Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

ΠΕΡΙ ΝΕΚΡΟΝΑΥΤΩΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ...

Το μανιφέστο της Διεθνούς Νεκροναυτικής Εταιρείας IMS που δημοσίευσα στην προηγούμενη ανάρτηση, είναι φιλόδοξο, επεκτατικό και έντονα αισιόδοξο. Οπως θα έπρεπε να είναι κάθε μανιφέστο που σέβεται τον εαυτό του. Αντίθετα, ένα από τα εξέχοντα μέλη της εταιρείας, ο άγγλος φιλόσοφος Simon Critchley, είναι ιδιαίτερα συγκρατημένος. Γράφει λοιπόν μεταξύ των άλλων στον πρόλογο του βιβλίου του για τους νεκρούς φιλόσοφους :
Το ιδεώδες ωστόσο του φιλοσοφημένου θανάτου, επειδή αντίκειται στη μεθυσμένη επιθυμία μας να υπεκφεύγουμε και να δραπετεύουμε, είναι ικανό να μας επαναφέρει στη νηφαλιότητα και να μας προσδίδει ψυχραιμία. Οπως γράφει ο Κικέρωνας "το φιλοσοφείν δεν είναι παρά μελέτη θανάτου ". Κύριο μέλημα της φιλοσοφίας κατά την πεποίθηση αυτή, είναι να μας προετοιμάζει για το θάνατο, να μας καταρτίζει θα έλεγα, και να καλλιεργεί μέσα μας μια στάση προς το πεπερασμένο της ύπαρξης μας η οποία θα αντικρύζει κατάματα-και μάλιστα αφ΄υψηλού- τον τρόμο της εκμηδένισης, χωρίς να επαγγέλεται κάποιο επέκεινα, μια μετά θάνατον ζωή.
Φιλοσοφείν λοιπόν είναι το να μάθαίνεις να γεύεσαι διαρκώς το θάνατο, στα λόγια που λες, στην τροφή που τρώς, στο ποτό που σιγοπίνεις. Και μόνο έτσι ενδέχεται να γίνει μια αρχή, ώστε να μπορέσουμε κάποτε να αντισταθούμε στον τρόμο της εκμηδένισης. Γιατί τελικά ο φόβος του θανάτου μας υποδουλώνει και μας εξωθεί, άλλους στην προσωρινή λήθη και άλλους στη λαχτάρα της αθανασίας. Οπως γράφει ο Μονταίν : "Όποιος έμαθε να πεθαίνει, ξέμαθε να είναι δούλος". Πρόκειται για συγκλονιστικό συμπέρασμα. Σημαίνει ότι η προπαρασκευή για το θάνατο δεν είναι τίποτα λιγότερο από προμελέτη ελευθερίας. Οσοι δηλαδή επιζητούμε να αποφύγουμε το θάνατο, παραμένουμε ανελεύθεροι και τρέχουμε να ξεφύγουμε από τον εαυτό μας. Η απάρνηση του θανάτου είναι μίσος για τον εαυτό. 
Η φιλοσοφία λοιπόν προσφέρει τη σύνεση που χρειαζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε το θάνατο. 

Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

Ο ΝΕΚΡΟΝΑΥΤΗΣ

We, the First Committee of the International Necronautical Society, declare the following:- 

  
1.That death is a type of space, which we intend to map, enter, colonize and, eventually, inhabit.
2. That there is no beauty without death, its immanence. We shall sing death's beauty - that is, beauty.
3. That we shall take it upon us, as our task, to bring death out into the world. We will chart all its forms and media: in literature and art, where it is most apparent; also in science and culture, where it lurks submerged but no less potent for the obfuscation. We shall attempt to tap into its frequencies - by radio, the Internet and all sites where its processes and avatars are active. In the quotidian, to no smaller a degree, death moves: in traffic accidents both realized and narrowly avoided; in hearses and undertakers' shops, in florists' wreaths, in butchers' fridges and in dustbins of decaying produce. Death moves in our apartments, through our television screens, the wires and plumbing in our walls, our dreams. Our very bodies are no more than vehicles carrying us ineluctably towards death. We are all necronauts, always, already.
4. Our ultimate aim shall be the construction of a craft that will convey us into death in such a way that we may, if not live, then at least persist. With famine, war, disease and asteroid impact threatening to greatly speed up the universal passage towards oblivion, mankind's sole chance of survival lies in its ability, as yet unsynthesized, to die in new, imaginative ways. Let us deliver ourselves over utterly to death, not in desperation but rigorously, creatively, eyes and mouths wide open so that they may be filled from the deep wells of the Unknown.

Είμουνα τόσα χρόνια νεκροναύτης και δεν το είχα καταλάβει !
Σύντροφοι νεκροναύτες συνταξιδιώτες
η περιπέτεια έχει ήδη ξεκινήσει... 

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

DUDUK

Πατήστε click στο play, περιμένετε λίγο και μετά αφεθείτε στον ήχο του...


