ΤΣΙΚΝΟΠΕΜΠΤΗ

Monsieur Cannibale, je n'veux plus partir

Monsieur Cannibale, j'aime mieux mourir !

Η Mrs. Lovett, στη φωτογραφία, από την ταινία του Tim Burton, SWEENEY TODD, ταιριάζει μοναδικά με την ιδιαιτερότητα της σημερινής μέρας. Είναι μια φουρνάρισσα του λαού, που φτειάχνει κρεατόπιττες με μοναδική συνταγή. Χρησιμοποιεί ανθρώπινο κρέας, από τα κορμιά των θυμάτων του Sweeney, και το υπόλοιπο σώμα το καίει στο φούρνο, ώστε η κάπνα και η τσίκνα στο Λονδίνο να είναι χαρακτηριστική. Συγχρόνως, όλος ο κόσμος, φτωχοί και πλούσιοι δοκιμάζουν τις πίττες της και τις βρίσκουν εξαιρετικά νοστιμες. Η Mrs. Lovett κάνει χρυσές δουλειές.

Αυτά στη φαντασία των δημιουργών της ταινίας. Στην πραγματική ζωή, στοιχεία απωθημένης ανθρωποφαγίας περιέχονται στην επιθυμία για δάγκωμα του αγαπημένου σώματος του ερωτικού μας συντρόφου. Ήδη στο Κάμα Σούτρα, περιγράφονται οχτώ διαφορετικοί τρόποι ερωτικού δαγκώματος. Οι λάτρεις του είδους μπορούν να τα μελετήσουν με την ησυχία τους στην πρόσφατη ελληνική έκδοση και να πειραματιστούν κατά βούληση. Θα παραθέσω μόνον ένα εδάφιο για παραδειγματισμό "Εάν ένας άνδρας εκτός εαυτού δαγκώσει βίαια μια γυναίκα και την τραυματίσει, εκείνη δεν πρέπει να υποταχτεί αλλά να του αντιγυρίσει τα ίδια με δυο φορές περισσότερη μανία". Άρα και στα δαγκώματα χρειάζεται αυτοσυγκράτηση...

Προσέξτε την παρακάτω ιστορία.

Ένας θηλυκός βρυκόλακας, μια vampirella, εκτελεί blowjob σ΄έναν άντρα, αφού πρώτα τον έχει ξεγελάσει και σαγηνεύσει με τη γοητεία της. Είναι τόσο καλή η τεχνική της που αυτός κοντεύει να τελειώσει. Αυτή το αντιλαμβάνεται και το εξελίσσει σε deep throat. Ο άντρας φτάνει σε οργασμό και την κατάλληλη στιγμή αυτή δάγκώνει βίαια το καυλί του στη ρίζα του. Εδώ έχουμε ταυτόχρονα κανιβαλισμό, αφαίμαξη και cum swallow.

Είναι ο απόλυτος εφιάλτης κάθε φαλλοκράτη...

Και δικός μου βέβαια...

ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

Όσο μπορείς
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,

τούτο προσπάθησε τουλάχιστον

όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις

μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,

μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,

γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την

στων σχέσεων και των συναναστροφών

την καθημερινήν ανοησία,

ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

Κ.Π.Καβάφης

Αν ακολουθούσα τη συμβουλή του ποιητή, δε θα γινόμουν ποτέ blogger. Ή τουλάχιστον θα εκφραζόμουνα μόνο στα πλαίσια του καθωσπρεπισμού και της πολιτικής ορθότητας. Αλλά τότε τι αξίζει η ζωή μας κλεισμένη σ΄ένα κλουβί υποχρεώσεων και καταναγκασμών ? Άραγε τελικά εξευτελίζεται, μες στις πολλές κινήσεις και ομιλίες, στις αναρτήσεις και τα σχόλια ?

Μήπως είναι μια ανοησία, αυτές οι σχέσεις και οι συναναστροφές στον εικονικό χωρόχρονο ?

Αρχισαν να μου τα χώνουν κάποιοι εδώ και λίγες μέρες. Γράφεις εξυπνακίστικα, κάνεις επίδειξη γνώσεων, δεν είσαι αυθεντικός. Ομολογώ πως είχα και ορισμένες σκηνές ζηλοτυπίας από διάφορες πλευρές για τις δύο τελευταίες αναρτήσεις μου.

