοντας μάλιστα και το μύλο χωρίς ποτέ να αδειάζει.