MusicPlaylistRingtones
Create a playlist at MixPod.com


Αφήστε το να σας ταξιδέψει στην Αρμενία, στα υψίπεδα ανάμεσα στα βουνά του Ταύρου και του Καύκασου. Είναι η έκφραση της ψυχής ενός λαού, που βίωσε σκληρά την απώλεια, τη θλίψη αλλά και την ελπίδα. Μοιάζει με φύσημα δροσερού αέρα, που χαλαρώνει το σώμα και το μυαλό και σε ανεβάζει στον ουρανό...

Το duduk είναι πνευστό όργανο, ένα είδος φλογέρας με χαρακτηριστικό ήχο. Κατασκευάζεται κυρίως από ξύλο βερυκοκιάς, δέντρο με μυθική  καταγωγή από το όρος Αραράτ. Εχει οχτώ τρύπες στο πλάι και δύο ακόμα στο πίσω μέρος. Κουρδίζεται με τη βοήθεια ενός κινητού δακτυλίου. Η κλίμακα του περιορίζεται σε μία μόνον οκτάβα. Ο Djivan Gasparyan είναι ο πιο διάσημος οργανοπαίκτης, που τον ακούτε ήδη να παίζει...


Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

ΧΑΘΗΚΑΜΕ ?

...μόνο λίγο
καιρό ξαποσταίνει
και ξανά 
μαλακία 
τραβά
τραβά 
στραβά
και ξανά 
μαλακία τραβά...

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

ΟΝΕΙΡΑ ΠΑΛΙ...

Το όνειρο της προηγούμενης ανάρτησης το σταμάτησα μόνος μου, όταν αναρωτήθηκα πως ήταν δυνατόν να το διαπεράσει μια μουσική απ΄την πραγματικότητα. Στην καθημερινότητα μου όμως ο δράστης είναι άλλος. Αυτός που κόβει τα όνειρα στη μέση. Αυτός που τα σταματάει αλύπητα πριν φτάσουν στο βαθύτερο τους μήκος. Ποιος είναι ? Πολύ απλά το ξυπνητήρι. Εχω μιλήσει για το πρωινό μου ξύπνημα, το καθημερινό. Εκτός απ΄όλα τ΄άλλα, μου αφήνει κι ένα μισοτελειωμένο όνειρο. Μοιάζουν με βρέφη που γεννήθηκαν πριν την ώρα τους, απότομα και κάτω από έντονη πίεση. Και τα βλέπεις μέσα στις θερμοκοιτίδες του μυαλού μου, παραμορφωμένα, μισά, με αλλοιωμένα μέλη να προσπαθουν να επιβιώσουν κάτω από τις λάμπες. Θυμίζουν έντονα τις ζωγραφιές του J.K.POTTER. Επειδή δεν έρχεται καμμία μητέρα να τα θηλάσει γίνονται επικίνδυνα. Ονειρα ενός κατώτερου κόσμου, παραμονεύουν για εκδίκηση. Μερικές φορές επιστρέφουν στον ύπνο μου για να βρουν χρόνο  να μεγαλώσουν και ν΄αναπτυχθούν. Ή για να εμποδίσουν τα νέα όνειρα να ολοκληρωθούν. Παλεύουν μεταξύ τους για λίγο χώρο κι εγώ στριφογυρίζω στο κρεββάτι μου. Μπαίνει το ένα στο όνειρο του άλλου για να το μολύνει, κάτι ανάλογο με την ταινία INCEPTION. Είναι τόσο πολύπλοκο ώστε να μην είμαι σίγουρος ποτέ αν έχω ξυπνήσει τελικά. Ωσπου να δώσει το ξυπνητήρι την τελική λύση...

Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου 2010

ΟΝΕΙΡΟ, ΙΣΩΣ...

Στο ραδιόφωνο έπαιζε μια μουσική που με χαλάρωνε. Δυσκολευόμουν να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά. Ανθρωποι που δε γνώριζα αρχισαν να μπαίνουν στο δωμάτιο. Γυναίκες, άντρες και παιδιά. Κανένας δε με πρόσεχε. Ολοι τους χόρευαν με το ρυθμό της μουσικής. Παρασυρμένοι. Που βρέθηκαν όλοι αυτοί, σκεφτόμουνα, τι θέλουν στο δωμάτιο μου. Εμεινα ακίνητος να τους κοιτάζω στο χορό τους. Αναρωτιώμουν από που ερχόταν η μουσική. Ξάφνου θυμήθηκα το ραδιόφωνο κι άρχισα να το ψάχνω. Αμέσως όλοι εξαφανίστηκαν κι εγώ άνοιξα τα μάτια μου. Ηταν όλα στη θέση τους και η ίδια μελωδία συνέχισε ν΄ακούγεται. Η ίδια ακριβώς που χόρευαν οι άνθρωποι στο όνειρο μου. Δεν έχω καταλάβει πώς, όμως η μουσική είχε περάσει μέσα, είχε περάσει απέναντι...