Εδώ όμως στα blogs, έχουμε ένα χορό μεταμφιεσμένων, όπου οι μάσκες και οι μασκαράδες κυκλοφορούν ελεύθεροι. Καθένας προβάλλει μια πραγματικότητα όχι κατ΄ανάγκην αληθινή, αλλά προέκταση αυτού που υπάρχει στη φαντασία του. Και γίνεται παιχνίδι...

Ίσως αυτό περισσότερο απ΄όλα, η δυνατότητα παιχνιδιού να με κρατάει μέσα στο χορό. Ένα παιχνίδι υπαινιγμών, ανατροπής και υπονόμευσης των άλλων παικτών, που σε άλλες συνθήκες δε θα είχα τη δυνατότητα να παίξω, επικοινωνώντας μαζί τους. Δεν υπάρχουν κανόνες και πλαίσια, πέρα απ΄αυτά που καθορίζει μόνος του ο καθένας. Θέλει δύναμη νομίζω, να κοροϊδεύεις την ψυχή σου, όπως ο Ζορμπάς, και να μεταμορφώνεσαι συνέχεια για να προσαρμοστείς στις πιρουέτες των άλλων. Αυτά έχει ο χορός. Και πάντα παίρνω ρίσκο, γιατί στη γωνία παραμονεύει ο εξευτελισμός, που λέει και ο ποιητής...

Θα τον παραμερίσω όμως σήμερα, θα προτιμήσω ένα τραγούδι που λέγαμε παλιά και με εκφράζει απόλυτα...

Άσε με να κάνω λάθος

άσε με να δω καλά

άσε με να βρω μονάχος

Τι μου παίρνει τα μυαλά

Δεν πειράζει αν μετά θα μετανιώσω

Δεν τρέχει τίποτα αν διπλά θα κουραστώ

Δεν με νοιάζει απαγοήτευση αν νιώσω

Αφού ξέρω πώς έπαιξα και 'γω

Υ.Γ.1 Η κόρη μου έχει αύριο διαγώνισμα στα Νέα Ελληνικά, δύο ποιήματα του Καβάφη, το ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ και το ΦΩΝΕΣ, τον Αλέξη Ζορμπά του Καζαντζάκη και ένα διήγημα του Παπαδιαμάντη. Από τη συζήτηση που κάναμε προέκυψαν τα παραπάνω...

Υ.Γ.2 ...που ίσως αποτελούν και μιαν απάντηση στο σχόλιο του Σπύρου Βλάχου...

DA SEIN CAFE

Don't know much about geography

Don't know much trigonometry

Don't know much about algebra

Don't know what a slide rule is for

But I do know one and one is two

And if this one could be with you

What a wonderful world this would be...

SAM COOKE

20-02-2008

...έλαμπε η ou ming σαν άστρο...

ΕΠΙΚΑΙΡΟ

Πόσα τριαντάφυλλα πάγωσε το χιόνι...

ΝΝΝΝΝΝ

Ένας στίχος τραγουδιού γυρίζει συνέχεια στο μυαλό μου αυτές τις μέρες. Φυσικό θα πει κανείς με τέτοιο καιρό.

Γιατί όμως ο συγκεκριμένος, και γιατί μόνος του, χωρίς αρχή και χωρίς συνέχεια ?

Χωρίς την άνοιξη , αργεί ακόμα άλλωστε, που ματώνει, το συνθέτη και ερμηνευτή Μάνο Λοϊζο, χωρίς τον Che Guevara για τον οποίο είναι γραμμένο το τραγούδι.

Μόνον ένας στίχος...

ΝΝΝΝΝΝΝΝΝΝΝ

Πόσα τριαντάφυλλα πάγωσε το χιόνι...

ςςςςςςςς

Ακόμα και τα τριαντάφυλλα μου φαίνονται ξένα. Δεν έφτασε η εποχή ν΄ανθίσουν ευτυχώς, για να τα παγώσει ο χιονιάς.

Μήπως τα τριαντάφυλλα της LoRy ?

Πέρασε καιρός, δεν ξέρω...

Μένει το χιόνι σήμερα, κάτω από έναν εκθαμβωτικό ήλιο που εκδικείται...

ΑΑΑΑΑΑΑΑ

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

Πόσα τριαντάφυλλα πάγωσε το χιόνι...

Πόσα τριαντάφυλλα πάγωσε το χιόνι...

Πόσα τριαντάφυλλα πάγωσε το χιόνι...

Πόσα τριαντάφυλλα πάγωσε το χιόνι...

CAMEL άφιλτρα

...ένα τραγούδι απ΄τ΄Αλγέρι

τραγούδι του καμηλιέρη

σ΄ένα γλυκό αφρικάνικο σκοπό...

