ΕΓΚΩΜΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΕΣ

Όλα τα τραγούδια μονάχα για σένα μάτια μου

για σένα

Για σένα με τα μαύρα

τα στρας και τα καρφιά

το αγκάθινο στεφάνι

τα ρέιμπαν γυαλιά

για σένα, άγγελέ μου,

θα βγω στο Γολγοθά

να κάνω συναυλία με γυφτολαϊκά

Χέντριξ και Καζαντζίδης, δέκα χιλιάδες βατ

να κλάσουνε πατάτες οι μπάτσοι και τα ματ

Κάθε Μεγάλη Παρασκευή, η γιαγιά μου τραγουδούσε το μοιρολόι της Παναγιάς.

Σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα...

Δεν της ήταν δύσκολο να ταυτιστεί, αφού είχε χάσει ήδη πάτέρα, άντρα και δύο αδέρφια στην κατοχή, και τον γαμπρό της πρόσφατα.(ο πατέρας μου δες εδώ).Ξεκινώντας από το στόλισμα των τάφων, κρατούσε πάντα μερικά λουλούδια του κήπου μας για τον επιτάφιο. Μαζί με τις άλλες γυναίκες, μέσα στην εκκλησία του νεκροταφείου, έψελναν ανάκατα το μοιρολόι και τα εγκώμια, πριν την κανονική λειτουργία. Αυτή μου το΄μαθε και τη θυμάμαι νε συγκίνηση....

Το τραγούδι όμως, εκτός από μοιρολόι, είναι μαχητικό και βίαιο. Ο πόνος μεταφράζεται σε κατάρες με πολλούς αποδέκτες. Οι εβραίοι είναι μόνιμος στόχος

οι άνομοι και τα σκυλιά κι οι τρισκαταραμένοι

ενώ δε χαρίζεται και στους γύφτους, που λόγω επαγγέλματος, έφτιαχναν τα καρφιά για τη σταύρωση...

-Άντε μωρέ ατσίγγανε, στάχτη να μη ποτάξεις

μηδέ διπλό πουκάμισο στη ράχη σου μη βάλεις.

Μέσα από το θρήνο πλάστηκε στο λαϊκό υποσυνείδητο ένας κοινωνικός ρατσισμός που φτάνει στις μέρες μας...

Λιγότερο γνωστό και πολύ περίεργο, είναι το περιστατικό της Παναγίας με την Αγία Καλή, που καταλήγει πάλι σε κατάρα

Πηγαίνει στο σπιτάκι της και στρώνει το τραπέζι

κι έκατσε και περίμενε τον ερχομό του γιου της.

Πέρασε και η αγιά Καλή και την καλησπερίζει.

- Ποιός είδε γιο εις το σταυρό και μάνα στο τραπέζι.

- Άντε και σύ αγιά Καλή, νά 'σαι καταραμένη,

άντε που να σε χτίσουνε ανάμεσα πελάους

παπάς να μη σε λειτουργά, διάκος να μη σε ψέλνει,

ούτε κερί και λίβανο να μην καεί μπροστά σου

μόνο στην άκρη του γιαλού το κύμα να σε δέρνει.

Η αινιγματική φιγούρα της Αγίας Καλής, ελάχιστα μας θυμίζει χριστιανική αγία. Μοιάζει περισσότερο με παγανιστική, θαλάσσια θεότητα , μια θηλυκή μορφή από την αρχαιότητα. Το όνομα παραπέμπει στη νύμφη Καλλιστώ ή την Άρτεμη Καλλίστη, ακόμα και στη βασίλισσα Καλή των νεράιδων. Το ζήτημα της αντιπαράθεσης με την Παναγία, είναι κι αυτό δείγμα της διαφορετικής αντίληψης του ελληνικού και του χριστιανικού κόσμου. Η Δήμητρα, που έχασε το παιδί της, την Περσεφόνη, βυθίστηκε στο απόλυτο πένθος και την ολοκληρωτική άρνηση τροφής, οδηγώντας τη φύση στο μαρασμό. Η Παναγία αντίθετα, στρώνει τραπέζι, κάτι που τηρείται και σήμερα μετά τις κηδείες.

Πρόκειται για δύο διαφορετικές αντιλήψεις για την αντιμετώπιση του θανάτου, μεσα από τον γυναικείο λόγο. Η κυρίαρχη, και η άλλη, που εξορίστηκε στην άκρη του γιαλού, παρούσα όμως στη φαντασία της λαϊκής μυθολογίας. Ο Glenn Danzig θα την αναγνώριζε ως IGRAT, όπως φαίνεται στο φόντο της εικόνας που δημοσιεύω στην αρχή. Και ο Τζίμης Πανούσης θα έγραφε όλα του τα τραγούδια για τα μάτια της...

ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ...

-Πες μας Λάζαρε τι είδες

εις τον Άδη που επήγες;

-Είδα φόβους ,είδα τρόμους

είδα βάσανα και πόνους.

Δώστε μου νερό λιγάκι
να ξεπλύνω το φαρμάκι
της καρδιάς και των χειλέων
και μη με ρωτάτε πλέον.

Όσο κι αν πλενόταν όμως, μάταια. Η μυρωδιά της σήψης δεν έφευγε με τίποτα. 'Οταν πλησίαζε ανθρώπους, όλοι έψαχναν να βρουν που είναι το ψοφίμι. Τον έδιωχναν από παντού, κανένας, ούτε οι αδερφές του Μάρθα και Μαρία δεν τον άντεχαν. Τό ΄σκασε νύχτα από τη Βηθανία και κρυβόταν σε σπηλιές.

Κάποια στιγμή, πέρασε στην Κύπρο. Ακόμα και σήμερα στη Λάρνακα δείχνουν τον τάφο του. Όμως αυτός ποτέ δε βρέθηκε μέσα, γιατί πολύ απλά, δεν υπάρχει τρόπος να πεθάνει ξανά ο αναστημένος !

Μεγάλη τύχη ! Το μόνο που του έμεινε ήταν να γυρίζει τον κόσμο και να εμφανίζεται μόνο όταν φυσαγε δυνατός αέρας για να μυρίζει λιγότερο. Το συνήθισε κι αυτό σιγά σιγά. Κάποιοι τον είδαν στη Μασσαλία και στη Βουργουνδία. Μήπως ήταν αυτός ο Περιπλανώμενος Ιουδαίος του μεσαίωνα ? Κανεις δε ξέρει...

Στην έρημο συνάντησε έναν άνθρωπο με μορφή δαίμονα τον Ra' s al Ghul. Πρώτη φορά κάποιος δε παραπονέθηκε για τη μυρωδιά του. Έγιναν φίλοι, ζούσανε μαζί, φτιάχνοντας μυστικά φίλτρα για τις αρρώστιες. Κάπως έτσι ανακάλυψε τυχαία ο Ra's al Ghul τη συνταγή του υγρού που ξαναζωντάνευε τους πεθαμένους. Σίγουρα περιείχε κάτι από το Λάζαρο, πιθανόν το αίμα του, γιατί τ΄ονόμασε Lazarus Pit. Το μόνο βέβαιο είναι πως από τότε ο Λάζαρος εξαφανίστηκε.

Πρέπει να έφτασε στην Αφρική, στους Yoruba της Νιγηρίας και κάποια στιγμή πέρασε με τα καραβάνια των σκλάβων στην Καραϊβική. Στη θρησκεία της Σαντερία τον είπανε Babalu Aye, ενώ στην Αϊτή ξεκίνησε τους θρύλους των ζωντανών νεκρών...

Στην Ιερουσαλήμ, μετά από την απελευθέρωσή της από τους Σταυροφόρους, ιδρύθηκε το Τάγμα των Ιπποτών του Αγίου Λαζάρου. Ο θρύλος λέει ότι πίσω από τη στρατιωτική και νοσηλευτική αποστολή του Τάγματος, κρύβόταν ένα μυστικό. Η ανακάλυψη του Λάζαρου, του αθάνατου αναστημένου. Όταν όμως οι σταυροφόροι νικήθηκαν από τους Σαρακηνούς και εγκατέλειψαν τους Αγίους Τόπους, δεν ήταν μαζί τους. Το Τάγμα υπάρχει ως σήμερα και αποστολή του είναι να τον ξαναβρεί κάπου κάποτε, για να ανακαλύψει το μυστήριο της Αθανασίας...

Λάζαρος είναι εξελληνισμένο το εβραϊκό όνομα Ελιέζερ, που σημαίνει "ο Θεός σε βοήθησε"
Βοήθεια κι αυτή, να βρωμάς αφόρητα και μην μπορείς να ξαναγυρίσεις στον Άδη...

ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ...

Λόγω φόρτου εργασίας με φιλοξενεί προσωρινά η Υβόννη...

ΠΡΟΣΟΧΗ !!!!

ΑΥΤΟ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΠΑΣΧΑ.

Η ΥΒΟΝΝΗ ΠΛΕΟΝ ΕΚΛΕΙΣΕ ΤΟ BLOG KAI MHN ΨΑΧΝΕΤΕ ΑΔΙΚΑ...

ΟΠΟΙΟΣ ΠΡΟΛΑΒΕ, ΠΡΟΛΑΒΕ...

ΚΕΝΤΕΡΗΣ , ΚΕΝΤΕΡΗΣ ...

