Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010

ΤΑΞΙΔΙΑΡΑ ΨΥΧΗ


Με τον Γιάννη Αγγελάκα είμαστε συνομήλικοι. Για την ακρίβεια, γεννημένοι την ίδια χρονιά. Τον ανακάλυψα μεγάλος, από τις Τρύπες, τη δεκαετία του 90. Μόλις άκουσα την εισαγωγή και τους πρώτους στίχους από το τραγούδι "Εδώ δε φτάνουν οι κατάρες, δεν πιάνουν οι ευχές " , είπα μέσα μου, εδώ, κάτι γίνεται, κάτι σημαντικό. Από τότε παρακολουθώ την πορεία του, σχεδόν είκοσι χρόνια. Οι Τρύπες ήταν για μένα το απόλυτο ροκ συγκρότημα, καθαρά ελληνικό, που στις συναυλίες του συμμετείχα ολοκληρωτικά. Αισθάνομαι πολύ τυχερός για αυτό.
Ο Αγγελάκας βέβαια συνέχισε και μετά τη διάλυση του συγκροτήματος. Ενα δρόμο δύσκολο, απροσδόκητο και αντιεμπορικό. Δε θα ξεχάσω την πρώτη φορά που άκουσα τα νέα του τραγούδια με τους Επισκέπτες, πόσο αμήχανα αισθάνθηκα στο άκουσμα του νέου ήχου, ενώ περίμενα ν΄ ακούσω κάτι σαν Τρύπες. Αλλά και πριν από ένα μήνα στην Ελευσίνα, στη συναυλία με το Βελιώτη, παρότι προετοιμασμένος και εξοικειωμένος με τον ήχο τους, δε διασκέδασα. Ηταν όμως εμπειρία μοναδική. Ο Βελιώτης είναι μάγος στο βιολοντσέλλο. Βέβαια εκεί συνέβησαν αρκετά παρατράγουδα, το κοινό αιφνιδιάστηκε, δυσανασχέτησε, άρχισε να μουρμουρίζει δυνατά, σε μια καθαρά ακουστική συναυλία. Ο Αγγελάκας ψύχραιμος, στην αρχή τους πρότεινε να φύγουνε και να πάνε στην παραλία και μετά τους έστειλε κυριολεκτικά στο διάολο. Το πρόγραμμα τελείωσε μόνο με μας, τους φανατικούς ακροατές, ενώ λυπήθηκα πραγματικά όσους στέκονταν όρθιοι μπροστά στη σκηνή, γιατί δεν τους δόθηκε η ευκαιρία ούτε σε ένα τραγούδι, όχι να χορέψουν, αλλά ουτε απλά να κουνηθούν. Τελείως διαφορετικό πρόγραμμα από το Rock Wave στη Μαλακάσα, όπου είχε συνεπάρει τα πλήθη με τον Σαδίκη. Akanonisti, Ourbax, θυμάστε ?
Ετσι είναι ο Αγγελάκας. Ταξιδιάρα ψυχή, όπως τον περιγράφει η εξαιρετική ταινία  της Αγγελικής Αριστομενοπούλου που την είδα χτες και σας τη συστήνω ανεπιφύλακτα. Και δεν μπορώ να κρύψω τη συγκίνηση μου, όταν η μικρή μου κόρη ακούει στο i-pod και χτυπιέται

Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα
παντού περισσεύεις και παντού ξεψυχάς
Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα
δεν χωράς πουθενά δεν χωράς πουθενά
πουθενά
πουθενά
πουθενά
.......


8 σχόλια:

Ourbax είπε...

Θα μου μείνει αξέχαστη η συναυλία του στην Μαλακάσα. Είναι από τους λίγους πραγματικά αυθεντικούς Έλληνες μουσικούς.
Αντί να κάνει ροκ "πιασάρικα" τραγουδάκια και επιτυχίες αυτός επιμένει να κάνει αυτό που του αρέσει και να χρησιμοποιεί και διαφορετικά πέρα από συνηθισμένα ροκ μουσικά όργανα στα τραγούδια του.
Αυτό θα πει ότι είναι μεγάλος μουσικός και πολύ καλά έκανε και έστειλε στο διάολο όλους αυτούς που δυσανασχετήσανε μαζί του.

Θεία Θ είπε...

Μου άρεσαν οι Τρύπες, μουσικά αλλά περισσότερο ακόμη στιχουργικά. Δεν έχω παρακολουθήσει τον Αγγελάκα έκτοτε. Με βάλατε σε πειρασμό όμως. Θα σπεύσω.

roundel είπε...

Φοβερή προσωπικότητα, το νιώθεις μόνο και μόνο βλέποντας το πρόσωπο του! Άκουγα τρύπες στην εφηβεία μου, συνέχισα να ακούω τον Γιάννη και στη μετέπειτα πορεία του...

Ωραία ανάρτηση!

aerostatik είπε...

γεια σου έξωγήινε...

aerostatik είπε...

σπεύσε ταχέως θεια θ ...

aerostatik είπε...

ο Αγγελάκας είναι εθιστικός, δεν ξεπερνιέται roundel...

aKanonisti είπε...

Η μικρή σου κόρη...είναι η απόλυτη περσόνα για Τρύπες ωρέ....

Αφού είναι Θεά!!!!!

Θα απορούσα αν δεν τις άρεζαν....

(και ναι...θυμόμαστε...ακόμα δεν έχουμε ξεκουτιάνει... κακιαΖμένεεεεεεεεεεεε!!!!!)

aerostatik είπε...

μεγάλη μου τιμή...
akanonisti