Ρώτησαν κάποτε την καμήλα : "Τι σ΄αρέσει περισσότερο όταν είσαι φορτωμένη, ο ανήφορος ή ο κατήφορος ?" και αυτή απάντησε στωικά "Γιατί, χάθηκε ο ίσιος δρόμος ?".

Δε νομίζω ότι υπάρχει καλύτερο παράδειγμα για να φανερώσει το χαρακτήρα του συγκεκριμένου ζώου. Εργατική, καρτερική και με άπειρη κατανόηση. Για να εκφράσει την αγανάκτηση και την αποδοκιμασία της πρέπει να φτάσεις στα άκρα. Η χειρότερη βρισιά για κάποιον στη Μέση Ανατολή παλιότερα ήταν "αυτόν τον έφτυσε η καμήλα του", παναπή ήταν τόσο ξεφτίλας που και η καμήλα του έχασε την υπομονή της, αφού πριν τον είχαν φτυσμένο όλοι οι υπόλοιποι, ανθρωποι και ζώα.

Η παράδοση αυτή διασώζεται στο Λεξικό των Χαζάρων (LEXICON COSRI) του Μίλοραντ Πάβιτς. Διαβάζουμε την ιστορία του Μασούντι, που συνάντησε την πριγκίπισσα Άτεχ "Αλλά δεν την αναγνώρισε και άφησε το καλύτερό του θήραμα νομίζοντας ότι δεν έχει αξία. Γι΄αυτό το λόγο, όπως λέει ένας θρύλος, τον Μασούντι τον έφτυσε στα μάτια η ίδια του η καμήλα".

Στη Σαουδική Αραβία ένας νεαρός τιμωρήθηκε με 240 βουρδουλιές γιατί ασέλγησε σε καμήλα. Ο δικαστής δέχτηκε κάποια ελαφρυντικά και αποφάσισε να δίνονται 40 βουρδουλιές τη φορά σε έξη δόσεις με ενδιάμεση διακοπή επτά ημερών. Το έγκριτο περιοδικό BIZARRE αποκάλυψε επίσης την ύπαρξη νόμιμου οίκου ανοχής για καμήλες κάπου στο Ιράν σε κάποια όαση ανάπαυσης των καραβανιών. Το θεοκρατικό καθεστώς της περιοχής δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας ότι εκεί ανακουφίζονταν σεξουαλικά αποκλειστικά και μόνον οι αρσενικές καμήλες. Δε θα σχολιάσω την παραγωγή παστουρμά από καμήλα, την έχω κάνει ήδη. Μυστήριο παραμένει ακόμα η ονομασία καμηλιέρικο για μια παραλλαγή του ζεϊμπέκικου, όπου το τέταρτο όγδοο του μέτρου αναλύεται σε δύο δέκατα έκτα. Κάποιοι λένε ότι μοιάζει με το βάδισμα της καμήλας, γρήγορο και κοφτό, ενώ άλλοι το συνδέουν με τις χορευτικές κινήσεις που έκαναν οι καμηλιέρηδες για να ξεμουδιάσουν μετά από ώρες καβάλα.


Στην καββαλιστική διδασκαλία, η τρίτη ατραπός του Δέντρου της Ζωής, που συνδέει το Τιφερέτ (Κάλλος-Ήλιος) με το Κέτερ (Στέμμα) διασχίζοντας την άβυσσο, αντιστοιχεί στο τρίτο γράμμα του εβραϊκού αλφαβήτου, το gimel, που σημαίνει καμήλα. Το φύλλο (αρκάνα) του ταρώ για την συγκεκριμένη ατραπό είναι η Μεγάλη Ιέρεια. Εύκολα προκύπτει από τα παραπάνω ότι η Ίσις και η καμήλα είναι συμπληρωματικές μορφές του ιδίου συμβόλου.

Αν λοιπόν σε φτύσει η isis unveiled, την έβαψες...

DAUGHTER

young girl... violins... center of her own attention

mother reads aloud,

child tries to understand it

tries to make her proud

the shades go down, it's in her head

painted room... can't deny there's something wrong...

PEARL JAM

Η μεγάλη μου κόρη μπήκε στα δεκαπέντε, φουλ εφηβεία, ντύσιμο , βάψιμο, msn, κινητό, ipod, τηλεόραση και στα μαθήματα πάτος. Κοντράρεται με τη μάνα της για το παραμικρό κι αναγκάζομαι να βγάζω μόνος μου το φίδι από την τρύπα.