Κατά σατανική σύμπτωση, τη μέρα που ξανάρχισα γυμναστική, ξέσπασε το σκάνδαλο του ντόπινγκ. Δε νομίζω πως είναι τυχαίο. Μήπως τελικά σ' ένα ντοπαρισμένο κόσμο, μόνος εγώ, γυμνάζομαι χωρίς συμπληρώματα διατροφής, πιστός στα εθνικά ιδεώδη και το ευ αγωνίζεσθαι ? Τα μπράτσα μου, όσο κι αν δυναμώνουν μέρα με τη μέρα, δύσκολα καταφέρνουν να σηκώσουν τόσο βαρύ φορτίο. Αισθάνομαι εθνικά υπερήφανος και δικαιωμένος.

Αφού λοιπόν για άλλη μια φορά πράττω το σωστό, θέλω να σας εξομολογηθώ και μια παλιά μου αμαρτία που με βαραίνει ακόμα. (Είδες τι κάνει η χοροθεραπεία !).

Ε, λοιπόν, ναι , είμουν και γω ένας από τους ογδόντα χιλιάδες αφήνιασμένους έλληνες, το 2004 στο Ολυμπιακό Στάδιο, που μετά το μεθύσι από τη νίκη της Χαλκιά, φωνάζαμε ρυθμικά "ΚΕΝΤΕΡΗΣ, ΚΕΝΤΕΡΗΣ..." στον ημιτελικό των διακοσίων μέτρων. Δεν αντέχαμε να τρέχει ο "μαύρος ο αράπης ο ταμ ταμ ταμ" που κι αυτός ήταν ντοπαρισμένος, ενώ το δικό μας παιδί με την καλλίτερη ντόπα, sorry επίδοση ήθελα να πω, το είχαν πετάξει έξω.

Η κούρσα ξεκίνησε τελικά μετά από ένα τέταρτο, αφού εμείς εκτονωθήκαμε κανονικά...

Από το στρατό θυμάμαι κάποιον συνάδελφο, που γυμναζόταν συστηματικά, και παραδεχόταν μπροστά σε όλους μας τη χρήση αναβολικών ουσιών. Μέλος μια εθνικής ομάδος, είχε μπει στο πανεπιστήμιο χωρίς εξετάσεις και περίμενε μια διεθνή επιτυχία για να πάρει θέση στο δημόσιο. Μόλις τακτοποιηθώ θα τα σταματήσω αμέσως, έλεγε. Δεν τον ενδιέφερε ο αθλητισμός, αλλά η εύκολη επιτυχία. Μάλλον τα κατάφερε...

Για να ξαναγυρίσω στα δικά μου, συνεχίζω τη γυμναστική κανονικά παρά τις κασσάνδρες (λέγε με λολίτα). Μετά το ζέσταμα και κατά τη διάρκεια της έντονης άσκησης, μια γλυκιά ευφορία με πλημμυρίζει σ΄όλο μου το σώμα, στο κεφάλι μου στέκεται μια ελαφριά ζάλη που με ανεβάζει, αποτελέσματα προφανώς βιοχημικών δράσεων στον οργανισμό, που συντελούνται φυσικά, χωρίς την ανάγκη πρόσθετων ουσιών κάθε είδους. Και στο τέλος μες την αποτόνωση και το τέντωμα των μυών, μια χαλαρή αίσθηση κυλάει στο σώμα που κρατάει ώρες.

Αυτό μου φτάνει...

working out is a natural trip

ΔΥΝΑΤΑ, ΔΥΝΑΤΑ, ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΟ ΞΑΝΑ...

...δένεται σε κόμπους

ο Κουταλιανός

καταπίνει γλόμπους

ο Κουταλιανός...

Πέρασαν κι όλας εφτά μήνες από την 4η Σεπτεμβρίου 2007 ? Ηταν η τελευταία φορά που πήγα γυμναστήριο. Και σήμερα επέστρεψα...

Τώρα που σας γράφω, πονάει γλυκά όλο μου το σώμα από το φρεσκάρισμα, την αναζωογόνηση, όπως ονόμασε χαρακτηριστικά το πρόγραμμα που ξεκίνησα σήμερα ο Σπύρος ο γυμναστής.

Ξανά λοιπόν στο Jet-vibe και το Kinesis, personal training στις δέκα το βράδυ και στα ηχεία η μουσική που φέρνω απ΄το σπίτι..
Ο δρόμος της επιστροφής, με τα πόδια, χαλαρωτικός, μέσα στην υγρασία της νύχτας. Τα γνωστά περίπτερα της Βασιλίσσης Σοφίας, η πλατεία Μαβίλη, το Μέγαρο και το πάρκο Ελευθερίας. Στη στροφή, οι αποκλειστικές νοσοκόμες μπαίνουν στο ΝΜΙΤΣ.

Μου΄λειψαν πολύ όλα, το ομολογώ...