Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

ΠΛΑΤΕΙΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ


Παραμονή πρωτοχρονιάς χαζεύω το άγαλμα. Μισός άνθρωπος, μισός άγγελος, τίποτα από τα δύο. Με σακατεμένα πόδια, κομμένο χέρι και τσακισμένο φτερό. Παραμορφωμένο πρόσωπο χωρίς τα μάτια. Σαν τους ζητιάνους ποι σέρνονται σε κάθε γωνιά παρακαλώντας, ή σαν το χρόνο που τελειώνει απόψε ψάχνοντας απεγνωσμένα να βρει τα χαμένα μέλη του.
 Μαθαίνω πως θα το αντικαταστήσουνε τη νέα χρονιά μ΄ ένα του Παναγούλη, για φαντάσου. Υπάρχει κι εργασία έτοιμη για την αναμορφωση της πλατείας. Κανείς δε δίνει σημασία.


Ερχεται ένας καινούργιος χρόνος που θα δοκιμάσει τις αντοχές όλων μας. Η απόσταση από την ήπια προσαρμογή έως στην καταστροφή, απέχει όσο η υπομονή από την απόγνωση. Το κοινό τους γνώρισμα όμως είναι πως δεν υπάρχει επιστροφή. Οσο για τον Αγιο Βασίλη, όλο και περισσότερο μοιάζει πια με τον ασκητικό καλόγερο από την Καισάρεια που μάζευε ότι πολύτιμο είχε ο κόσμος. Για να τα επιστρέψει πίσω φυσικά, στον καθένα ότι έδωσε, μέσα από τη βασιλόπιττα.

Αυτό βεβαίως είναι Πίστη, Ευχή και Προσδοκία για τη νέα χρονιά.

Τη Δικαιοσύνη και την Πραγματικότητα τη βλέπω στο άγαλμα...
  

Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011

ΤΟ ΣΠΙΤΙ


Κλείνουν δυο χρόνια από τότε που ξεκίνησε η κατεδάφιση. Για να μείνει στη μέση έπειτα από δικάστική παρέμβαση. Ομως αυτό που έκανε τη διαφορά δεν υπάρχει πια. Η είσοδος με τα σκαλοπάτια και το μικρό μπαλκόνι. Προλάβανε και τα ρίξανε. Μέχρι να τελεσιδικήσει η υπόθεση θα παραμένει έτσι. Σαν κρανίο δίχως σάρκες, ξεδοντιασμένο, με τρύπες να χάσκουνε εκεί που κάποτε ήταν η μύτη και τα μάτια. Ρημαγμένο από τη λεηλασία των χρήσιμων υλικών και καταφύγιο κάποιων αδέσποτων σκυλιών της γειτονιάς.



Το βλέπω και τώρα που σας γράφω από το παράθυρό μου, σαν ξεκοιλιασμένο κουφάρι. Γύρω του χορεύουνε πολλοί. Αδιάφοροι κληρονόμοι που ενώ είχανε νόμιμα δικαιώματα να χτίσουν πολυκατοικία σε περιοχή φιλέτο βρέθηκαν ξαφνικά να μη μπορούν να αξιοποιήσουν την περιουσία τους. Αδύναμοι κάτοικοι της περιοχής που γκρέμισαν τα δικά τους σπίτια και τώρα ενδιαφέρονται για τη διατήρηση του γειτονικού. Ομάδες πολιτών με καλές προθέσεις αλλά χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο. Και μια δημόσια πολιτεία που κατάντησε ατέλειωτη παράγκα αφήνει το θέμα στα δικαστήρια. Σε δέκα χρόνια θα λέμε πάλι τα ίδια.



 Θα κλείσω το παράθυρο. Θα περιοριστώ στις αναμνήσεις μου και στις όμορφες φωτογραφίες που θυμίζουνε το σπίτι όπως ήταν κάποτε. Τότε που το κατοικούσαν κάποιες ηλικιωμένες αδελφές. Στα τελευταία τους, τη νύχτα φώναζαν δυνατά και με ξυπνούσαν. Δεν θα με παραξενέψει καθόλου αν  ξανακούσω τις κραυγές τους πάλι κάποιο βράδυ, να βγαίνουν από τα χαλάσματα...




περισσότερα δείτε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ και στο MOnuMENTA...

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

ΤΑ ΜΑΓΑΖΙΑ


Τα μαγαζιά που συχνάζω κλείνουνε...
Βλέπεις μια μέρα ξαφνικά τα ρολλά κατεβασμένα και τα φώτα σβηστά. Πάνω στα τζάμια κολλημένες επιγραφές για μετακόμιση, πρόωρη συνταξιοδότηση, στάχτη στα μάτια. Σε λίγο καιρό γεμίζουν αφίσσες για διαδηλώσεις, τηλέφωνα real estate και πινακίδες ενοικιάζεται για πάσα χρήση. Στο πεζοδρόμιο τους ξεθαρρέψανε σιγά σιγά οι μικροπωλητές κι άπλωσαν τη λαθραία πραμμάτεια τους. Οσα είναι τυχερά, τα ζωγραφίζουν άγνωστοι τη νύχτα με αγριεμένα γκράφιτι, μήπως και ζωντανέψουν. Μήπως ξαναφυσήξει εκείνος ο αέρας που τον αγόραζαν και τον πουλούσαν, εκείνος ο αέρας που έκανε τον κόσμο να μπαινοβγαίνει.. Αδικος κόπος. Μέσα τους δεν κινείται τίποτα. Αδεια και σκοτεινά, γεμίζουνε πουλιά, όμως κι αυτά λένε μαύρα μαντάτα...
Τα μαγαζιά που σύχναζα κλείσανε...