Μπλεγμένος σε συνηρημένα ρήματα, ευκτικές παθητικής φωνής, το μακεδονικό ζήτημα, τους νόμους του Νεύτωνα και τη διακρίνουσα του τριωνύμου. Σας θυμίζουν τίποτα ? Εγώ τα ξαναθυμήθηκα όλα.

Και μ΄αυτή την ευκαιρία την πλησιάζω περισσότερο. Περνάω πολύ χρόνο μαζί της. Παρατηρώ τις αλλαγές από κοντά. Το παιδί που χάνεται και την έφηβη που προβάλλει, αγουροξυπνημένη απέναντι στο σώμα της που οι ορμόνες κάνουν πάρτυ, ζαλισμένη απέναντι στον κόσμο που αντιμετωπίζει σιγά σιγά στα ίσια.

Ομολογώ πως με συνεπαίρνει μια κρυφή συγκίνηση και μια φανερή ευδαιμονία.

Γι αυτό καθυστερώ να γράψω στο blog...

ΟΙ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ

...τι γυρεύουμε εμείς

τι γυρεύουμε εμείς

μέσα στη νύχτα των άλλων...

ΤΡΥΠΕΣ

Σ΄ένα αυταρχικό καθεστώς, όπως της DDR, φαίνεται απόλυτα φυσικό η εξουσία μέσω των μηχανισμών της αστυνομίας να παρακολουθεί τους πολίτες. Η έλλειψη σεβασμού της ιδιωτικής ζωής είναι προφανές αποτέλεσμα της έλλειψης πολιτικής ελευθερίας. Ομως τα αντίπαλα στρατόπεδα είναι ξεκάθαρα, από τη μία οι μυστικές υπηρεσίες, από την άλλη οι πολίτες που προσπαθούν να αντιδράσουν στην καταπίεση. Και τουλάχιστον στην ομώνυμη ταινία που παρακολουθήσαμε, ο απρόσωπος μηχανισμός ραγίζει και ο ανθρωπισμός επικρατεί.

Τι συμβαίνει όμως στη σύγχρονη δημοκρατία μας ? Ο ηλεκτρονικός εξοπλισμός έγινε τόσο φτηνός που ο καθένας με λίγη προσπάθεια μπορεί να καταγράψει τις κινήσεις και τα λεγόμενα του διπλανού του και να χρησιμοποιήσει το υλικό κατά βούληση. Ελευθερία της παρακολούθησης δημοκρατικά κατοχυρωμένη.

Υπάρχει μια ηδονή στο να καταγράφουμε κρυφά τους άλλους και να βλέπουμε τις ιδιωτικές, απόκρυφες στιγμές τους. Κι άλλοι νοιώθουν ικανοποίηση να καταγράφουν οι ίδιοι τις προσωπικές σκηνές τους και να τις προβάλλουν δημόσια. Πηγαινοέρχονται στις ζωές των άλλων φανερώνοντας στους άλλους τη ζωή τους. Μια καινούργια ισότητα και αδελφοσύνη, που υποβιβάζει τη ζωή σε θεαματικό λάφυρο.

CASE STUDY

(Από μια αληθινή ιστορία)

Δύο ερωτευμένοι, σ΄ένα δημόσιο χώρο στο ύπαιθρο που μοιάζει ερημικός, χαίρονται την αγάπη τους. Μετά τις πρώτες τρυφερότητες συνεχίζουν πιο έντονα. Ξεκινούν να κάνουν έρωτα βυθισμένοι στην ψευδαίσθηση ότι είναι μόνοι στον κόσμο. Κάποια στιγμή ακούγεται ένας θόρυβος από μακριά. Ο άντρας κάτι άκουσε, γυρίζει για να δει, αλλά η γυναίκα τον τραβάει επάνω της. "Ότι και να΄ναι, μη χαλάσει τη στιγμή μας" λέει, "άστον να πάρει κάτι απ΄τη χαρά μας".

Περίπτωση 1. Ένας άνθρωπος φθάνει κοντά και χαζεύει τη σκηνή.

Περίπτωση 2. Ένας άνθρωπος φθάνει κοντά και ικανοποιείται από τη σκηνή.

Περίπτωση 3. Ένας άνθρωπος φθάνει κοντά και με το κινητό του καταγράφει τη σκηνή.

Περίπτωση 3.1 Δείχνει τη σκηνή στους φίλους του

Περίπτωση 3.2 Ανεβάζει τη σκηνή στο διαδίκτυο σε amateur-sex site

Περίπτωση 3.3 Χρησιμοποιώντας την καταγραφή εκβιάζει το ζευγάρι.